15. Portret z poderżniętym gardłem

Krew zamarzła jej w żyłach, kiedy usłyszała jego głos.
- Witaj, Theory.
Zadrżała, ale posłusznie skłoniła głowę.
- Panie prezydencie.
Oparł się wygodnie o swój ogromny, skórzany fotel, ale nie pozwolił jej usiąść.
- Długo cię szukaliśmy – zaczął, niemal widocznie smakując każde słowo. – Bo dwadzieścia jeden lat to długo, prawda?
Patrzyła na niego beznamiętnym wzrokiem.
- Tak sądzę.
- Ja też. – W jego śmiechu było coś złowrogiego. – Widzę, że zgadzamy się w więcej niż jednym aspekcie.
Wyraz jej twarzy cały czas był opanowany.
- Wydaje mi się, że nie rozumiem.
- Och, rozumiesz doskonale – powiedział z uśmiechem na ustach; mimo wszystko w jego tonie można było wyczuć nutę groźby. – Nie zabiłem cię jeszcze tylko dlatego, że mamy wspólne cele.
- Cele?
- Ściślej jeden cel.
- Konkretniej?
- Co mówi ci nazwisko Taylor Cassidy?
Zaśmiał się perliście widząc, że zbladła.
- Śledzę twoje poczynania od dawna, Theory Pixentif. Nie wiem, dlaczego to robisz, ale dopóki usiłujesz utrzymać tę dziewczynę przy życiu nie zabiję cię. Co innego – zawiesił głos i w charakterystyczny sposób zetknął dłonie koniuszkami palców – z tym, kto pomógł ci w ucieczce z Dystryktu. Spójrz mi w oczy, Theory, bo chcę, żebyś mnie dobrze zrozumiała.
Kiedy dość niechętnie posłuchała, kontynuował:
- Zabiję go – przejechał wyimaginowanym nożem po swoim gardle – w sposób bardzo powolny i bolesny. Po pewnym czasie – bardzo długim czasie, jeśli chcesz to wiedzieć – zlituję się nad nim mordując, kiedy będzie o to błagał wijąc się u moich stóp. Czy wyraziłem się jasno?
Zacisnęła szczękę.
- Tak.
- Tak, panie prezydencie – poprawił ją; widocznie chciał ją sprowokować.
- Tak, panie prezydencie.
- A więc? – Spojrzał jej w oczy, a potem zadał pytanie, którego miała nadzieję nie słyszeć: - kto to jest?

***

Kiedy zamknęła za sobą drzwi do domu i oparła się o nie, spojrzała na swoje drżące dłonie. Zacisnęła powieki, próbując odpędzić od siebie natrętne jak mucha wspomnienia ostatnich kilkunastu minut, ale to nie pomogło. Mimo wysiłku obrazy gabinetu Snowa przesuwały się przed jej oczami niczym niekończący się pociąg.

- Słucham? – powtórzył uparcie prezydent, chociaż kobieta nie wypowiedziała ani słowa. – Chyba nie dosłyszałem twojej odpowiedzi.
Theory myślała gorączkowo; chociaż kłamstwem ryzykowała życie nie tylko swoje, ale i Taylor, nie mogła zdradzić Roberta. Jakiś  nieśmiały głos w sercu podpowiadał jej, że mąż nie miałby do niej pretensji – i w duchu kobieta wiedziała, że ma rację. On nigdy nie miał pretensji, nie był na nią zły, nie wypominał nieumyślnie rzuconych słów – nawet (a może tym bardziej) tych, które zraniły go do głębi. Ani słowem nie wspomniał nieprzespanych nocy w których rzucała się po łóżku walcząc z koszmarami a on, wiedząc, że nie może jej pomóc, po prostu tulił ją w ramionach. Pamiętała, jak w końcu, czasem po kilku godzinach walki z samą sobą, udawało jej się na chwilę zmrużyć oczy – i to, że zawsze rano, kiedy się budziła Robert był przy niej, jak samotna latarnia morska otoczona przez sztorm. Miał podkrążone oczy, zmierzwione włosy i musiał być koszmarnie niewyspany, a mimo to uśmiechał się pytając, co Theory ma ochotę zjeść na śniadanie.
Czyż miłość nie była dziwna?
Teraz, stojąc przed najpotężniejszą osobą w całym Panem i patrząc na białą różę umieszczoną w butonierce po prostu wiedziała, że nie może postąpić inaczej.
- Venice Linnesote. To on mi wtedy pomógł.

Nie potrafiąc uspokoić bicia rozszalałego serca, postanowiła włączyć telewizor. Usiadła na kanapie i wpatrzyła się w ekran mając nadzieję, że to pozwoli jej skupić się na czymś innym. Siedziała, oglądając relację z rodzinami zmarłych trybutów bez większego zainteresowania – dopóki nie dotyczyło to Taylor, nie interesował ją rozwój arenowej sytuacji. No, może niezupełnie – w skrytości ducha, choć wstydziła się do tego przyznać nawet przed samą sobą, cieszyła się, kiedy kolejni trybuci umierali. Im mniej, tym lepiej.

Skarciła się w myślach za to okrutne stwierdzenie, ale nie poczuła wyrzutów sumienia. Chociaż umysłem była gdzieś daleko, cały czas bez skupienia patrzyła na ekran. W pewnym momencie jednak coś – Theory nie umiała powiedzieć, co dokładnie – przykuło jej uwagę. Zmarszczyła brwi, próbując zrozumieć, dlaczego nagle się zdekoncentrowała, i choć jakieś mgliste wspomnienie zaczęło budzić się do życia, nie umiała sprecyzować myśli. Czy ona znała tę kobietę? Zastanowiła się. Raczej nie. Może widziała kiedyś dawno temu, ale na pewno nie odegrała w jej życiu aż takiego znaczenia, aby wzbudzić niepokój. Theory przestudiowała twarz murzynki, lecz nie doszukała się w niej niczego nadzwyczajnego. Ciemne oczy, szeroki nos, wydatne usta… Wyglądała, jak prawie każda mieszkanka Dystryktu Szóstego. Z pozoru tak zwyczajna, a jednak miała w sobie coś, co zwróciło uwagę Theory.
Po chwili, kiedy czarnoskóra kobieta wykrzywiła w grymasie bólu prawą stronę ust, kapitolinka znów poczuła znajome ukłucie w sercu. Pełna niepokoju pogłośniła telewizor, starając się wyłapać każde słowo z ust zrozpaczonej kobiety.
-…jeszcze przed początkiem Igrzysk, to nie było uczciwe! Mój syn – zrobiła pauzę i głośno wydmuchała nos w poszarzałą chusteczkę – mój biedny, mały synek…
Caesar Flickerman przejął mikrofon, relacjonując ostatnie wydarzenia.
- W związku z zaistniałą na arenie sytuacją – zaczął spokojnie, choć twarz rumieniła mu się od emocji – pałac prezydencki w Kapitolu postanowił wydać oświadczenie, iż Taylor Cassidy zostanie ukarana za złamanie regulaminu w sposób równie bolesny, jak strata dwojga trybutów przed rozpoczęciem Głodowych Igrzysk. W imieniu prezydenta Snowa opowie państwu dokładnie główny organizator 73. Igrzysk Śmierci, Seneca Crane.
Ekran zamigotał, a potem rozświetlił się na nowo.
- Pragnę uspokoić wszystkich państwa – przemawiał znienawidzony przez Theory mężczyzna. – Taylor Cassidy poniesie konsekwencje swojego czynu. Sąd Najwyższy w dniu dzisiejszym wydał wyrok, iż trybutka do końca trwania 73. Głodowych Igrzysk lub do swojej śmierci nie będzie mogła korzystać z pomocy sponsorów, dodatkowych artefaktów czy jakichkolwiek innych korzyści majątkowych. Ponadto – a mówię to teraz ja sam od siebie – bez niczyjego wsparcia ona nie ma absolutnie żadnych szans na zwycięstwo.
Aż do momentu, kiedy na ekranie zobaczyła znów oszałamiającą biel zębów Caesara Flickermana, Theory nie mogła otrząsnąć się ze zdumienia. Żadnych sponsorów, dodatkowych artefaktów czy korzyści majątkowych… Żadnych sponsorów… Wyczuła ściskającą jej serce gorycz – poczuła się tak upokorzona, jak jeszcze nigdy w życiu. Na co były te wszystkie noce? Te wszystkie spotkania, dotyk, od którego zbierało jej się na wymioty? Wiedziała, że musi koniecznie porozmawiać z Seneką o tym oświadczeniu i już miała wyłączać telewizor, kiedy rozpoznała na ekranie twarz. Ściślej… swoją twarz. Jej oblicze wykrzywiał grymas rozdzierającego serce bólu, a szyję, niczym diamentowy naszyjnik, zdobiła czerwona, podłużna rana.
Zamrugała gwałtownie. Dlaczego ktoś miałby malować jej portret z poderżniętym gardłem?
- Theory Pixentif – warknęła murzynka, kontynuując wywiad – zamordowała mojego syna w 52. Igrzyskach Śmierci. Był już tak blisko, błagał ją na kolanach…  Ale ona nie okazała mu litości. Zabijała go powoli, przejeżdżając nożem po czole, brodzie i policzkach, a kiedy w końcu stracił przytomność… - Głos jej się załamał, lecz kontynuowała: - Kiedy stracił przytomność, jednym ruchem poderżnęła mu gardło, i zaczęła się śmiać. Powiedziała potem, że nigdy nie widziała większego mięczaka.
Theory zamknęła oczy, gdy na ekranie pokazała się scena z nią w roli głównej. Nie chciała wierzyć, że kiedyś naprawdę wypowiadała słowa, które właśnie usłyszała – czy mogła być tak okrutna? Czy to możliwe, że wyśmiewała się z chłopaka, który pokonał dwudziestu dwóch innych trybutów i właśnie tracił marzenia o powrocie do domu?
Chociaż w głębi duszy znała odpowiedź na to pytanie, nie chciała jej sobie uświadamiać. Jedyne, czego w tej chwili pragnęła, to pozostawić dawne życie za sobą, być po prostu Pixie Lisbeth – głupiutką, ale uroczą kapitolinką, której największym zmartwieniem jest to, czy kolor butów współgra z sukienką. Kiedy usłyszała krzyk zrozumiała jednak, że to niemożliwe.
Patrzyła, jak siedemnastolatka na ekranie uśmiecha się szyderczo do przerażonego chłopaka, a potem niespiesznie przejeżdża nożem po jego policzku. Patrzyła na to, jak on błaga ją najpierw o puszczenie, następnie jednak wyłącznie o szybką śmierć. Patrzyła, jak jego krzyki zamieniają się stopniowo wpierw w cichy szloch, a potem w bezgłośny płacz. Patrzyła na dziewczynę, którą kiedyś była; patrzyła i patrzyła, choć najbardziej na świecie chciała po prostu zamknąć oczy.

Kiedy archiwalne nagrania z Igrzysk dobiegły końca, Theory spojrzała na swoje dłonie. Zauważyła, że oprócz tego, iż całe drżą,  powoli zaczyna kapać z nich krew. Nieumyślnie zacisnęła pięści tak mocno, że wypielęgnowane paznokcie przecięły skórę.
Murzynka na ekranie kontynuowała wywód.
- Namalowałam ją – z pasją w oczach rzekła do Caesara – bo wiem, że ona gdzieś tam jest. Jest w Kapitolu, mój syn... ją widział. – Zawahała się. – Dzwonił do mnie ostatni raz, i powiedział tylko: „mamo, to ona. Mieszka w Kapitolu, jest mentorką…”. Nie zdążył dokończyć, bo ktoś urwał połączenie. A teraz co? – Łzy zaczęły spływać jej po policzku, ale nie zwróciła chyba na to uwagi. – Taylor Cassidy zabija go jeszcze przed początkiem Igrzysk. Wiesz – ponownie powiedziała do prowadzącego – co to znaczy? To znaczy że Theory Pixentif nazywa się teraz…
Ktoś z Kapitolu musiał w tym momencie zakończyć transmisję jej wywiadu, bo na ekranie pojawił się kolejny obraz namalowany przez murzynkę.
Kapitolinka momentalnie poderwała się z miejsca kiedy zrozumiała, co przedstawia. Jej dziecko… Taylor Cassidy. Taylor Cassidy z poderżniętym gardłem.

Nie wiedziała, w której dokładnie chwili straciła nad sobą panowanie – może wtedy, kiedy zobaczyła siebie zabijającą tego trybuta na ekranie, a może dopiero, gdy na obrazie rozpoznała Taylor? W tym momencie nie miało to jednak znaczenia – płacząc, oddała się jedynej czynności, która pozwalała jej choć na kilka sekund wyrwać się ze świata wspomnień. Drżącymi rękami otworzyła lodówkę, a potem wyłożyła z niej na kuchenny stół prawie całą jej zawartość. Po chwili, dławiąc się własnymi łzami, zaczęła jeść wszystkie tak czule przygotowywane przez Roberta potrawy. Nie zwracała nawet uwagi na to, co spożywa – połykała naraz eklery z truflami, truskawki z kawiorem, i białą czekoladę z kurczakiem. Po chwili, kiedy z jedzenia na stole pozostały same opakowania, wyjęła z zamrażarki pudełko lodów waniliowych. Płakała, kiedy próbowała nabrać je łyżką, ale były tak skostniałe, że nie mogła tego zrobić. Płakała, kiedy po chwili wkładała je do mikrofalówki, którą nastawiała na dwie minuty. I ciągle płakała, gdy wiedząc, że straciła nad sobą panowanie lecz nie potrafiąc nad tym w żaden sposób zapanować, po prostu przyłożyła do ust gorące pudełko i wypiła jego zawartość ciurkiem.

Nie przestała ani na chwilę płakać: nawet, jak klęknęła nad toaletą i, wkładając do gardła dwa palce, zmusiła się do wymiotów.

Wszystkie demony z przeszłości powróciły.

***

Taylor zamknęła oczy, skupiając się na liczeniu. Przy każdym huku z armaty nie mogła się odpędzić od obrazów, które od paru godzin niezmiennie pojawiały się przed jej oczami.
Jeden.
Chłopak z Szóstki, dzieciak, któremu nawet nie dała szansy na zejście z podestu. Kim ona była, żeby odebrać mu marzenia jeszcze zanim dostał szansę ich realizacji?
Dwa.
Christina, kolejna osoba, którą Cassidy nieuczciwie pozbawiła życia.
Trzy.
Trybutka z Ósemki – dziewczyna, która umarła niecałe pół metra od Taylor. Jedna z osób, które nieświadomie odcisnęła na niej swe piętno – można w jakiś sposób lepiej urzeczywistnić tragizm areny, niż zobaczyć, jak krew chlusta z gardła komuś, komu właśnie patrzyłeś w oczy? Z jednej strony Taylor była pewna, że nie, a z drugiej wcale nie chciała poznać odpowiedzi.
Cztery.
Pięć, sześć i…
…nic więcej.
Taylor zabiło mocniej serce. Sześć osób? Tylko s z e ś ć? Dziewczyna z przerażeniem pokręciła głową. Zwykle pod Rogiem Obfitości ginie ponad połowa trybutów, a teraz ledwie jedna czwarta… W tym roku dobrano bardzo mocny skład.
Niedobrze.
Taylor schowała głowę w dłoniach.
W tym roku pod Rogiem zginęło sześć osób, w tym dwie z ręki Taylor. Poza tym trybutka z Ósemki, kto jeszcze?
Alec – podpowiedział jej jakiś wewnętrzny głos. – Przecież sama go widziałaś.
- Ale to nie mógł być on – powiedziała dziewczyna nieświadoma, że mówi na głos. – Nie mógł zginąć pierwszego dnia, przecież był jedną z najsilniejszych osób…
- Och, Taylor – usłyszała zza pleców łagodny, współczujący ton. – Tak mi przykro.
W pierwszej chwili trybutka poderwała się na nogi, ale zaraz zaśmiała się z własnej głupoty. Czym chciała się bronić przed tą dziewczyną? Paznokciami i źdźbłem trawy? Odwróciła się zła na siebie, że nie była ostrożniejsza; lęk o Aleca sparaliżował jej racjonalne myślenie.
- Kim jesteś? – spytała nieufnie czekając, aż postać wychyli się z krzaków. – Ach – uspokoiła się, widząc rudą trybutkę. – To ty.
Ta skinęła głową.
- Nie zrobię ci krzywdy. – Na potwierdzenie swoich słów uniosła w górę puste dłonie. – Mogę się dosiąść?
Taylor wzruszyła ramionami.
- Proszę.
Ostrożnie usiadła na mokrym pniu; nie był on przyjemny w dotyku, ale właściwie nie miało to znaczenia – od rana z nieba nieustannie lał się rzęsisty deszcz i obie trybutki były przemoczone do suchej nitki.
Po chwili milczenia ruda odezwała się:
- Jestem Hanae.
- Taylor.
Dziewczyna uśmiechnęła się.
- Wiem.
- Skąd?
Ta wzruszyła ramionami.
- Obserwowałam cię. Ciebie i tego chłopaka… Aleca. Naprawdę szkoda, że tak szybko…
Na wzmiankę o nim po twarzy Cassidy przemknął cień.
- Co szybko? – przerwała jej; mimo chęci bycia silną załamał jej się głos. – Czy on… nie żyje?
Ale Hanae tylko pokręciła smutno głową.
- Och, Taylor – wyszeptała, kładąc jej rękę na ramieniu. – Naprawdę bardzo mi przykro.

___

O, to ja. Przepraszam, przepraszam, przepraszam, nie mam nic więcej do powiedzenia. Pudło wstydu, moi mili, pudło wstydu.

Zniknęłam z blogosfery na prawie miesiąc, więc wybaczcie mi zaległości na Waszych blogach. Jak tylko znajdę jakąś spokojniejszą chwilę natychmiast wszystko nadrobię. I macie to na piśmie, więc się nie wykręcę :D

Poza tym usprawiedliwię się nieśmiało, że ta przerwa była mi chyba potrzebna – jeszcze niedawno miałam taki pomysł, aby zrezygnować z tej wielowątkowości i trochę zsunąć na bok Theory, ale chyba nie umiem bez niej pisać. To znaczy wątki z nią w roli głównej sprawiają mi ogromną przyjemność i cieszę się, że po raz kolejny znalazłam tu dla niej miejsce.

Kochani, jesteśmy na półmetku! Z tej okazji chciałabym podziękować kilku osobom – kilku w s p a n i a ł y m dziewczynom, które dają mi ogrom energii.
Nalia, Loks, Abigail, Blacky, Fruits, Syrin – jesteście ze mną od samego początku i zawsze z bijącym sercem czekam na Wasze komentarze. Cholera, jak ja Was uwielbiam!
Meg Black, Johanna (wiem, zmieniłaś nick, ale dla mnie zawsze będziesz Johanną), Toira – za tyyyle ciepłych i chwalebnych słów, ilu chyba jeszcze w życiu od nikogo nie usłyszałam. I za te wspaniałe, długie komentarze, które znam na pamięć :>
Hanae Mori, Mystery, Eveline, Only,  Whoever – dziewczyny, które ostatnio zaginęły w akcji, ale to nic. Jeśli to czytacie, albo kiedykolwiek przeczytacie, to wiedzcie, że Wasze opinie zawsze miały ( i wciąż mają, a co!) dla mnie ogromne znaczenie.
Poza tym jeszcze Anonimowy, który wyznał mi miłość i oświadczył, że kiedyś będę jego żoną – nieodmiennie poprawia mi to humor, dziękuję!
Ten rozdział chciałabym zadedykować wszystkim tym, którzy go czytają (co znaczy również, że wytrzymują ze mną mimo niesystematyczności i chyba niekonsekwencji). Jesteście najwspanialsi, bez Was ten blog zostałby porzucony więcej razy niż można zliczyć. Serio.
Serio, serio.