18. Śmiercionośne tango

Taylor wrzasnęła odruchowo, kiedy tuż koło jej ucha rozległ się wystrzał z armaty. Zanim się zorientowała, leżała na brzuchu w kałuży pełnej błota, a trzymający ją wcześniej w żelaznym uścisku Butcher wyciągał z kieszeni drugi tasak. Podniosła się na kolana machinalnie ścierając wodę z ubrudzonej i pomoczonej twarzy, a potem niepewnie odwróciła głowę. Tuż przed jej oczami rozlegała się scena niemal żywcem wyjęta z niskobudżetowego horroru: dwóch postawnych, silnych trybutów umazanych na twarzach błotem i krwią stało naprzeciwko siebie w pozycji do rozpoczęcia ataku. Na jakiś niewidoczny, znany tylko im chyba sygnał, błyskawicznie rzucili się do bitwy. Ich walka wyglądała na wcześniej wyreżyserowaną: kiedy jeden z trybutów wykonywał płynny cios, drugi odpowiadał określonym unikiem i kontratakiem. Mimo, że niecałe dziesięć metrów od niej rozgrywała się rzeczywista walka na śmierć i życie, Taylor stała jak zahipnotyzowana. Nie mogła oderwać wzroku oglądając szaleńczy taniec kopnięć, uderzeń, i ciosów nożem. Zazwyczaj nie trafiali, ale co jakiś czas jeden z trybutów wydawał tryumfalne stęknięcie sugerujące, iż ostrze dosięgnęło celu. Mężczyźni zbliżali się do siebie i odskakiwali, by po chwili znów się przybliżyć. Taylor stała jak wrośnięta w ziemię oglądając to śmiercionośne tango, któremu jedyny rytm zdawał się wyznaczać rytm ich serc. I to wszystko mogłoby trwać nieskończoność, gdyby nie to, że ten grubszy, Butcher, dyszał ciężko i szybko tracił swoją rezerwę sił. Jego ruchy stawały się coraz wolniejsze i mniej precyzyjne, podczas gdy drugi z trybutów najwyraźniej dopiero się rozkręcał. Mężczyźni byli skupieni: ich twarze wyrażały ponure zacięcie, a oczy ciskały gromy. Wyraźnie widać było, że blondyn wygrywa: atakował Butchera wściekłym gradem ciosów, a ciche syknięcia tego drugiego wskazywały, że większość z nich była celna. Taylor zamarło serce, kiedy zobaczyła, że noże obojga z nich pokryte są jasnoczerwoną krwią: mimo wszystko miała nadzieję, że blondyn wygra, szczególnie po tym, co Butcher zrobił Melisie…
Melisa! Cassidy gwałtownie poderwała się z miejsca, ślizgając się butami w mokrej kałuży. Zrobiło jej się słabo, kiedy zauważyła nieruchomy, wpatrzony w niebo wzrok trybutki, więc chwyciła się konara drzewa, aby nie upaść. Zacisnęła powieki, aby pozbyć się obrazu poległej sprzed oczu, ale to wcale nie pomogło. Kiedy wspomnienie martwego, szklistego wzroku zaatakowało ją znienacka, aż jęknęła.
I wtedy kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie.
Nagły dźwięk, który wydobył się z ust Taylor na chwilę zdekoncentrował Butchera, a blondyn błyskawicznie to wykorzystał; kiedy oprawca Melisy odwrócił na chwilę głowę, ten zatopił w jego piersi nóż aż po samą rękojeść.

Tego Taylor nie wytrzymała; mroczki przed jej oczami rozświetliły się zdecydowanie wyraźniej, niż ostatnim razem, a świat aż zatrząsnął się w posadach. Zabijanie z ukrycia do jedno, a oglądanie walki toczonej na śmierć i życie zakończonej porażką jednego z trybutów to zupełnie inna sprawa. Zanim mimowolnie zwolniła uścisk konara i wylądowała w kałuży błota, uświadomiła sobie, że zamiast patrzeć na bitwę dwojga silniejszych od niej trybutów powinna była… uciekać. Poczucie, iż znajduje się na polanie sam na sam z dwoma ciałami i uzbrojonym blondynem ostatecznie odebrało jej przytomność.
Pojawiła się nieprzenikniona ciemność, a w niej kołatała się nieustannie tylko jedno myśl.
Jak mogłaś być taka głupia, Taylor? Już nigdy nie zobaczysz Aleca.
Nigdy nie zobaczysz Aleca.
Alec.

I z jego imieniem na ustach ciemność pochłonęła ją ostatecznie.

***

- Robercie?
Theory weszła do pokoju i dokładnie omiotła go wzrokiem. Odkąd musieli zwolnić Tin, sprzątaczkę, na wszystkich szafkach osiadał kurz i pyłki zwiędłych już roślin. W pomieszczeniu wyczuć można było mieszankę stęchlizny, duchoty i zapachu starych kwiatów, więc Theory odsunęła aksamitne zasłony i otworzyła ogromne okno. Z poruszonych kurtyn wzbił się w powietrze tabun kurzu, i kobieta rozkaszlała się na dobre. Szybkim krokiem przeszła przez pokój, wyszła na korytarz, zatrzasnęła za sobą drzwi do sypialni. Westchnęła. Odkąd Taylor Cassidy zgłosiła się na trybutkę  73. Igrzysk Śmierci, a ich poukładane dotychczas życie runęło jak domek z kart minął zaledwie tydzień, choć Theory dałaby głowę, że to było kilka lat. Każdy kolejny dzień ciągnął się w nieskończoność, a ani ona, ani Robert nie potrafili nic z tym zrobić. Z bólem patrzyła, jak kolejne demony jej przeszłości dopadają jej męża, jak przestaje się golić i zaczyna chodzić coraz bardziej zgarbiony. W głębi serca zdawała sobie sprawę, że on po prostu potrzebuje wsparcia, ale ona nie czuła się na tyle silna, aby go udzielać. Czuła się jak na emocjonalnej kolejce górskiej z dynamitem przyczepionym do piersi. Jeden krzyk wystarczał, by zdetonować ładunek, więc przygryzała wargę z napięcia podjeżdżając pod górę, i zaciskała zęby, kiedy z niewyobrażalną prędkością staczała się na sam dół. A potem wychodziła z wagonika, ukryta przed światem za warstwą grubego makijażu i amarantową peruką, mówiąc, że było cudownie i że z chęcią wybierze się na to jeszcze raz. Uśmiechała się, dopóki była wśród ludzi, a wieczorem, kiedy dynamit opadał z jej piersi, odreagowywała złość. Krzyczała na Roberta i wykrzywiała wargi, ilekroć próbował ją uspokoić, a potem padała na łóżko w zakurzonej sypialni i płakała całą noc. Nic nie było takie proste, jak się wydawało, a to załamywało ją jeszcze bardziej. Jakby tego było mało, Kapitol postanowił ją ukarać za nieposłuszeństwo; zaledwie dwa dni po powrocie do Kapitolu Robert poinformował ją, że państwo zajęło całą gotówkę z ich konta i wszystkie akcje firmy. Wiedziała, że w tamtym momencie powinna była przytulić go i wesprzeć, bo to przez nią on stracił wszystko, co posiadał, ale tego nie zrobiła. W tamtej chwili tak odległej, że zdawała się być z innego wymiaru, emocjonalnie, fizycznie i psychicznie wykończona Theory wrzasnęła, iż gdyby nie był takim nieudacznikiem, to odłożyłby jakieś pieniądze i mieliby za co żyć.
Czy to wtedy Robert pierwszy raz zajrzał do kieliszka?
Wolała o tym nie myśleć.
Pogrążona w myślach nie zauważyła, jak do niej podszedł.
- Theory – powiedział z taką samą czułością jak zawsze, ale jego głos był zachrypnięty, a ręka nie ruszyła się, by odgarnąć jej włosy z czoła. Dystans, który między nimi powstał w czasie tych kilku kolejnych dni był jak huragan: niespodziewany, gwałtownie rosnący, i wyniszczający ich samych do cna.
- Robercie. – Zauważyła, że pod oczami ma ogromne, sinofioletowe wory, których nie widziała nigdy wcześniej. – Znalazłam… Znalazłam sposób.
- Sposób? – zapytał, nie rozumiejąc, o co dokładnie chodzi. – Sposób na co?
Przygryzła wargę.
- Sposób, w jaki mogę wysłać Taylor pieniądze.
Robert wpatrywał się w jej oczy, a jego wzrok jakimś cudem wyrażał bezradność, miłość, i tęsknotę jednocześnie.
- Ale my nie mamy pieniędzy.
- Wiem.
Wzięła głęboki oddech, a on pomyślał, że cały czas kocha ją tak mocno, jak nikogo innego, i że zrobi dla niej wszystko. Kochał ją nawet teraz – a może szczególnie teraz – kiedy ich w życiu wszystko rozsypywało się po kolei. Kochał ją – cholera, naprawdę ją kochał! – i wiedział, że to uczucie pomoże mu przetrwać.
Jej cichy, drżący głos sprawił, że zapragnął po prostu ją przytulić.
- Znalazłam sposób – wyszeptała, a on spojrzał na jej pełne łez oczy i zrozumiał wszystko w jednej chwili.
Tym razem się nie powstrzymał: po prostu zamknął ją w uścisku swoich ramion, całując w czoło i delikatnie głaszcząc po plecach.
I chociaż na początku byli spięci, po chwili rozluźnili się, odnajdując spokój w tej prostej czynności. A kiedy Robert poczuł, jak wilgotnieje jego koszulka, przez chwilę poczuł dumę.
Był dumny ze swojej żony, która dla dziecka była w stanie poświęcić wszystko, i powrócić do życia przed którym uciekała przez szesnaście lat.

I tylko przez chwilę, przez jedną, krótką chwilę, zastanawiał się, dlaczego i jego nie potrafi tak pokochać.

***

- Taylor? Taylor, obudź się!
Kiedy ostre jak igła, bolesne dźwięki przedarły się przez jej świadomość, niemal jęknęła. Miała ochotę po raz kolejny zatopić się w miękkiej, otulającej zmysły ciemności, i już nigdy z niej nie wychodzić. Ale to były Igrzyska Śmierci, a nie jakiś koszmarny sen na jawie, więc po chwili z niechęcią otworzyła oczy. Była przekonana, że oślepi ją światło, ale widok, który ujrzała, kompletnie zbił ją z tropu. Znajdowała się dokładnie w tym samym miejscu, w którym zemdlała; co dziwniejsze, oba ciała trybutów znajdowały się na swoich miejscach, a blondyn – ten, który zabił Butchera i miał okazję zabić i ją, kiedy była nieprzytomna – stał nad nią i wyciągał w jej kierunku rękę.
- Nareszcie – prychnął z wyższością, kiedy zauważył, że otwiera oczy. – Ruszaj się, musimy iść.
Mózg Taylor wciąż jeszcze pracował na wolnych obrotach.
- Musimy iść? – Zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć, co stało się, zanim zemdlała. Czy zawarła z nim jakiś sojusz? – Razem? Ale dokąd?
Blondyn tylko wywrócił oczami.
- Uratowałem ci życie, więc teraz to ja przejmuję dowodzenie. Masz mnie słuchać i robić, cokolwiek ci każę. A teraz rusz się, musimy się stąd zmywać.
Z rosnącym zaskoczeniem obserwowała scenę, która rozgrywała się na jej oczach – i to z nią w roli głównej. Blondyn, wciąż z resztkami zaschniętej krwi na nożu, odwrócił się do niej plecami i odszedł kilka kroków, a potem odwrócił się i ponaglił ją wzrokiem.
Nie mogła go skojarzyć – to znaczy owszem, była pewna, że gdzieś go kiedyś widziała, ale… Nie miała pojęcia, gdzie. W tej chwili zniecierpliwiony wyraźnie chłopak podrzucił w górę nóż, a potem, jakby od niechcenia, złapał go w dwa palce kilka centymetrów nad swoim czołem.
I wtedy ją olśniło. To Zawodowiec!
Jęknęła cicho, a potem zaczęła rozchlapywać błoto dłońmi w poszukiwaniu jakiejkolwiek broni. Zawodowiec chce jej uratować życie? Bzdura. To na pewno pułapka! Taylor zamarła. Co on chce jej zrobić? Zabić na oczach wszystkich? Zgwałcić, tak jak Butcher Melisę i jeszcze inną dziewczynę? A może… torturować? To miało sens.
Wciągnęła z sykiem powietrze.
Musiała znaleźć broń.
- Ciszej – syknął zirytowany chłopak, kiedy usłyszał plusk wody, którą Taylor rozchlapywała dłońmi. – Ruszamy stąd. Wstaniesz sama czy mam cię podnieść?
Dziewczyna zawahała się, ale w tej właśnie chwili wymacała prawą ręką jakiś duży, ciężki kamień, który mógł jej posłużyć za prowizoryczną broń. Wzięła głęboki oddech, aby uspokoić oszalałe serce, a kiedy prowizoryczny plan ukształtował się w jej głowie, zmusiła się do wydania głosu.
- Pomożesz mi wstać? – Zapytała drżącym głosem, za co zaraz przeklęła się w myślach. Miałaś być pewna siebie, idiotko! – Bo nie mogę… Nie mam tyle siły.
Blondyn uniósł brwi w geście kpiny, ale nie powiedział nic zgryźliwego; najwyraźniej naprawdę zależało mu, aby ruszyć się z miejsca.
- Podaj mi rękę – zażądał władczo, stając nad nią w rozkroku. I zrobiła to; w momencie, w którym skupił siły i pociągnął ją, aby pomóc jej wstać, z rozpędu uderzyła go w głowę kamieniem, który trzymała w drugiej ręce.
Poczuła cichy błysk tryumfu, kiedy chłopak stracił przytomność i runął na ziemię jak powalona kłoda. Automatycznie odwróciła głowę i znalazła nóż Butchera leżący dwa metry od niej: wystarczyło go tylko podnieść i wbić blondynowi w pierś – to było takie proste! A jednak zawahała się, spoglądając na spokojne oblicze leżącego przed nią chłopaka.
Nie dość osób już dziś zabiłaś, Taylor?
- To są Igrzyska Śmierci – mruknęła, nie zdając sobie sprawy, że kolejny raz rozmawia sama ze sobą. – To jest normalne.
To nie jest normalne, Taylor. Nie powinnaś robić mu krzywdy.
 - Ale on by mi zrobił!
On uratował ci życie.
Chociaż wewnętrzny głos miał rację, Taylor nie dawała za wygraną.
- To Zawodowiec.
Cisza.
- W takim razie go tu zostawiam – rzuciła, i zaczęła się do zbierania Butcherowej broni. Tym razem będzie mogła się bronić.
Nie możesz go tu zostawić na pewną śmierć. On uratował ci życie.
Taylor jęknęła; od rozmów samej ze sobą bolała ją głowa.
- Więc co mam zrobić?
Tym razem nie nadeszła żadna odpowiedź.

__

Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Gdyby nie rosnąca liczba obserwatorów i komentarzy, trzy ostatnie rozdziały prawdopodobnie nie powstałyby wcale. Jesteście przecudowni!

Jeśli chodzi o ten rozdział, to jestem nawet zadowolona. Nie przeczę, mógł być dłuższy, ale wtedy opublikowałabym go chyba za rok :D

Jeśli chodzi o ogłoszenia: Aithnne z Shiibuyi opublikowała ocenę mojego bloga, więc jeśli ktoś miałby ochotę ją przeczytać – zapraszam :) Poza tym mój blog został poddany badaniu na współczynnik mglistości Gunninga i osiągnął całkiem niezły wynik – okazuje się, że piszę całkiem zrozumiale. O wynikach poczytać można tutaj.

Kolejny szablon – tym razem kleiłam go sama, więc jeśli coś się rozjeżdża dajcie mi znać. To chyba tyle. Ach, i postaram się odpisać na wszystkie komentarze pod ostatnim postem – wybaczcie aż tak okropne opóźnienia, ale od początku wakacji byłam w domu całe 3 dni, i dzisiaj znów wyjeżdżam :D  Pewnie dopiero w piątek dorwę się do internetu, i będę odpowiadać do upadłego. Wszystkie blogi, które czytam, nadrobię po powrocie. Mam nadzieję.

Pozdrawiam serdecznie!