19. Kiedyś to zamaskowane nigdy

Nathan Riggory oprzytomniał, zamrugał klika razy, aby odgonić sprzed oczu białe plamki, a potem spojrzał na niebo. To znaczy, eckhem, niewątpliwie spojrzałby na nie, gdyby tylko nie przesłaniało go skalne sklepienie. Zorientowawszy się, że leży na plecach w jakiejś bliżej niezidentyfikowanej jaskini, postanowił usiąść i natychmiast wykrzywił wargi w ironicznym uśmiechu.
Tak dać się podejść! No, może nie jest taka głupia, na jaką wygląda.
Ponowił próbę by usiąść, tym razem w pełni świadomy oplatających jego nadgarstki i kostki ciasnych węzłów. Napiął brzuch, uniósł się do pozycji niemal pionowej, a potem odczołgał do ściany jaskini, aby móc się o nią oprzeć. Zastanawiał się, kiedy tamta laska wróci, aby go rozwiązać – przecież nie zadała sobie trudu zaciągnięcia go tutaj, aby go zagłodzić! Z drugiej jednak strony, a Nate wiedział to na pewno, kobiety bywały nieprzewidywalne.
Pozostało mu tylko czekać; co jakiś czas wyciągał szyję, aby określić porę dnia, ale jego wysiłki szły na marne – wylot groty był zbyt daleko, aby cokolwiek zobaczyć, a ciemne, deszczowe chmury skutecznie okalające niebo, nie przepuszczały do jaskini dostatecznej ilości światła. Nate zaśmiał się po raz kolejny – po części z własnej głupoty, po części z głupoty Taylor. Sobie, oczywiście, mógł wybaczyć – nigdy nie przypuszczał, że laska biegająca po pełnej trybutów puszczy bez jakiejkolwiek broni może mieć w sobie choć odrobinę rozsądku. Cóż, podsumował po chwili w myślach, wiele się nie pomylił – gdyby miała w głowie choć odrobinę oleju, zadźgałaby go, gdy tylko upadł w mokrą kałużę, ale jakimś cudem tego nie zrobiła. W sumie to, że była tak bezgranicznie bezmyślna, zadziałało tylko na jej korzyść – niby jak miałby ją ochronić, gdyby leżał martwy? Właściwie, pomyślał, jej wada uratowała jej życie, a to po raz kolejny skierowało go do tego samego wniosku.
Laski są dziwne.
Nie zauważył nawet, kiedy zapadł w drzemkę.

Poczuł palec wbijający mu się w nogę, więc momentalnie otworzył oczy. Był świadkiem przedziwnej sceny: w drugim końcu szerokiej gdzieś na dwa metry jaskini siedziała w kucki ta blondwłosa laska, trzymając w jednej ręce jego nóż, a w drugiej sękaty patyk. Wykrzywił wargi w ironicznym uśmiechu, kiedy uświadomił sobie, że właśnie dźgnęła go patykiem z odległości półtora metra, chociaż był nieuzbrojony i związany. Czy wygląda na aż tak niebezpiecznego?
Od razu poprawił mu się humor.
- Jak ty się w ogóle nazywasz? – spytał ironicznym tonem, czując pewność siebie. Mimo, że teoretycznie był na przegranej pozycji, był przekonany, że poradzi sobie z wariatką. – I czemu mnie tu zawlokłaś?
Dziewczyna momentalnie zbladła, co Nate zauważył z pewnym zadowoleniem. Chyba nie wyobrażała sobie, że to ona będzie prowadzić rozmowę?
- Jestem T-Taylor – powiedziała, biorąc głęboki oddech; podbródek trząsł się jej lekko. – T-Taylor Cassidy.
- T-Taylor? – zakpił, unosząc brwi. - Ciekawe imię. Zawsze myślałem, że to po prostu Taylor, ale najwidoczniej się myliłem.
Zmierzyła go groźnym wzrokiem.
- Z nas dwojga to ja mam jedzenie, więc jeśli chcesz mi dokuczać…
Uśmiechnął się kpiąco i wzruszył ramionami.
- Możesz mnie zagłodzić, jeśli chcesz.
Wytrzeszczyła oczy.
- Zagłodzić?
- Zagłodzić, to znaczy nie dostarczać mi pokarmu i potrzebnych do życia związków mineralnych…
- Wiem, co to znaczy – warknęła.
- W takim razie nie jesteś taka głupia, na jaką wyglądasz.
Puściła to mimo uszu.
- I po co go tu wlokłam – mruknęła do siebie, próbując rozgnieść na papkę zebrane jagody. – Jakby był mi tu potrzebny…
- Właściwie – wtrącił Nate z właściwą sobie arogancją – to jest bardzo dobre pytanie, chociaż z drugiej strony, zrobiłaś dosyć mądrze…
Ale Taylor nie mówiła do niego.
- Bo uratował mi życie! – szepnęła gniewnie, wciąż skupiona na wykonywanej przez siebie czynności. – Przecież wcale nie chciałam tego robić…
Zaskoczony Nate rozejrzał się po jaskini, ale nie dostrzegł nikogo więcej. Czy ta laska gadała sama do siebie?
Cudownie, pomyślał, a potem westchnął i oparł się o chłodną ścianę. Faktycznie wylądowałem tu z wariatką.
Po chwili mamrotania pod nosem będącego najwyraźniej skutkiem kłótni samej ze sobą, Taylor cisnęła w Nate’a bułką posmarowaną rozgniecioną wcześniej papką.
- Dlaczego? – spojrzała na niego badawczo, wyrywając go z zamyślenia. Najwidoczniej oczekiwała odpowiedzi na pytanie, którego nie słuchał.
Wywrócił oczami; szykowały się ciężkie dni, i to dużo cięższe niż przebywanie samotnie na arenie.
- Dlaczego co?
- Dlaczego mnie uratowałeś?
To pytanie momentalnie wzmogło jego czujność; przez głowę przeleciało mu mnóstwo odpowiedzi, i z trudem opanował się, żeby z jadem nie oznajmić jej tej prawdziwej.
Wobec tego wykrzywił po prostu usta w ironicznym uśmiechu.
- Bo jesteś śliczna.
Taylor prychnęła i obrażona odwróciła się plecami, a Nate nareszcie miał spokój.
Wizja następnych dni rysowała się optymistyczniej, kiedy dziewczyna w końcu zamknęła usta.

***

Suzzy była w trakcie piłowania złamanego paznokcia, kiedy Cindy, pokojówka, poinformowała ją, że ma gościa.
- Powiedziałam ci, że nie przyjmuję gości, dziewucho – cmoknęła z irytacją, nie podnosząc głowy; dziewczyna nie zareagowała – najwyraźniej była przyzwyczajona do takich zachowań. – Dzisiaj u Caesara ma być wywiad z Finnickiem Odairem, a ja koniecznie muszę…
- Ale to panicz Robert – wtrąciła pokojówka, a Suzzy osłupiała.
- Robert? Ten Robert?
Dziewczyna, najwidoczniej tak samo zaskoczona widokiem mężczyzny, potulnie skinęła głową.
Suzzy zbladła, i odruchowo złapała się za serce, ale kiedy Cindy ruszyła z pomocą, odesłała ją niecierpliwym ruchem ręki.
- Wprowadź go za pięć minut – wyszeptała, usiłując odzyskać swoją pewność siebie i spokój. – I podaj herbatę. Trochę mleka, i…
- …dwie łyżeczki cukru – dokończyła cicho Cindy, ale dostrzegając błysk w oczach Kapitolinki szybko opuściła pokój.
Suzzy podeszła do okna, odetchnęła głęboko i wyjrzała na zewnątrz. Zamrugała gwałtownie, żeby powstrzymać napływające do oczu łzy, a potem zacisnęła dłonie w pięści kompletnie zapomninając o złamanym paznokciu.
W tej właśnie chwili poczuła, że świat, w którym żyła ostatnie kilkanaście lat, nieuchronnie rozsypuje się w drobny mak.
A ona nic nie mogła na to poradzić.

***

          Ciężkie, mahoniowe drzwi uchyliły się z jękiem, wpuszczając odzianą w jedwabie kobietę do przestronnego, okrągłego gabinetu. Masywne, czerwone kotary nie wpuszczały do pomieszczenia zbyt wiele światła, tak więc musiała wytężyć wzrok, aby skierować się w dobra stronę.
Nie widziała jego głowy zza wysokiego fotela stojącego tyłem do niej; jedynie ręce oparte na podłokietnikach i niewątpliwie splecione na piersi upewniły ją, że Seneca wciąż tutaj jest.
- Kogóż tutaj sprowadza – wycedził powoli, nie odwracając się. – Moja kochana Theory, miło że mnie odwiedziłaś.
Nie odpowiedziała; była za bardzo skupiona na uspokojeniu swojego ciała i powstrzymywania się od natychmiastowej ucieczki stąd jak najdalej.
- Dawno cię tutaj nie było – kontynuował, jakby nie zdając sobie sprawy z jej napięcia. Obrócił się fotelem i wstał. – Czego chcesz ode mnie? – wyszeptał, a jego rozpalone spojrzenie wodziło od jej twarzy, przez dekolt, aż po linię nóg. – Biżuterii? Sekretów? Przywilejów?
Utkwiła wzrok w punkcie ponad jego głową.
- Pieniędzy.
- Dobrze – zgodził się wahania i zbliżył do niej na odległość kilku centymetrów. Wzdrygnęła się, czując jego gorący oddech na policzku. Miała ochotę się odsunąć, ale doskonale wiedziała, że nie może tego zrobić.
- Nawet nie zapytałeś, ile. – Próbowała mówić stanowczo, ale głos jej drżał; mimowolnie wzdrygnęła się, kiedy Seneca musnął wargami jej obojczyk. – A ja nie zamierzam…
- Zapłacę każdą kwotę – mruknął, schodząc pocałunkami wzdłuż linii jej dekoltu – a ty doskonale o tym wiesz, i właśnie dlatego do mnie przyszłaś.
Nie mogła zaprzeczyć.
Żadne z nich nie miało nic więcej do powiedzenia, więc kiedy Seneca szybkim, niecierpliwym ruchem pozbawił ja sukienki, nie zaprotestowała.
I miała tylko nadzieję, że Robert jej kiedyś wybaczy, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę, że kiedyś to tak naprawdę dobrze zamaskowane nigdy.

__

Szczerze mówiąc, jestem z niego koszmarnie niezadowolona. Pewnie ma to związek z tym, że ten rozdział z przymusu pisałam po raz drugi – pierwszy udało mi się niechcący usunąć (nie pytajcie, nie wiem jak), co odchorowałam ciężką depresją twórczą.

Jestem beznadziejna  w dotrzymywaniu terminów, w tej kwestii chyba nic się nigdy nie zmieni. Przepraszam wszystkich, którzy czekali, ale naprawdę nie mogłam z siebie wykrzesać nic sensowniejszego niż to… Tak, wiem, że jest dramatycznie.

W najbliższym czasie – mam nadzieję – uda mi się opublikować pierwszy dodatek, więc trzymajcie kciuki, że wena mi dopisze. 

Ach, i bardzo, bardzo, bardzo serdecznie proszę o zagłosowanie w ANKIECIE, że udało się Wam dotrwać ze mną do ponad półmetka. Ciężko sobie wyobrazić, ile to dla mnie znaczy, i nawet, jeśli zostawicie po sobie komentarz, co jest oczywiście wskazane i za co już z góry dziękuję, po prostu kliknijcie tam cokolwiek.
Cokolwiek, naprawdę.

Ach, i w tym depresyjnym tonie życzę wszystkim cudownego roku szkolnego :3

ps. xootix, podesłałam Ci na maila ten szablon – sprawdź, proszę, czy dotarł :)