14. Kapitol nie zapomina

Retrospekcja, maj 3052

Cmoknęłam z irytacją.
- Wektorze, czy mógłbyś z łaski swojej…
- Nie – uciął.
Próbowałam protestować.
- Ale nawet nie wiesz, co chciałam…
- Bo, szczerze mówiąc, wcale mnie to nie obchodzi.
Policzyłam do dziesięciu, ale wcale nie pomogło.
- Za to mnie obchodzi – warknęłam – jak będę wyglądać na najważniejszym wieczorze w moim życiu.
Uniósł brwi.
- Najważniejszy wieczór w twoim życiu? – zaśmiał się. – Dziecko, przecież ty o życiu nic kompletnie nie wiesz.
Dziecko. Uwielbiam, kiedy mnie tak nazywają.
- Wiesz – zaczęłam, całkiem dojrzale dając upust swojej irytacji – jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to już nie będę miała wiele czasu, żeby się o nim czegokolwiek dowiedzieć.
- O – zdziwił się kulturalnie. – Zgodnie z czyim planem?
- Moim – odpowiedziałam prostolinijnie i zgodnie z prawdą. – Nie planuję wygrania tych igrzysk.
Uniósł brwi.
- Za to planujesz przespanie się z połową Kapitolu?
Uśmiechnęłam się słodko.
- Dokładnie. Zupełnie tak samo jak ty.
Nie dał się sprowokować.
- Nie przejmuj się – powiedział, pokazując mi swe nowe krawieckie arcydzieło. – To na pewno ułatwi ci sprawę.
Wzięłam w dwa palce mikroskopijny kawałek lateksu, który podobno miał być moim strojem.
- Chyba żartujesz – rzekłam, ze zgrozą wpatrując się w coś, co nie zakryje mi nic poza miejscami intymnymi. – Mam się w tym pokazać u Cedrika?
- Tak, dokładnie tak. Bo niby czemu nie?
Parsknęłam.
- Coś czuję, że igrzyska zaczną transmitować od lat osiemnastu.
Wzruszył ramionami.
- Trudno, jeśli to ma ci zapewnić klientów…
- Klientów?
- Przeżycie.
Westchnęłam.
- Wspaniale.
I wyprosił mnie ze swojej pracowni.

Coś czuję, że do Cedrika wyjdę nago.

***

Pixie nie mogła uwierzyć własnym oczom, kiedy ujrzała arenę Siedemdziesiątych Trzecich Igrzysk Głodowych. Chociaż z całych sił pragnęła pozostać spokojna, jej ciało reagowało zupełnie inaczej – nie mogła powstrzymać się przed zaciskaniem dłoni na oparciu fotela. Odruchowo zamknęła powieki, kiedy zalała ją fala niechcianych wspomnień – wspomnień, które choć już dawno wyblakły, ciągle sprawiały jej ból.
Słyszała, że tryumfatorzy lubią oglądać miejsca swoich zwycięstw, wyjeżdżają na wakacje na areny igrzysk, które wygrali. Niektórzy posuwają się do tego, że odwiedzają miejsca, w których pozbawili kogoś życia, aby po raz kolejny napawać się sukcesem.
To chore.
Pixie ani razu nie obejrzała relacji z Pięćdziesiątych Drugich Głodowych Igrzysk – już sama ta nazwa powodowała, iż robiło jej się słabo. Kiedy następnego dnia po wygranej zaproszono ją do Cedrika i puszczono fragmenty z areny prawie zemdlała. Nie chciała sobie tego przypominać; gdyby mogła, z premedytacja wymazałaby sobie to z pamięci.
Mimo wszystko nie była naiwna – doskonale zdawała sobie sprawę, że przed przeszłością nie da się uciec, że ona kiedyś powróci.
I właśnie nadszedł ten dzień.

Pixie wzięła głęboki oddech, nieudolnie próbując opanować rozszalałe serce. Po raz pierwszy zdarzyła się taka sytuacja, że wypuszczono trybutów na arenę, która już kiedyś była w użytku. Teoretycznie było to zabronione, żeby nie nudzić widzów, oraz nie dawać niektórym nieuczciwej przewagi. Ale teraz zasady zostały złamane, i Pixie wiedziała, dlaczego.
Rozpoznali ją.
Dostała pierwsze ostrzeżenie.

Nawet nie zauważyła, kiedy opuściła studio – pamiętała, jak jej usta otworzyły się w wyniku skrajnego osłupienia a oczy rozszerzyły do granic wytrzymałości, a później już nic. Potem, wiele lat później, były już tylko ramiona Roberta.
Chociaż od rozpoczęcia igrzysk do pośpiesznego powrotu do domu mogło minąć kilkanaście minut Pixie czuła, jakby to były co najmniej dwie dekady. Czas zwolnił nieubłaganie, w całej swej krasie zmuszając ją do powolnego analizowania sytuacji. Kiedy wpadła do salonu, opuściły ją nagle wszystkie siły – rzuciła się na łóżko i nieobecnym wzrokiem wpatrywała się w sufit.
- Robercie… - zaczęła wiedząc, że nie powie nic więcej. To wszystko było dla niej za trudne.
Ale on już wiedział.
Przytulił ją, choć Pixie nawet tego nie zauważyła.
- Sprzeciwiła im się – wychrypiała obojętnym tonem tak, jakby jej już na niczym nie zależało. Spojrzała mu w oczy. – Sprzeciwiła się Kapitolowi.
Próbował ją pocieszyć.
- Może nie…
Zrezygnowana potrząsnęła głową.
- Kapitol nie zapomina – powiedziała, a potem skuliła się, gdy przeszedł ją nagły dreszcz. – Nigdy.
Pocałował ją w czoło.
- Może powinnaś się ukryć, kochanie, oni mogą…
Po raz kolejny mu przerwała.
- Miała tylko zniszczyć zapasy i broń, rozumiesz? Miała rozsadzić Róg Obfitości, nie innych trybutów! Sponsorzy by jej wszystko załatwili, a teraz?
Oboje wiedzieli, że teraz nic już jej nie wyślą, ale żadne nie powiedziało tego głośno.
Taylor była zdana sama na siebie.

***

Kiedy na zegarze zamigotało zero, powietrze eksplodowało.
Dwudziestu jeden wiedzionych instynktem trybutów straciło cenne sekundy kierując wzrok w stronę detonacji. Dwudziestu jeden trybutów w pierwszej chwili zdziwiło się, kiedy poczuli na odsłoniętych ramionach lodowatozimne krople – niektórzy byli przekonani, że to krew poległych! Dwudziestu jeden trybutów przegrało walkę o zdobycze zanim ta się jeszcze zaczęła.
Dwudziestu jeden trybutów, ale nie Taylor.
Od razu, kiedy usłyszała huk, zeskoczyła z podestu na miękką, błotnistą ziemię. Jej buty delikatnie zanurzały się w grząskim terenie, przywierając do niego i powodując niepewny chód. Taylor biegiem pokonała niewielką odległość do czarnego plecaka, chwyciła go – był okropnie ciężki! – a potem odwróciła się w stronę zwiniętej w rulon peleryny. Kątem oka zauważyła, że pozostali trybuci ocknęli się i także rozpoczęli już morderczą walkę o łupy. Ta chwila dekoncentracji drogo ją kosztowała – dziewczyna  zrobiła parę kroków nie patrząc pod nogi, w efekcie czego poślizgnęła się i wylądowała kolanami w miękkim błocie. W normalnych okolicznościach pewnie usiadłaby, aby z należną dramaturgią poużalać się nad sobą, ale to nie były normalne okoliczności. Widząc, że trybutka z Ósemki niebezpiecznie zmniejsza dzielącą je odległość szybko podniosła się z kolan, a potem doskoczyła do leżącej kilka metrów dalej peleryny. Szybkim, niecierpliwym gestem podniosła ją i już chciała uciekać do lasu, kiedy poczuła, że… nie może. Z bijącym sercem odwróciła głowę i ujrzała, jak dziewczyna ciągnie ją za założony plecak.
- Co ty… - zdążyła powiedzieć z irytacją, zanim ta nie rozluźniła nagle chwytu. Taylor zdekoncentrowała się, ale po chwili zrozumiała przyczynę takiego zachowania – z piersi trybutki chlusnęła krew, a z gardła wydobył się dziwny, nienaturalny charkot. Kiedy dziewczyna upadła na ziemię wytrzeszczając oczy i dławiąc się krwią, Cassidy zamarła.
Nie do końca tak sobie to wyobrażała.
Mogła oglądać takie obrazy na ekranie telewizora milion razy, ale i tak żadna z wyświetlanych scen nie była w stanie oddać rzeczywistości. Dlaczego? Przede wszystkim: rzeczywistość jest jeszcze gorsza. Brutalniejsza. Bardziej nieprzewidywalna. W jednej chwili rozmawiasz z kimś, patrzysz mu w oczy i wyrywasz plecak, a w drugiej ten ktoś leży u twoich stóp dławiąc się krwią i umierając w agonii. Więc jeśli ktokolwiek zapytałby się jej, czy oglądanie wcześniejszych igrzysk w jakiś sposób ułatwia trybutom odnalezienie się na arenie, powiedziałaby, że nie.
I może właśnie dlatego nie mogła się ruszyć.
Kłamstwem byłoby stwierdzenie, że nie chciała – w tamtej chwili było to jej największe pragnienie – ale z niezrozumiałych przyczyn ciało nie zamierzało z nią współpracować. Mimo wysiłku mięśnie nie pozwalały jej ruszyć się z miejsca. Z każdą kolejną sekundą zdawała sobie sprawę, ze niepotrzebnie się naraża, ale mimo wysiłku nie mogła zrobić kroku. Wzrokiem spłoszonej łani rozejrzała się nerwowo wokół siebie szukając zagrożenia. Kilkoro trybutów właśnie znikało w rozciągającym się wokół polany lesie, ale niektórzy… Niektórzy konali po prostu w kałuży krwi, dokładnie tak samo jak trybutka u jej stóp. Serce zabiło jej mocniej, kiedy zauważyła leżące na ziemi ciało bruneta, ciało, które poznałaby wszędzie indziej. Przełknęła ślinę, tłumacząc sobie, że jest za daleko, by je dobrze rozpoznać. Jakaś myśl krzyczała, że nie, to niemożliwe, ale druga nie potrafiła w to uwierzyć.
Dostał dwanaście punktów, myślała podejmując nieudolną próbę uspokojenia się. Niemożliwe, żeby dał się wykończyć w ciągu pierwszych dziesięciu minut…
Ale dowody mówiły same za siebie.
Zamknęła oczy, żeby powstrzymać cisnące się do nich łzy, ale wiedziała, że musi uciekać. Chciała krzyknąć jego imię i sprawdzić, czy odpowie – jednak nawet ona rozumiała, iż nie miałoby to żadnego sensu. W pewnej chwili kompletnego irracjonalizmu miała nawet pomysł, żeby podbiec i przekonać się, czy to on, lecz zobaczyła stojącego nad zmarłym chłopaka. Właśnie wyciągał z piersi trybuta nóż, ale nie to było najgorsze  – najgorsze było to, że on też na nią patrzył. Wpatrywał się jej prosto w oczy, trzymając w ręku broń, którą mógł uśmiercić Taylor w ciągu kilku sekund.
No dalej, pomyślała. Zabij mnie, zabij mnie tak, jak zabiłeś Aleca.
Zabij mnie, już nic nie ma dla mnie znaczenia…
Jednak on, jakby czytając jej w myślach, pokręcił głową.
Delikatnym ruchem dłoni wskazał jej las.
- Uciekaj.
Jej ciało, chyba w tamtej chwili wykazujące więcej chęci przetrwania niż ona sama, posłuchało; już po chwili pusta wewnątrz dziewczyna biegła niekończącym się tunelem liści, gałęzi, drzew i lian.

Dopiero wiele kilometrów później, kiedy usłyszała pierwszy huk armaty, nogi odmówiły jej posłuszeństwa, wobec czego usiadła na kamieniu i zaczęła płakać.

___

Jeszcze chyba nigdy nie byłam aż tak niezadowolona z rozdziału. Wiem, że jest żałośnie krótki i bez polotu, ale póki co nie jestem w stanie nic lepszego napisać. Wena zwiała po kryjomu, a ja od tamtego czasu jakoś nie jestem w stanie jej znaleźć.

Kusiło mnie i nadal kusi, aby opisać więcej areny ale chciałam dać Wam czas na przetrawienie sytuacji. Cóż, w rozdziale 15 postaram się wrócić do formy, obiecuję!

Dziękuję za komentarze które dają mi wiarę, że może warto nie porzucać tego bloga – dziękuję wszystkim, których komentarze widzę pod każdym postem i na które czekam z niecierpliwością; dziękuję też Anonimowi, który mnie zmotywował do pracy :D

Wracam do życia i zabieram się za Wasze blogi, obiecuję.

Pozdrawiam (: