13. To ty mnie zabiłaś

Pixie bez żadnego zainteresowania patrzyła przez okno. Skupiała wzrok na jakimś nieokreślonym punkcie poza horyzontem i starała się o niczym nie myśleć. Zaciągnęła się papierosem i zaczekała, aż dym wypełnił jej płuca. Nie paliła od… zawsze. To był pierwszy raz.
I nawet się nie zakrztusiła.
Robert czekał na dole, z przejęciem piekąc czwarte ciasto tego dnia. Podobno go to uspokajało… Podobno to dobre słowo. Pixie nie wierzyła mu ani trochę – wiedziała, że pragnie, aby przytyła. W ciągu ostatniego tygodnia schudła osiem kilo, i wyglądała jak duch samej siebie. Nigdy w życiu nie była taka chuda, ale nie dziwiła się swojemu organizmowi.
Właściwie nic nie jadła.
Bez zainteresowania przygładziła niewidoczną fałdkę na zbyt dużym o dwa rozmiary ubraniu. Gdyby nie okoliczności, zaśmiałaby się z ironii losu. Przez cztery ostatnie lata próbowała schudnąć – bez rezultatów. Ćwiczenia, zdrowe odżywianie, pięć posiłków dziennie to bzdura.
Dieta cud – wyślij bliską osobę na śmierć. Niech kolejna straci przez ciebie życie.
Wspaniale.
Zamknęła oczy.
Trybuci zabici na arenie.
Jeden, dwa, trzy, cztery.
Kapitolińczyk, który próbował ją wydać.
Pięć.
Jej ojciec.
Sześć.
Taylor Cassidy.
Siedem.
Kto jeszcze?
Powoli wypuściła dym.
Czy Taylor ma jakiekolwiek szanse na zwycięstwo? Wątpiła. Wątpiła całym sercem, całym umysłem, całym ciałem. Wątpiła, choć tak bardzo chciała w to wierzyć.
Ktoś zapukał do drzwi.
Zaciągnęła się papierosem, po raz kolejny wpatrując się w punkt za oknem.
Pukanie się powtórzyło – tym razem było bardziej nachalne.
Spokojnie wypuściła dym.
Drzwi się otworzyły; Venice jak zwykle rozłożył ręce na jej widok.
- Theory!
Nawet na niego nie spojrzała.
- Powiedziałeś jej – oświadczyła, cały czas patrząc przed siebie. – Powiedziałeś jej w najgorszym możliwym momencie.
Uniósł brwi.
- Skąd… - zaczął pytanie, ale w tej samej chwili poznał odpowiedź. – No tak. Twój stary numer.
Nie odpowiedziała.
- Więc?
- Więc co?
- Gdzie on jest?
Wydawało mu się, że kąciki jej ust minimalnie powędrowały w górę.
- W bucie.
Wywrócił oczami.
- Jak zwykle. – Z wprawą zdjął podeszwę z obcasa, wyjął podsłuch i przyjrzał mu się dokładnie. – Powinienem był już się nauczyć.
Nie był pewien, ale chyba potwierdziła.
- Mimo wszystko, The, nie powinnaś była…
Westchnęła teatralnie, ale wyraz jej twarzy pozostał obojętny.
- Bardzo mi przykro, to już się nie powtórzy, musisz mnie zrozumieć, zrobiłam to dla jej dobra, drugi raz bym tego nie zrobiła… Wybierz ulubiony frazes i przejdźmy do konkretów.
Milczał, co ją zirytowało.
- Musiałeś jej mówić, że Clarissa…
- To mogła być jej ostatnia szansa.
- Żeby co?
- Żeby poznać prawdę.
Przygryzła wargę; nie chciała się rozkleić po raz kolejny tego dnia. Własna słabość ją zirytowała.
- Może trzeba było jej jeszcze powiedzieć kto jest ojcem, żeby miała komplet informacji…
Delikatnie położył jej rękę na ramieniu; wzdrygnęła się i znów zaciągnęła papierosem.
Spojrzał jej w oczy.
- Znikają ludzie, Theory.
- I co z tego? Nie interesuje mnie to…
- Interesuje – przerwał jej. – Ludzie pragną krwi, to…
- To co?
Spojrzał jej w oczy.
- To nie będą zwykłe igrzyska.
Zaśmiała się z goryczą, i odwróciła głowę.
- Dla mnie i tak by nie były, w końcu na arenę poszła moja córka, więc chyba…
Westchnął.
- Wiesz, że nie wolno ci tak mówić.
Zamknęła oczy.
- Wiem.
Zamilkli.
- Myślisz – zaczęła nieśmiało, jakby nie chcąc właściwie poznać odpowiedzi – że da sobie radę? Że nie zginie… nie zginęła przy Rogu?
- Będą ją chronić, Theory – wyszeptał, gładząc ją z roztargnieniem po włosach. – Będzie miała sponsorów, musi dać radę.
- A jeśli ona już…
Pokręcił głową.
- Nie wolno ci tak myśleć.
Gwałtownie wstała; zaczęła nerwowo krążyć po niewielkim pomieszczeniu.
- Igrzyska trwają od dwóch godzin, Venice. Mogła zginąć już tysiąc razy, a ja i tak…
Spojrzał na nią.
- Wiedziałabyś.
Jakby bez sił opadła na krzesło.
- Może.
Znów zapanowała cisza.
- Ile jeszcze do transmisji? – spytała bezbarwnym głosem Pixie, po raz kolejny zaciągając się papierosem.
Westchnął.
- Minutę mniej, niż kiedy ostatnio pytałaś.
Schowała twarz w dłoniach.
- Nie mogę przestać o tym myśleć…
Zawahał się, ale wyjął z torby białą kartkę z wynikami – właściwie po to przyszedł. Rzucił ją kobiecie na kolana.
- Kazałem zbadać jej krew – powiedział, wskazując palcem na zaznaczony okrąg. – Jakoś dziwnie się zachowywała, jakby była po narkotykach. Wiesz, że jeśli…
- Jeśliby to wykryli, to zabiliby ją od razu?
Skinął głową.
- Ale nie zrobili tego – stwierdził tonem, w którym doszukiwać by się można zdziwionej nuty. – Dlaczego?
- Nie mam pojęcia, Venice – rzekła, wpatrując się w czerwony okrąg. – Zaufaj mi, sama chciałabym to wiedzieć. Może nie pobierali jej krwi, albo badania im się nie udały…
Pokręcił głową.
- Niemożliwe. – Postukał palcem w kartkę. – Wiesz, co to jest?
Dopiero spojrzała na nazwę.
- Fencyklidyna – powiedziała w zamyśleniu, przygryzając wargę. – Skądś kojarzę tę nazwę…
- Możliwe – odpowiedział Venice marszcząc czoło. – To jeden z najsilniejszych środków halucynogennych… I to absolutnie niedostępnych w Kapitolu.
 Pixie uniosła brwi.
- W ogóle? A w dystryktach?
Zaprzeczył.
- Tym bardziej. Kompletnie miesza jawę ze snem, wyobraźnię z rzeczywistością. Osobie, która go zażywa można wmówić, że coś zrobiła lub nie zrobiła, choć tak naprawdę było inaczej. Właściwie…
Zamarła, kiedy skojarzyła, skąd znała tę nazwę.
- Taylor – przerwała mu, jakby oczekując, iż wie, co ona ma na myśli. – Taylor już wcześniej ją miała we krwi, jeszcze na treningu z instruktorami…
Pokręcił głową.
- Coś mi się tu nie podoba, Theory. Skąd ona miała wziąć fencyklidynę? Albo kto ją jej podał? Po co? I, co chyba równie istotne…
- Skąd ją miał – weszła mu w słowo, kryjąc twarz w dłoniach. – Nie mam pojęcia, Venice, zupełnie nie mam pojęcia.
Zamilkli.
- To musiał być ktoś z góry – wyszeptał po chwili mężczyzna, podnosząc się. – Jak inaczej by ją zdobył? A poza tym przekupił organizatorów, żeby w ogóle wpuścili Taylor na arenę. – Zamilkł. – Jak myślisz, ile trzeba mieć pieniędzy, żeby podkupić Senekę?
Wzdrygnęła się słysząc to imię.
W ogóle nie trzeba pieniędzy, pomyślała, ale na głos powiedziała tylko:
- Nie wiem, Venice. Nic już nie wiem.
Znów zapanowała cisza.
- Dałeś jej? – Spojrzała mu w oczy modląc się, aby znalazła w nich potwierdzenie. – Dałeś jej shurikena?
Skinął głową.
- Mam nadzieję, że dobrze go wykorzysta.
Zamknęła oczy.
- Oby. Venice?
- Tak?
- Wiesz, że po tym wszystkim… będziesz musiał się ukryć.
- Liczyłem się z tym, The. To przecież nie jest pierwszy raz.
Uniosła brwi.
- Nie?
Uśmiechnął się.
- Widzisz? Nawet nie wiesz. Twoje igrzyska. To był mój debiut, miałem osiemnaście lat… Dystrykt Szósty.
- Lenny Kristvidz!
Skinął głową.
- To ja.
- I dlatego nosisz tyle makijażu, projektujesz takie koszmarne stroje i masz ten idiotyczny akcent, tak? Bo się ukrywasz?
- Tak. Poza tym noszę soczewki kontaktowe, reduktor zmieniający barwę głosu…
- I co dalej? – przerwała mu, poważniejąc. – Nadal będziesz projektował?
Skinął głową.
- Tym razem najlepiej jak umiem, może chociaż raz uda mi się komuś pomóc.
Spojrzała mu w oczy.
- Na pewno.
Westchnął.
- Musimy już iść, wiesz, że jak zacznie się transmisja mamy być u Caesara.
Wiedziała.
Właściwie tylko dlatego opóźniali ją o trzy godziny – chodziło o to, żeby styliści i mentorzy byli w studiu telewizyjnym, kiedy trybuci wejdą na arenę. Będą ich filmować i puszczać w telewizji wyrazy ich twarzy, gdy zobaczą śmierć swojego wychowanka.
W końcu ludzie musieli coś oglądać, kiedy na arenie panował względny spokój, prawda?
Zaśmiała się w myślach. Spokój na arenie.
Jasne.
Zatrzymała się w drzwiach.
- Venice?
- Tak?
- Dla którego Dystryktu będziesz projektował?
Wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Gdzie mnie przydzielą.
Przygryzła wargę.
- To powiesz mi chociaż jak będziesz wyglądać? Albo po czym cię mam rozpoznać?
Pokręcił głową.
- Nic jeszcze nie wiem.
Jej ręka powędrowała do klamki, ale zatrzymała się w połowie drogi.
- Ale papiery już masz, prawda? Jak się będziesz nazywał?
Spojrzał na nią smutno, jakby już wiedząc, co się wydarzy przez najbliższe dwa lata.
- Po prostu mów mi Cinna.

***

Taylor gwałtownie rozejrzała się, kiedy podłoże zaczęło sunąć w górę. Niemal oczekiwała, że Venice powie jej coś, cokolwiek, zdąży dać ostatni znak… Na próżno.  Kiedy w tunelu, którym sunęła, otoczyły ją egipskie ciemności, wyprostowała się jak struna.
A więc to dzieje się naprawdę.
Zacisnęła mocniej pięści, w jednej z nich czując krzepiący kształt shurikena. Musi być spokojna, oglądają ją sponsorzy… Ma wygrać te Igrzyska, dla Clarissy… jej matki. Nigdy nie miała okazji jej poznać.
Zacisnęła powieki mając nadzieję, że to pomoże jej się skoncentrować. Zamyślona zachwiała się, kiedy metalowa płyta wypchnęła ją z cylindra na świeże powietrze.
Zaczyna się.
Poczuła, jak krew rozpoczyna szybciej pulsować jej w żyłach, a mięśnie spinają się w przygotowaniu do biegu. No tak. Adrenalina zaczęła działać. Taylor otworzyła oczy i gwałtownie rozejrzała się wokoło. Oślepił ją blask.
Zmrużyła powieki chcąc jak najszybciej rozpocząć rozeznanie w terenie. Tak jak uczyła ją Theory, zaczęła od określenia terenu. Nigdzie nie było przeraźliwie jasno, wręcz przeciwnie – miękkie światło delikatnie rozświetlało arenę nie rażąc po oczach. Niebo było gęsto zasłane chmurami.
A więc oślepił ją Róg Obfitości.
- Panie i panowie, Siedemdziesiąte Trzecie Głodowe Igrzyska uważam za otwarte! – głos Claudiusa Templesmitha rozbrzmiewał echem po całej arenie. – I niech los…
- Zawsze wam sprzyja – wyszeptała niby bezwiednie. Miała nadzieję, że w telewizji pokażą zbliżenie jej twarzy. Sponsorzy to pokochają.
Sześćdziesiąt sekund. Tyle zostało jej na…
Zesztywniała, w jednej chwili skupiając wzrok na terenie poza okręgiem trybutów. Na ziemi tworzyły się ogromne kałuże, a intensywnie zielone korony drzew niemal uginały się pod nawałem przezroczystych kropel.
Lało jak z cebra.
Mimowolnie wzdrygnęła się, ale po chwili spojrzała na swoje ręce. Były całe pokryte gęsią skórką, to fakt. Ale zupełnie suche.
Jeszcze raz spojrzała w górę.
Woda spadała z nieba, lecz w pewnym momencie rozpryskiwała się na wysokości kilku metrów nad Rogiem Obfitości. Zmarszczyła brwi.
Dlaczego? Dlaczego deszcz nie może spadać od razu na…
Zamarła, gdy poznała odpowiedź.
Bo kiedy przed upłynięciem minuty cokolwiek dotknie ziemi…
…ona eksploduje.
Wcześniej zastanawiała się, po co jej tylko jeden shuriken, ale już wiedziała.
Rzuć nim.
Przyjrzała się ustawieniu trybutów w okręgu poszukując jak najlepszego miejsca. Instynktownie rozejrzała się za Natalie – czyż zabicie jej od razu nie ułatwiałoby sprawy? Przypuszczalnie tak, ale… nie mogła jej znaleźć. Pewnie znajdowała się po drugiej stronie rogu. Szlag by to trafił!
Może w takim razie któryś z Zawodowców? Taylor poszukała ich wzrokiem. Chłopak z Jedynki, Marc, znajdował się zaledwie dwie osoby od niej. Zdecydowanie za blisko. Kolejny z nich, Dwójka, stał zaraz obok Aleca…
Alec. To imię w myślach dziewczyny wciąż smakowało gorzko.
Ostatnia noc, jezioro, gwiazdy… Skup się, Taylor. Jego koszula… Natalie. Taylor mimowolnie zacisnęła pięść i poczuła ostre końce narzędzia.
To przywróciło ją do życia.
Chłopacy z Jedynki i Dwójki odpadają, Natalie jest za daleko… Dziewczyna poszukała wzrokiem ostatniego z Zawodowców. Szatynka stała pomiędzy trybutami z Dwunastki i Szóstki w bezpiecznej odległości od Taylor.
A więc znalazła swój cel.
Zegar wskazujący czas pozostały do rozpoczęcia jatki zamarł na dziesięciu sekundach. Czas rozejrzeć się po okolicy.
Taylor zmarszczyła brwi dostrzegając, iż znajduje się w najlepszym możliwym miejscu. Za nią oraz po jej prawej i lewej stronie rozciągał się las, natomiast naprzeciwko było pusto. Czyżby jakaś dolina? Spad? Albo urwisko? Nie miała czasu się nad tym zastanawiać.
Dziewięć sekund.
Jedyną osobą, która mogła jej zagrażać w tej chwili był Marc – trybut z Jedynki. Reszta Zawodowców była za daleko. Taylor uśmiechnęła się do siebie, kiedy zobaczyła, iż broń chłopaka – włócznia – znajduje się w tak ogromnej odległości od niego, że to aż niemożliwe, aby dobiegł do niej zanim dziewczyna nie zniknie w lesie.
Arena nigdy nie była sprawiedliwa.
Osiem.
Taylor przeleciała wzrokiem po torbach i łupach zgromadzonych wewnątrz okręgu trybutów. W odległości pół metra od niej znajdował się wyglądający na solidny plecak wypchany po brzegi niezidentyfikowaną zawartością. Obok niego leżała zwinięta w rulon peleryna przeciwdeszczowa na którą większość z zawodników nie zwróciła pewnie uwagi.
Zdziwią się jak lunie.
Siedem.
Zaczęła rozglądać się za jakąś bronią ale wiedziała, że to nie ma sensu. Pixie wyraźnie jej powiedziała: weź wszystko, co leży najbliżej i uciekaj do lasu.
Czyżby maczała palce w tak korzystnym ułożeniu? Taylor nie wiedziała, ale tym razem postanowiła jej posłuchać.
Sześć.
Poszukała wzrokiem Aleca, ale ten na nią nie patrzył. W pierwszym odruchu chciała go zawołać, ale wiedziała, że to nie ma sensu – tyko zwróciłaby na siebie niepotrzebną uwagę. W tej chwili zainteresowanie trybutów było ostatnią rzeczą, której potrzebowała Taylor – na rzezi najlepiej pozostać jest niewidzialnym.
Pięć.
Napotkała wzrokiem spojrzenie piegowatej rudej dziewczyny, tej samej która na treningu wskazała jej, o co chodziło trenerce. Przysługa za przysługę.
- Deszcz – powiedziała bezgłośnie, bardzo wyraźnie poruszając ustami. Ruchem głowy delikatnie wskazała górę. – Pada.
Dziewczyna uniosła brwi, ale zorientowała się, o co chodzi.
Skinęła jej głową.
- Dziękuję.
Cztery.
Taylor już na nią nie patrzyła. Po raz kolejny zwróciła uwagę na miejsce, w które chciała trafić. Christina, trybutka z Dwójki. Kto jeszcze? Zawahała się. Najgorsze wcale nie jest zabijanie z konieczności. Najgorsze jest patrzenie na dwoje czternastolatków i zadawanie sobie pytania „któremu nawet nie dać szansy na wygraną? Któremu nawet nie pozwolić zejść z podestu?”. Jeszcze raz spojrzała na trybutów – chłopak z Dwunastki wydawał się być skoncentrowany na zdobyciu plecaka, natomiast ten z Szóstki wyglądał jakby miał zemdleć na miejscu.
Może to i lepiej, że zginie zanim rozpocznie się ten koszmar.
Trzy.
Taylor odetchnęła głęboko; dopiero teraz poczuła, jak bardzo jest spięta. Doświadczała teraz drugiej najgorszej rzeczy na arenie – no, nie licząc strachu, głodu i odwodnienia.
Czekanie.
Nigdy wcześniej nie słyszała, aby jakikolwiek z trybutów uśmiercił dwoje innych zanim jeszcze rozpocznie się jatka. Wątpiła, czy to w ogóle jest legalne… O ile na arenie pasują w ogóle jakiekolwiek zasady.
Venice będzie musiał się ukryć.
Dwa.
Zamknęła oczy, próbując uspokoić oszalałe serce. Wiedziała, że nie ma ani sekundy do stracenia, musi zrobić to teraz… To jej ostatnia szansa.
Odetchnęła głęboko, i zanim ktokolwiek zdążył zauważyć jej ruch, wyrzuciła shuriken celując w punkt pomiędzy podestami dwojga trybutów.
W tej samej chwili napotkała spojrzenie trybuta z Szóstki. Widział, jak rzucała. Patrzył jej prosto w oczy niewątpliwie zdając sobie sprawę, że za chwilę zginie.
Mimo to był spokojny.
Jeden.
Chłopak ani na chwilę nie przestał patrzeć jej w oczy. W jego spojrzeniu nie widziała pretensji, ale i tak była za daleko, aby ją zobaczyć. Może to i lepiej…
Oczami wyobraźni ujrzała, jak patrzy na nią z nienawiścią.
To ty mnie zabiłaś.
To ty mnie zabiłaś.
To ty…
I wtedy usłyszała huk.

___

Nananaana, nawet nie wiem, jak mam Wam dziękować! Po prostu w pewnym momencie nie wiedziałam, czy skakać pod sufit i latać na wysokości lamperii czy po prostu prawie płakać ze szczęścia. Nie żartuję, naprawdę!

Pozwolę sobie na małą statystykę: mój blog zanotował 12 000 wejść (oprócz moich!), 42 obserwujących, prawie 500 komentarzy (w tym 72 pod ostatnim postem!). W pewnym momencie przestałam w to wierzyć,  jestem tak szczęśliwa że nie potrafię tego wyrazić <3

Z tej okazji wpadłam na bonusowy pomysł: co Wy na to, żebym co jakiś czas publikowała 1-2 stronowe dodatki obejmujące sceny nie mające wpływu na opowiadanie, ale przybliżające postaci bohaterów? To znaczy będzie tam na przykład pierwsza minuta areny z perspektywy Zawodowca (Theory!), fragment Igrzysk Elsy, trochę mentorowania Finnicka podczas Igrzysk Annie… I poza tym pierwsze spotkanie (noc?) Roberta i Theory – czyli w sumie niby nic mającego wpływ na fabułę, ale jednak jakieś urozmaicenie. Jesteście za? :) Jeżeli tak – proszę o ewentualne pomysły takich scen (lub poparcie moich, o), a jeśli nie – także o tym piszcie, bo w sumie chcę wiedzieć czy ktokolwiek by coś takiego czytał :D

Wiem, doskonale zdaję sobie sprawę, że fragment z areną napisany jest fatalnie, ale nie jestem dobra w takich suchych opisach. Starałam się unikac powtórzeń, i przez to cały tekst wydaje się być suchy, nieprzystępny… Ale to nic. Z mojej strony obiecuję, iż w następnym rozdziale wszystko będzie się czytało przyjemniej.

A poza tym pozdrawiam serdecznie – i zdradzę tylko, że miałam ogromny kryzys (mam nadzieję, że już go pożegnałam) który, gdyby nie ostatnie komentarze, mógłby zaważyć na zawieszeniu bloga :< Dlatego po raz 1278612836 dzisiaj dziękuję, że jesteście.

PS. Proszę o powiadomienia w spamie o wszystkich Waszych rozdziałach, których nie skomentowałam – zagubiłam się już kompletnie i chcę wiedzieć, co mam do nadrobienia.

Pozdrawiam serdecznie!