16. Byłaś moim ideałem

Taylor uniosła głowę, a potem przeklęła w myślach, dotykając nagim ramieniem zimnej skały. Była przemoczona, zmarznięta i zła, a deszcz ani na chwilę nie przestał padać. U wylotu jaskini niepewnie majaczył szary świat, szczelnie przykryty kołderką zimnych kropel. Woda kapała z gałęzi drzew, jeszcze bardziej zmiękczając błotniste podłoże.
Westchnęła cicho, i przykryła się kocem, który znalazła w plecaku. Zastanawiała się, czy nie rozpalić ogniska, ale wiedziała, że Hanae ma rację – to absolutnie nie był dobry pomysł. Wielkimi krokami zbliżał się zmierzch, a płomienie, choć ciepłe i suche, niewątpliwie zwróciłyby na nie uwagę. Przeczesała palcami mokre włosy, które nie wydawały się ani trochę suchsze niż godzinę temu; skrzywiła się, kiedy do takiego samego wniosku doszła po dotknięciu przemoczonego ubrania. Fakt, że będzie musiała w nim spędzić kolejne kilka dni wcale nie poprawił jej humoru. Hanae robiła użytek z zabranej przez Taylor peleryny przeciwdeszczowej, i poszła na poszukiwanie czegoś do zjedzenia. Właściwie Cassidy zamierzała zrobić to sama - Elsa stanowczo zabroniła jej ufać komukolwiek w kwestii żywienia – ale ponieważ Hanae znała się na zbieractwie, dziewczyna pozwoliła jej zająć się przygotowaniem posiłku.
Wobec tego Taylor przypadło w roli siedzenie w wilgotnej jaskini i pilnowanie ich skromnego dobytku.
Wspaniale.
Postanowiła zamknąć oczy tylko na chwilę, aby uporządkować myśli i wspomnienia dzisiejszego dnia, ale jej plan spalił na panewce. Ze snu wyrwał ją jakiś dźwięk, lecz jaskinia była pusta, a Hanae wciąż nie było. Po chwili Taylor usłyszała pierwsze, melodyjne dźwięki hymnu Panem, więc zbliżyła się do wylotu groty.
Rzęsiste krople ani na chwilę nie przestawały lać się z nieba, więc wyświetlane na niebie godło Kapitolu było rozmazane. Kiedy Cassidy wyciągnęła szyję, aby jak najlepiej widzieć poległych trybutów, do jaskini weszła przemoczona Hanae.
- Taylor – powiedziała cicho, a jej głos przybrał współczujący ton. – Taylor, chyba nie powinnaś dzisiaj patrzeć w niebo.
Dziewczyna przygryzła wargę.
- Ale ja… - zawahała się, nie chcąc się znów rozkleić – ja muszę wiedzieć na pewno.
Ramiona Hanae delikatnie oklapły, kiedy położyła dziewczynie rękę na ramieniu.
- Wiesz – powiedziała, a potem wbiła wzrok w ziemię. – Widziałam go, jak umierał.
Resztka nadziei w sercu Taylor rozsypała się w drobny mak.
- Czy on…?
Tym razem głos Hanae był stanowczy.
- On nie żyje, Taylor. Idź się położyć.
A potem zniknęła znów na dworze.

Kiedy wybrzmiały ostatnie dźwięki hymnu, Taylor nie mogła się oprzeć, by nie wyjrzeć na zewnątrz. Mimo ostrzeżeń sojuszniczki przeczołgała się do wylotu groty, i przez załzawione oczy spojrzała na czarne sklepienie. Widok rozmazywał się; krople deszczu regularnie przecinały obraz poległych trybutów, a kiedy z bijącym sercem dotrwała do końca prezentacji i ujrzała ostatniego poległego, ze świstem wciągnęła powietrze.
Na niebie nie pojawiło się zdjęcie Aleca.

***

Nawet jemu marzła krew w żyłach, kiedy rozmawiał z prezydentem.
- Seneca Crane – powiedział jakby znudzonym tonem Snow, prawą ręką gładząc się po sumiastych wąsach. – Niedługo umrzesz.
Mężczyzna wytrzeszczył oczy; w pierwszej chwili przyszło mu do głowy, że się przesłyszał.
- Słucham?
- Niedługo umrzesz – powtórzył Snow, i zaśmiał się gardłowo; jego wielki brzuch falował przy każdym hauście powietrza. – Oczywiście nie teraz, w końcu nie chcemy wzbudzać żadnych niepotrzebnych podejrzeń.
Organizator Igrzysk zbladł.
- Umrę? – zapytał słabym głosem, chwiejąc się, jakby miał upaść na ziemię. – Dlaczego?
Snow przejechał językiem po zębach.
- A dlaczego nie konsultujesz ze mną swoich decyzji?
Twarz mężczyzny, na którego podpisano wyrok śmierci, była jaśniejsza niż śnieg.
- Ja? – zapytał cicho, zaczynając się jąkać. – Ja… J-jak to n-nie, p-przecież j-ja w-wszystko…
- Taylor Cassidy, głupcze. Mówi ci to coś?
Na twarzy Seneki zaczęła malować się widoczna ulga.
- Panie prezydencie – powiedział, odzyskując pewność siebie. – Dziewczyna została ukarana za łamanie regulaminu Igrzysk Śmierci, więc…
Snow spojrzał na niego spod przymrużonych powiek.
- Zamilcz – warknął. – Nie masz prawa podejmowania żadnych decyzji bez mojej wiedzy i zgody. Zrozumiano?
Crane ośmielił się tylko skinąć głową.
- Na szczęście – prezydent kontynuował swoje przemówienie – znalazłem sposób, aby obejść te twoje głupie pomysły. Przekaż Pixie Lisbeth, że ma się stawić w moim gabinecie.
Kiedy Seneca jak sparaliżowany ruszył do drzwi, głos Snowa zatrzymał go w miejscu.
- A jeśli chodzi o Pixie…
Mężczyzna spojrzał na prezydenta z niepokojem.
- Tak?
Snow zaśmiał się po raz kolejny, ale tym razem w jego śmiechu brzmiała ostrzegawcza nuta.
- Zostaw ją w spokoju.

***

- Brutusie?
Czytający gazetę mężczyzna ledwo spojrzał na swoją rozmówczynię; jednym ruchem wychylił zawartość szklaneczki z koniakiem, a potem znów zagłębił się w lekturze.
- Brutusie.
- Hmmm? – Nareszcie podniósł głowę; zważając na to, że był jednym z najbardziej zatwardziałych tryumfatorów, w okularach do czytania wyglądał wręcz komicznie. – Kim jesteś?
Po ustach kobiety przebiegł cień uśmiechu.
- Nie poznajesz mnie.
To było stwierdzenie.
- Nie.
Brutus uniósł brwi, kiedy kobieta podniosła ręce; kiedy jednym, szybkim ruchem zdjęła chabrową perukę, momentalnie poderwał się z miejsca.
- Jezus Maria, Theory – wyszeptał, i, jakby chcąc sprawdzić, czy to nie wyobraźnia, przejechał dłonią po jej umalowanym policzku. – Myślałem, że nie żyjesz.
Uśmiechnęła się smutno.
- Zasadniczo o to chodziło.
Spojrzał na nią z wyrzutem.
- Mogłaś…
- Nie, Brutusie, nie mogłam – powiedziała łagodnie, patrząc mu w oczy. – Nie chciałam cię narażać.
Spuścił wzrok.
- Dziękuję.
Przez chwilę stali w ciszy.
- Tęskniłem za tobą.
Zaśmiała się cicho.
- Wiem. Ja za tobą też.
Spojrzał na nią spod przymrużonych powiek.
- Więc dlaczego?
Zawahała się.
- Potrzebuję twojej pomocy.
Przygryzł wargę.
- Byłaś moim ideałem. Nadal jesteś.
Otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale tylko pokręciła głową.
- Wiem.
- I wiesz też, że zrobię dla ciebie absolutnie wszystko.
Zaśmiała się, tym razem bez cienia wesołości.
- Na to właśnie liczę.

___

Przepraszam Was wszystkich za zwłokę w odpisywaniu na komentarze pod ostatnim rozdziałem, ale jest koniec roku i ledwie znajduję czas, aby oddychać :< Jutro wyjeżdżam na pięć dni na wycieczkę, więc obiecuję, że na wszystkie komentarze opowiem po powrocie (na te zaległe także, jeszcze raz przepraszam!). Będę je czytać na bieżąco na telefonie (o ile tam będzie Internet…), także serdecznie zachęcam do wyrażania opinii :3

Rozdział pisany trochę na szybko, bo bardzo zależało mi na tym, by dodać go przed wyjazdem. Mam nadzieję, że udało mi się Was nie zawieść.

Pozdrawiam serdecznie! :*