17. Zabij mnie

        Taylor zamknęła oczy, przycisnęła dłonie do twarzy, a potem oparła się plecami o ściany jaskini i z jękiem osunęła na ziemię. Choć serce podskoczyło radośnie na myśl, że Alec nie umarł, rozum dręczyły wątpliwości. Przecież widziała go tam. Widziała, że jest ciężko ranny. A jeśli leży gdzieś w krzakach i powoli umiera w torturach? A jeśli woła o pomoc, a ona nie może go usłyszeć? A jeśli to nie był on, tylko inny brunet? A jeśli, a jeśli, a jeśli…

A jeśli Hanae ją okłamała?

Dlaczego miałaby to robić? Z zemsty? Chęci zdobycia zaufania? Zazdrości?

Od nadmiaru pytań Taylor zakręciło się w głowie. Siedząc na zimnym podłożu z zaciśniętymi powiekami zaczęła palcami rozmasowywać skronie.

I akurat ten moment na wejście wybrała sobie Hanae.

- Taylor? – Spojrzała na skuloną w kącie dziewczynę. – Taylor, wszystko w porządku?

Trybutka uniosła głowę, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, Hanae wpadła jej w słowo.

- Widzisz, jak dobrze, że tam nie patrzyłaś? – Jej ton był łagodny. – Tylko sprawiłoby ci to ból. Chodź, powinnaś coś zjeść.

Taylor mruknęła coś niezrozumiale i spojrzała na papkę o konsystencji dżemu, którą sojuszniczka przełożyła do dwóch prowizorycznych misek. Postanowiwszy nie ujawniać swoich uzasadnionych wątpliwości wyciągnęła z plecaka dwa kawałki suchego chleba. Hanae podała jej miskę, wzięła kromkę, a potem mruknęła pod nosem coś o wodzie. Jeszcze raz zachęciła Taylor do jedzenia, a potem podniosła z ziemi pusty bukłak, i, owinięta w pelerynę, wyszła na zewnątrz.

Widząc zatroskaną minę sojuszniczki, Taylor uśmiechnęła się nieco. Ona naprawdę się o mnie martwi! Postanawiając w duchu, że odwdzięczy się jakoś dziewczynie za troskę i zorganizowanie posiłku zauważyła, iż ma w misce więcej ciemnogranatowej papki niż Hanae. Wzruszona zachowaniem trybutki i tym, że, chociaż obie były głodne, Hanae oddała jej więcej jedzenia, postanowiła zamienić gliniane naczynia.

W końcu dobro popłaca, prawda?

Ledwo odstawiła je na nowe miejsca, do groty weszła z uśmiechem przemoknięta Hanae.

- Ładnie leje, co? – rzuciła, siadając obok Taylor. Zmarszczyła brwi. – Nie jesz?

- Najpierw muszę się napić.

Hanae wzruszyła ramionami, a potem zanurzyła kawałek chleba w miseczce z mazią i wsunęła do ust. Uśmiechnęła się do Taylor widząc, że dziewczyna robi to samo.

- Musisz jeść, Taylor. Wiem, że po tym co się stało, może nie masz ochoty, ale…

- Ale jesteśmy na arenie i nie mogę się poddawać?

Hanae uniosła brwi i odgryzła następny kęs pseudokanapki.

- Skąd wiedziałaś?

Taylor zaśmiała się cicho.

- Może dlatego, że powtarzasz mi to dzisiaj piąty raz, ale nie jestem pewna.

- Masz rację, to możliwe.

Przez chwilę słyszały tylko kapanie deszczu.

- Wiesz – zaczęła Taylor, patrząc sojuszniczce w oczy – postanowiłam mimo twoich rad obejrzeć dzisiaj niebo, i…

Hanae wyraźnie zbladła.

- ... i tam wcale nie było jego zdjęcia. Więc może po prostu się pomyliłaś, może widziałaś nie tego…

- Taylor…

- … chłopaka, może to był ktoś inny.

- Taylor – wysyczała Hanae ściśniętym głosem, wciągając powietrze z głośnym świstem. Mimo, że bardzo mocno spuchła jej twarz, a oczy niemal zupełnie wyszły z orbit, jakimś cudem zachowała w nich wyraz gniewu. – Taylor, podmieniłaś miski?

Cassidy spojrzała na nią osłupiała.

- Zatrułaś się czymś? Może coś ci podać? – W przypływie strachu poderwała się na równe nogi i niechcący z całej siły uderzyła głową w sklepienie jaskini; nie zwróciła na to jednak uwagi przerażona wyglądem sojuszniczki. – Myślisz, że to mogli być organizatorzy? Ale kiedy, czy to możliwe, żeby…

- Taylor – przerwała jej Hanae wściekłym tonem; w jej wytrzeszczonych oczach wyraźnie migotały iskierki gniewu, a każda kolejna sekunda była walką o oddech. – Taylor… czy… ty… zamieniłaś… miski?!

Cassidy pobladła.

- Tylko dlatego, żebyś dostała więcej, jesteś moją jedyną przyjaciółką…

Jakimś cudem Hanae udało się szyderczo zaśmiać.
- Ty… idiotko – wysyczała z wyraźnym wysiłkiem, gwałtownymi ruchami wciągając powietrze – nie… jestem… twoją… przyjaciółką. – Rozkaszlała się, a gdy odsunęła rękę od ust, Taylor zobaczyła na niej plamy krwi. – Miałaś… umrzeć… zamiast… zamiast...

Ale nie było jej dane dokończyć zdania. Z wyraźnym wysiłkiem trybutka wzięła ostatni oddech,  kaszlnęła słabo, a potem bez sił opadła na ziemię.

Taylor zamarła nie mogąc uwierzyć w rozgrywającą się na jej oczach sytuację. Z bijącym sercem odsunęła się od zmarłej, na kolanach cofając się pod przeciwległą ścianę jaskini. Nie mogła oderwać oczu od rudych loków dziewczyny rozsypanych na posadzce, strużki zakrzepłej krwi w okolicy jej ust i niewidzącego wzroku wbitego w przestrzeń. Przerażona, nie zauważyła, jak rozcięła dłoń o kawałek wystającej skały, i dopiero ukłucie bólu sprowadziło ją a ziemię. Syknęła cicho uświadamiając sobie, jak blisko była od śmierci. Spoglądając na nieruchomą pierś Hanae zrozumiała, że nie może ufać już nikomu – i to ze sobą na czele. Wzięła głęboki oddech próbując uspokoić rozszalałe serce jednocześnie opanowując gonitwę myśli, ale to wcale nie pomogło. Przeciwnie – poczuła, w jak przerażającej jest sytuacji  i poczuła natychmiastową potrzebę ucieczki z ciemnej groty.
Ostatni raz spojrzała na bladą twarz martwej trybutki i syknęła, gdy przed oczami stanęła jej ich rozmowa o Alecu.
Hanae powiedziała, że widziała jak Alec umiera.
Hanae uratowała ją przed innymi trybutami znajdując tę jaskinię.
Hanae... Hanae była martwa.
Huk armaty rozległ się z tak bliskiej odległości, że Taylor mimowolnie krzyknęła. Po raz kolejny tego dnia tracąc panowanie nad odruchami swego ciała wydostała się z zaciemnionej groty i biegiem ruszyła przed siebie. Ściemniało się; nadchodził wieczór, a po nim pierwsza noc na arenie Igrzysk. Czując wewnętrzną potrzebę oddalenia się od martwej Hanae poruszała się przed siebie, starając się unikać wytyczonych ścieżek. Woda kapała z drzew i spływała po jej ciele, przyklejając ubrania do i tak wilgotnej już skóry. Z zachodem słońca temperatura gwałtownie spadała, a gęsia skórka na odsłoniętych rękach Taylor była na to najlepszym dowodem.
Dziewczyna ani na minutę nie przestawała biec; choć co kawałek potykała się o wystające korzenie i zwisające zewsząd liany, trzymała równe tempo. Taylor zdawała sobie sprawę, że przemoczona, zmarznięta i bez broni stanie się łatwym celem dla napotkanego trybuta, ale jej ciało jakby tego nie rozumiało, i chociaż najbardziej na świecie chciała po prostu wrócić po swoich śladach, nie mogła nad nim zapanować. Nogi zginały się miarowo nadając biegowi równe tempo, jakby prowadząc trybutkę w określone miejsce. Taylor rozglądała się, wypatrując potencjalnych wrogów i niebezpiecznych zwierząt, ale wszędzie było pusto. Po chwili, kiedy wzięcie oddechu stało się prawie niemożliwe, zwolniła; choć nie przestawała ani na chwilę lustrować otoczenia wzrokiem, jej myśli krążyły zupełnie gdzie indziej.
Alec.
Hanae.
Theory.
Jej matka.
Po raz pierwszy miała chwilę, by przemyśleć rewelacje zasłyszane od Venice’a. Choć od świtu mogło minąć maksymalnie kilka godzin, Taylor czuła, jakby minęło co najmniej dziesięć lat. Była zmęczona, przemoknięta i zła, ale po raz pierwszy nieśmiało rozważyła kwestię wygrania 73. Głodowych Igrzysk. Nie wiedziała, ilu dokładnie trybutów już nie żyje, ale sama, nie całkiem świadomie ale jednak, pozbawiła życia aż troje. Wzdrygnęła się na myśl o ich rodzinach, a potem zmusiła się, by wrócić myślami do pierwotnej kwestii.
Równomierne padanie deszczu skłaniało do przemyśleń.
Kap, kap, kap.
Ciekawe, czy Alec też jest gdzieś schowany, pomyślała, wracając myślami do koloru jego oczu. O ile jeszcze żyje, dodał złośliwym tonem jakiś głos wewnątrz jej umysłu, a ona jęknęła cicho.
Jeszcze tego brakuje, żeby zaczęła rozmawiać sama ze sobą.
Kap, kap, kap.
Taylor rozszerzyła źrenice w geście przerażenia, kiedy wewnątrz lasu zobaczyła okrągłą, małą polanę. Odruchowo zakryła usta dłonią i odetchnęła cicho, starając się nie obudzić śpiącej na przewróconym pniu drzewa trybutki. Przeklinając w duchu swoją nieostrożność już miała się cofnąć, kiedy tamta spojrzała jej w oczy.
Wzrok miała zamglony; ruszyła się, jakby chcąc się podnieść i Taylor z rosnącym przerażeniem zauważyła, że dziewczyna jest związana. Kiedy przypatrzyła się jej twarzy dostrzegła, iż tamta jest bardzo dotkliwie pobita. Związana jęknęła cichutko, próbując poruszyć wyraźnie złamaną ręką. Taylor syknęła cicho, widząc ból odmalowany na jej twarzy. Musiała strasznie cierpieć. Siniak pod okiem przybrał kolor dojrzałej śliwki, a krew z rozbitej wargi spływała cienkim strumyczkiem. W chwili, kiedy to dostrzegła Taylor zrozumiała, że nie może jej tak zostawić.
Ostrożnie rozejrzała się na boki, ale nie zauważyła nikogo obok rannej. Po chwili zawahania ruszyła do niej na palcach zdając sobie sprawę, że na takim terenie będzie bardzo łatwym celem, lecz nie mogła postąpić inaczej.
Może i była morderczynią, ale jeszcze miała serce. 

 Dziewczyna jęknęła, gdy Taylor dotknęła jej policzka.
- Co ci się stało? – spytała cicho, próbując jednocześnie rozwiązać węzły na przegubach trybutki. – Kto ci to zrobił?
Oczy dziewczyny rozszerzyły się ze strachu.
- Butcher – szepnęła, i, unosząc trochę głowę, z jękiem spojrzała na swoje ciało.
Taylor podążyła wzrokiem za jej oczami i ze zgrozy ścisnęło ją w żołądku. Koszula dziewczyny była rozerwana, a spodnie porwane i zwinięte wokoło kostek. Wewnętrzne części ud miała posiniaczone i Cassidy poczuła nieodpartą chęć zemsty za cierpienia trybutki.
W jej oczach błysnął gniew.
- Nie bój się – powiedziała uspokajającym tonem, chociaż wewnątrz aż trzęsła się z gniewu. – Znajdę go i rozczłonkuję.
Dziewczyna wbiła wzrok w przestrzeń za plecami Taylor; wydawało się, że nie dociera do niej sens słów wybawicielki.
- Melisa – wyszeptała cicho, nie odrywając wzroku od jednego punktu. – Jestem Melisa.
Taylor spojrzała na nią uspokajającym wzrokiem.
 - Dobrze – zaczęła – Meliso, powiedz mi...
Dziewczyna wbiła przerażony wzrok w Taylor.
- Zabij mnie – poprosiła, a potem zwiotczała i uderzyła głową o konar. – Zabij mnie, proszę.
Cassidy westchnęła cicho; dziewczyna zaczęła ewidentnie majaczyć i zdecydowanie nie pożyje już długo. Mimo wszystko Taylor nie mogła się zmusić do podniesienia na nią – chorą, związaną i zgwałconą – ręki.
Tymczasem oczy Melisy po raz kolejny rozszerzyły się ze strachu i wierzgnęła się w swoich prowizorycznych kajdankach.
- Uciekaj! – wrzasnęła rozdzierająco, szarpiąc się w linach. – Uciekaj!
Tym razem Taylor postanowiła jej posłuchać. Nie odrywając wzroku od Melisy zrobiła krok w tył, ale natrafiła plecami na jakiś opór.
Tors chłopaka z Dziesiątki.
Serce zamarło jej w piersi, kiedy poczuła na szyi ostrze noża  chłopaka.
Zaśmiał się szyderczo, a potem szepnął jej coś do ucha i wykonał jeden, szybki ruch ręką.
          Ciszę nocną przerwały dwa dźwięki: przeraźliwy krzyk Taylor i huk armaty.

___

Przepraszam za opóźnienia i wszelkie błędy - jestem teraz na wyjeździe i nie bardzo się mogłam dorwać do komputera - a szczególnie takiego z polskimi znakami! Dziękuję za wszystkie komentarze motywujące mnie do pracy - ostatnio z motywacją u mnie kiepsko i każdy komentarz utwierdza mnie w przekonaniu, że może mam jeszcze dla kogo pisać. Pozdrawiam i życzę udanych wakacji! :*