12. Nie ma sekundy, w której chciałabym wyrzucić cię z mojego umysłu

muzyka

Taylor siedziała na marmurowym parapecie okna oglądając z góry pogrążone w mroku miasto. Gdzieś tam, na dole, wszyscy byli bezpieczni wracając roześmiani do swoich domów. Gdzieś tam, na dole, postacie biły radością, beztroską… Gdzieś tam, na dole nikt nie musiał bać się o jutro.
- Taylor? – Usłyszała za plecami; uśmiechnęła się mimowolnie. Przyszedł. – Taylor, mogłabyś się ruszyć?
Odwróciła się, niechętnie stając na nogi.
- Mogłabym – powiedziała, zbliżając się do chłopaka. – Ale czy nie mieliśmy…
- Nie – przerwał jej, rozglądając się na boki. – Bądź cicho.
- Ale ja…
- Cicho – powtórzył z irytacją, łapiąc ją za rękę. Pociągnął. – Postaraj się nie tupać.
Wzruszyła ramionami, ale nic nie powiedziała. Skoro tak mu na tym zależało…
- Alec? – spytała po chwili szybkiego marszu, kiedy nareszcie odważyła się odezwać. – Alec, dokąd my…
Zirytowała go.
- Taylor. – Odwrócił się do niej. – Czy kiedykolwiek dałem ci powód, żebyś przestała mi ufać?
Zawahała się.
- Nie, ale…
Westchnął.
- To uczyń mi tę grzeczność i bądź już cicho.
Uniosła brwi, ale posłusznie przestała się odzywać.

Taylor skrzywiła się, kiedy stopień metalowych schodów wydał dźwięk podobny do skrzypnięcia, gdy postawiła na nim stopę. Alec prowadził ją jakimiś dziwnymi zakamarkami, między innymi przez pustą o tej porze kuchnię, do tej dziwnej wieży. Nie wiedziała, od kogo zwinął klucz otwierający drzwi do „schodów przeciwpożarowych”, ale najwidoczniej jakimś cudem mu się to udało. Taylor w milczeniu liczyła piętra, które mijali. Ósme, siódme, szóste… parter. Zawahała się, kiedy popchnął drzwi, jakby chcąc znaleźć się w Sali Głównej; zauważył to.
- O tej porze wszyscy powinni być na balu u Snowa.
- A jeśli nie będą? – zapytała z przestrachem.
Uśmiechnął się zawadiacko. Cholera, jak on się pięknie uśmiechał!
- To będziemy mieli kłopoty.
A jednak kłopotów nie było. Trybuci przedostali się przez salę, wychodząc tylnymi drzwiami na polanę.
Taylor po raz kolejny tego wieczoru uniosła ze zdziwieniem brwi.
- Myślałam, że tu wszędzie wokoło są budynki.
- To ośrodek szkoleniowy wyższego stopnia. Wiedziałabyś, gdybyś nie rzuciła w Natalie nożem.
- Natalie? – spytała zgryźliwie dziewczyna, doszukując się sympatii w głosie chłopaka. – To już jesteście na ty?
Zaśmiał się.
- A co, mamy mówić sobie na pani?
Cenna uwaga.
Przez chwilę stali w milczeniu, napawając się widokiem.
- Chodź, Taylor – powiedział, kierując się ku zachodowi. – Chodź, coś ci pokażę.
Niechętnie ruszyła za nim; po kilkuset metrach jej oczom ukazało się ogromne, błękitne jezioro. Mimo, iż na niebie znaleźć można było zaledwie kilka gwiazd, Taylor z daleka zauważyła, iż jest ono krystalicznie czyste. Chłopak zaprowadził ją na niewielki pomost. Usiedli.
- Pięknie tu – wyszeptała, ale nie fatygował się, by odpowiedzieć. – Trochę jak w domu.
Zaśmiał się.
- Gdzie w Dziewiątce masz jezioro, Taylor?
Wzruszyła ramionami.
- Chodziło mi o atmosferę – powiedziała urażonym tonem, próbując się od niego odsunąć w geście obrażenia. Kładka była jednak tak wąska, iż musieli dotykać się ramionami by żadne z nich nie spadło.
Zamyślił się.
- Masz rację, tu jest pięknie.
Zaśmiała się cicho.
- Jak znalazłeś to miejsce, Alec?
- Mówiłem ci, tu nas szkolą w terenie.
Pokręciła głową.
- Kłamiesz. Pixie by mnie tu zabrała.
- Bo co?
- Bo mnie trenowała.
- Może nie miała czasu?
- I dlatego kazała to zrobić tobie?
Wzruszył ramionami.
- Nie ona.
- Nie?
- Nie.
- A kto?
- Clarissa.
Taylor zdziwiła się.
- Ta awoksa?
Pokiwał głową.
- Dała mi swój klucz.
Przez chwilę siedzieli w milczeniu.
- Alec?
Wyrwała go z zamyślenia.
- Tak, Taylor?
- Skąd miałeś te sukienkę?
- Też od niej.
Uniosła brwi.
- To dziwne. Nie uważasz?
Wzruszył ramionami.
- Dopóki nam pomaga, ja tam nie mam nic przeciwko.
Ciężko było się nie zgodzić.
Ten wieczór był magiczny; atmosfera niemal namacalnie gęstniała z każdą chwilą, a nocny, delikatny wietrzyk zdawał się nieść ze sobą nadzieję. Nadzieję na lepsze jutro, na inny świat, na to, że całe Igrzyska są tylko chorym wytworem kiepskiej wyobraźni.
Taylor chciała choć raz zapomnieć o bólu przeszłości, strachu przed przyszłością. Chciała zapomnieć o wspomnieniach, marzeniach, obawach, i… Zapomnieć się, zatracić w tej jednej chwili.
Spojrzała na Aleca wpatrzonego w rozgwieżdżone niebo, na jego spokojnie wznoszącą się i opadająca klatkę piersiową.
Nie ma sekundy, w której chciałabym wyrzucić cię ze swojego umysłu.
- Alec?
Ledwie na nią spojrzał.
- Tak?
- Byłeś kiedyś zakochany?
Zaśmiał się.
- Byłem, czy wydawało mi się, że byłem?
Przygryzła wargę.
- Czy to jakaś różnica?
- Właściwie nie. Nigdy.
- Nigdy nie byłeś, czy…
- Ani jedno, ani drugie – uciął temat. – A ty?
Pokręciła głową. Kiedy zaczęła się śmiać, spojrzał na nią zdziwiony.
- Co cię tak bawi?
- Boże, jakie to żałosne – wydukała. – Mam szesnaście lat i nigdy nawet się nie całowałam.
Wzruszył ramionami. Spoważnieli.
- Wolałabyś już dawno przespać się z przypadkowym facetem?
Uśmiechnęła się.
- Jak połowa dziewczyn w dystrykcie?
- Nie szanuję ich.
Taylor pokiwała głową; doskonale go rozumiała.
- Ile komarów – jęknęła, z niewątpliwą gracją zmieniając temat. – Jezu, zaraz zjedzą mnie żywcem. 
Alec zaśmiał się, i uderzył ją w kolano.
- Au! – krzyknęła z pretensją; jej głos rozniósł się po błoniach. – Za co to…
- Komar – powiedział chłopak, uśmiechając się niewinnie.
Taylor uderzyła go w czubek głowy.
- Taylor, to bolało – jęknął, rozmasowując obolałe miejsce. – Czemu mnie…
Uśmiechnęła się słodko.
- Komar.
Zaśmiali się po raz kolejny; perspektywa jutrzejszej śmierci wydawała się absolutnie nierealna.
- Taylor, na łydce. – Chłopak wskazał palcem na prawą nogę dziewczyny. Ogromna, krwiopijcza bestia właśnie wbijała jej się tam swoim kłująco-ssącym aparatem gębowym.
Taylor zamachnęła się odrobinę za mocno, i z impetem wpadła do płytkiego, na szczęście, jeziora.
Alec ryknął śmiechem widząc zdziwioną minę wpadającej do wody dziewczyny.
- Gratulacje, Taylor! – wykrzyknął radośnie, i, wiedząc, że trybutka będzie próbowała go wciągnąć, szybko wstał.
- Dziękuję – zawtórowała mu; śmiech rozbrzmiewający na łące zdawał się oddalać jutro o miliony lat świetlnych. – Chodź, woda jest ciepła.
Uniósł brwi, i, ściągając przez głowę koszulę, zapytał:
- Myślisz, że mogę ci ufać?
Wydęła wargi, idealnie naśladując irytację Pixie.
- Myślę – rzekła, parodiując jego ton – że nigdy nie dałam ci powodu, abyś tego nie robił.
Uśmiechnął się.
- Racja.
I wskoczył.
Dziewczyna nie kłamała; woda była przyjemna, letnia, o jasnym odcieniu. Przewrócił się na plecy i odpłynął parę metrów nienagannym stylem grzbietowym; poruszał się tak płynnie, iż niemal nie naruszył tafli wody.
- Chodź do mnie, Taylor! – Pomachał jej, wskazując miejsce koło siebie. – Tu jest trochę głębiej!
Spłonęła rumieńcem.
- Nie umiem pływać – wydukała, nagle znajdując niesamowicie zajmujący kamień pod powierzchnią wody.
Alec uniósł brwi z rozbawieniem.
- Jak można nie umieć pływać? Przecież to chyba jedna z podstawowych…
- Jak łaskawie raczyłeś wspomnieć, w Dziewiątce nie ma jeziora – powiedziała rozdrażniona, uderzając płaską dłonią w gładką taflę wody. –A poza tym, nie bardzo kto miał mnie nauczyć.
To mu dało do myślenia.
- Chodź – powtórzył uparcie, gestem dłoni przywołując ją do siebie. – Ja cię nauczę.
Jej twarz zdawała się zrobić jeszcze bardziej czerwona, o ile w ogóle było to możliwe.
- Nie chcę.
- Chodź Taylor, będzie…
- Powiedziałam, że nie chcę.
- Ale…
Zirytowała się; nie lubiła okazywać słabości.
- Wychodzę.
Alec chciał ją zawołać, ale się rozmyślił. Wywrócił oczami.
- Kobiety – powiedział tak, jakby to było jakąś obelgą.
Dziewczyna dumnie wyszła z wody, próbując odkleić od ciała mokre ubranie. Kiedy tak do niej przylegało wbrew wszelkim pozorom nie czuła się ani trochę seksownie – natomiast bardzo… głupio.
Stanęła na końcu pomostu, i kiedy Alec był zajęty nurkowaniem zdjęła szybko koszulkę. Planowała ją tylko wyżąć i założyć ponownie, ale zauważyła ciepłe, suche ubranie chłopaka. Założyła je bez zbędnych ceregieli.
Alec widząc to uśmiechnął się z ironią.
- Czy to jest jakaś sugestia, żebym nie zakładał koszulki?
Wzruszyła ramionami.
- I tak nie masz co ubierać.
Zmierzył wzrokiem jej drobną sylwetkę, która niemal tonęła w za dużym o połowę ubraniu. Wyszedł z wody.
Westchnął w myślach, gdy poczuł na ramionach gęsią skórkę.
- Idę do pokoju po coś do ubrania. Przynieść ci coś?
Odwróciła się.
- Może po prostu oddam ci tę koszulę?
Prychnął.
- Nie będę cię rozbierał.
Podciągnęła rękawy za dużej koszuli i spojrzała mu w oczy. Zobaczył w nich coś, co kazało mu natychmiast spoważnieć.
- Proszę, Alec – wyszeptała. – Proszę, zostań ze mną.
Jego twarz ukryta była w cieniu; Taylor zdziwiona zauważyła dopiero, iż jest środek nocy. Może od początku było tak czarno, a może po prostu zgasło kilka samotnych gwiazd?
Kucnął przy niej.
- Przecież wrócę.
Jej spojrzenie było pełne ufności.
- Na pewno? – Przygryzła wargę. – Obiecujesz?
Po raz kolejny tej nocy jego usta wygięły się delikatnie.
- Obiecuję – szepnął, zdziwiony czułością swego głosu. Dlaczego zaczęło mu na niej tak nagle zależeć?
Zawahała się.
- Boję się zostać sama.
Jego dłoń zamarła gdzieś w połowie drogi do jej policzka.
- Nie będziesz sama, Taylor – powiedział, niechętnie opuszczając rękę. – Dziś w nocy będę z tobą.
I odszedł; dziewczyna przez chwilę patrzyła na jego znikającą w oddali sylwetkę, ale potem odwróciła się znów w stronę spokojnej tafli wody. Teraz, kiedy była sama, nie potrafiła zapomnieć o jutrze. O koszmarze, który paradoksalnie… pozwolił jej na chwilę być szczęśliwą. O Igrzyskach.
- Kogo ja widzę o tak późnej porze – usłyszała, i serce zaczęło jej bić tak mocno, jak roztrzęsiony ptak chcący wydostać się ze swojej klatki.– Panna Cassidy.
Krew zamarzła jej w żyłach.
Snow.

Wstała; pomost zaskrzypiał jękliwie, kiedy odwróciła się do rozmówcy. Nogi miękły jej w kolanach, a woda kapiąca z włosów tworzyła u stóp kałużę przypominającą o niedawnej kąpieli. Zakręciło jej się w głowie.
Dobrze, że nie ma tu Aleca.
Skłoniła się.
- Pan prezydent – powiedziała drżącym głosem, dygając niepewnie. Zaczęła się tłumaczyć. – Ja wiem, że nie powinnam, ale pomyślałam sobie…
Zbył jej tłumaczenia skinieniem słowy.
- Ależ nie ma problemu, dziecko. – Czy to prawda? Czy on się… uśmiechnął? Ciężko było to określić; jego usta były prawie niewidoczne spod sumiastych wąsów. – Ja także lubię to miejsce.
Nie wiedziała, co ma powiedzieć.
- Ma pani bardzo ładne oczy, panno Cassidy – powiedział cicho; kaszlnął.
Taylor wbiła wzrok w czerwoną, nienaturalnie wyglądającą różę, którą mężczyzna miał wpiętą w klapę marynarki.
- Dziękuję – odpowiedziała, nie wiedząc, do czego dąży mężczyzna. Zauważył jej wzrok.
- Proszę. – Wyciągnął kwiat z kieszeni, wręczając jej. – Proszę, weź go.
Nareszcie odważyła się podnieść wzrok.
- Ja? Ale nie rozumiem…
Zacisnął roślinę w jej dłoni.
- Może przyniesie szczęście. A tymczasem…
Spojrzała na niego.
- Tak?
- Muszę wracać na przyjęcie. – Uniósł wyimaginowany kapelusz. – Dobrej nocy, panno Cassidy.
Dygnęła; w założeniu dostojny ruch wyglądał jak parodia.
Nic nie rozumiała.
- Dobranoc, panie prezydencie.
Oddalił się; jak zwykle najpierw szepnął jego brzuch, a dopiero później cała postać mężczyzny.
Patrzyła przed siebie nie mogąc zebrać myśli. O co w tym wszystkim chodziło?
Znikał już z pola widzenia, kiedy odwrócił się do niej. W ciemności nie była pewna, ale chyba się uśmiechnął.
- Panno Cassidy?
- Tak?
- Niech los zawsze ci sprzyja.
Skłoniła głowę.
- Dziękuję.
Otworzyła dłoń, wpatrując się w mały, czerwony kwiat. Usiadła na pomoście, a potem, jak by w dziecięcej wyliczance, odrywała po jednym płatku i wrzucała do wody. Na koniec wrzuciła też główkę tak, że miała puste ręce. Zauważyła na dłoni małą ranę, z której jakby nieśmiało wypłynęła kropla krwi. Nawet nie zwróciła uwagi, kiedy się ukuła!
Kiedy zawiał chłodniejszy wiatr, skuliła się mimowolnie. Położyła się na pomoście, i, wpatrując się w niebo, zaczęła nucić jakąś zasłyszaną dawno piosenkę.

I remember tears streaming down your face
when I said I’ll never let you go
when all those shadows almost killed your light
I remember you said don’t live me here alone
but all that’s dead and gone and past tonight
just close your eyes

- Taylor? – szepnął chłopak, potrząsając delikatnie jej ramieniem. – Taylor, śpisz?
Otworzyła oczy i powiodła nieobecnym wzrokiem po jego łagodnym obliczu.
- Snow, widziałeś Snowa?
Alec uniósł brwi.
- Snow? Nie bój się, nie ma go tu.
Pokręciła głową. Sen mieszał się jej z rzeczywistością.
- Ale był tu, wiesz? Był. Dał mi kwat.
- Jaki kwiat?
- Różę.
- Taylor, tu nie ma…
- Ale był!
- Ciii, Taylor – wyszeptał, siadając na pomoście. Położył jej głowę na kolanach. – Nie ma go, już się nie bój. To był tylko sen.
Zmrużyła zaspane oczy.
- Tylko sen?
Uśmiechnął się.
- Tak, to był tylko zły sen.
Ułożyła się wygodniej; przy Alecu była spokojna.
- Dobrze – zgodziła się potulnie. – Tylko sen.
Przez chwilę siedzieli w ciszy.
- Alec? – spytała, patrząc w rozgwieżdżone niebo. To moja ostatnia noc.
- Tak, Taylor?
Uśmiechnęła się do siebie.
– Opowiedz mi bajkę.
Poczuła, że unosi się jego klatka piersiowa na chwilę przed tym, jak usłyszała jego śmiech.
- Mam ci opowiedzieć bajkę? – Pokręcił z niedowierzaniem głową. – Jutro pewnie będę próbował cię zabić, a dziś prosisz mnie o bajkę na dobranoc?
- Nie.
- Nie?
- Nie będziesz próbował mnie zabić.
- Skąd ta pewność?
- Obiecałeś.
Uśmiech znikł z jego warg tak szybko, jak się pojawił.
- Taylor, ale…
Spojrzała mu w oczy.
- Proszę.
Uniósł brwi.
- Proszę, opowiedz mi bajkę.
Westchnął.
- Dlaczego?
Wyrwał ją z zamyślenia.
- Dlaczego co?
- Dlaczego dzisiaj siedzimy przytuleni, dlaczego patrzymy w gwiazdy, dlaczego rozmawiamy jak starzy przyjaciele, dlaczego bawimy się w to wszystko, skoro jutro…
Przerwała mu.
- Znasz Królewnę Śnieżkę?
Zbiła go z tropu.
- Znam, a co to ma wspólnego?
Uśmiechnęła się, i wygodniej ułożyła na jego kolanach. Zamknęła oczy.
- Możesz zaczynać.
- Taylor, o co ci do jasnej cholery…
- Zaczyna się od dawno, dawno temu – podpowiedziała mu niewinnym głosem. – A potem już jak chcesz.
- Jak chcę?
- Tak.
- Chcę z tobą porozmawiać.
Podniosła się, rozciągając kąciki ust w smutnym uśmiechu. Jej oczy zdawały się mówić nie, błagam, wolałabym o tym nie rozmawiać, ale Alec nie chciał ich słuchać.
- Słucham.
- Chcę wyjaśnić kilka spraw.
Pokiwała głową.
- Słucham.
Zmarszczył brwi i zaśmiał się cicho, kręcąc głową.
- Boże, co za bzdura.
Zawtórowała mu; śmiech pozwolił jej się oczyścić, tak jakby jej wszystkie problemy nagle stały się nieważne.
Założyła włosy za ucho.
- Szkoda – wyszeptał, poważniejąc. Utkwił wzrok gdzieś daleko, gdzieś w punkcie poza horyzontem nieba.
Uniosła brwi.
- Że?
Że będziesz musiała umrzeć.
- Że to może być nasza ostatnia noc.
Przytaknęła.
- Szkoda.
Przez chwilę patrzyła na niego w zamyśleniu.
- Pocałuj mnie, Alec.
Otrząsnął się.
- Nie.
Rozbawiło ją to.
- Bo jesteś gejem?
Nie odpowiedział.
- Połóż się, Taylor – wyszeptał tylko. – Połóż się, opowiem ci bajkę.
To niesamowite, jak perspektywa śmierci zbliżała do siebie ludzi.

Taylor nie pamiętała, jak wrócili do pokoju. Właściwie niewiele pamiętała z poprzedniej nocy. Tylko tyle, że chyba już nad ranem, przewracając się w łóżku pomyślała, że po cichu odda mu koszulę. Nie chciała, żeby rano Pixie miała jakieś mylne domysły. Po cichu wstała i wyszła na korytarz. Pod pokojem chłopaka zawahała się, czy nie zapukać, ale nie chciała go budzić. Najciszej jak potrafiła uchyliła drzwi, i na palcach weszła do środka.
Kiedy spojrzała na jego spokojne oblicze, wróciło do niej jakieś niedokładne wspomnienie, a właściwie myśl, ostatniego wieczoru.
Nie ma sekundy, w której chciałabym wyrzucić cię ze swojego umysłu.
Uśmiechnęła się do siebie, a potem na palcach przeszła przez pomieszczenie. Powiesiła na krześle ubranie, po raz kolejny spojrzała na śpiącego trybuta, po czym skierowała się do wyjścia.
Kiedy była w już w drzwiach, usłyszała jego cichy głos.
W pierwszej chwili przestraszyła się, że go obudziła, ale on mówił sam do siebie.
- Nie – wyszeptał. – Nie proszę, tylko nie to…
Kiedy rzucił się na łóżku jak ryba schwytana w sieć, w pierwszej chwili chciała natychmiast do niego podejść. Ale on chyba nie chciałby, żeby widziała go w takim stanie, zresztą… jak miałaby mu to wyjaśnić? Wiesz, przyszłam sobie w nocy popatrzeć jak śpisz, i ten…
Zły pomysł.
Ponownie usłyszała jego głos; tym razem zdawał się mówić ze strachem.
- Nie, zostaw ją… Proszę, tylko nie ona, tylko nie…
Taylor poczuła się dziwnie spokojna. A więc wcale nie  jest dziwna, nie tylko ona miewa koszmary senne.
- Proszę, tylko nie ona, tylko nie… Natalie…
Serce stojącej w drzwiach dziewczyny momentalnie rozbiło się na milion małych kawałeczków.
Nie dbając już o nic wybiegła z pomieszczenia, otworzyła drzwi swojego pokoju, i rzuciła się na łóżko.
A miało być tak pięknie, a miało być tak…
Natalie.

Nie ma sekundy w której chciałabym wyrzucić cię z mojego umysłu.

***

- Taylor, wstawaj – po raz drugi tego dnia ktoś potrząsał ją za ramię. Zasnęła z głową w poduszce, dlatego w pierwszej chwili Pixie nie zauważyła jej zapuchniętych od płaczu oczu. – Jezu, Taylor, co się stało?
Dziewczyna zamrugała; zdawała sobie sprawę, iż musi wyglądać fatalnie.
- Nic – burknęła, niechętnie wstając z łóżka. Najlepszą obroną jest atak. – Ty też nie wyglądasz dziś najlepiej.
Kobieta nie dała się wyprowadzić z równowagi.
- Ale to nie ja mam dzisiaj swój wielki dzień.
Taylor prychnęła.
- Faktycznie, masz mi czego zazdrościć…
Pixie nie miała ochoty na kłótnie.
- Za pięć minut śniadanie, potem ekipa, Venice, i… - Odetchnęła. Nie chciało jej to przejść przez gardło. – Będę trzymać kciuki.
Dziewczyna nie zwróciła na nią uwagi; właśnie stanął jej przed oczami ostatni dzień, a właściwie ranek. Błonia. Jezioro. Pływanie. Alec… Natalie.
Zacisnęła powieki, żeby powstrzymać łzy.
Snow.
Taylor odruchowo spojrzała na swoją dłoń, ale rana zniknęła.
Dziwne. A może faktycznie to był tylko sen?
Zawołała awoksę, aby ta pomogła jej się ubrać. Jak ona miała…? Clarissa. Taylor wydawało się, że dostrzegła niezauważalny błysk w oczach kobiety, ale ta natychmiast spuściła wzrok.
Błysk czego? Strachu? A może… troski?
Nie, to bez sensu.

Śniadanie minęło w nerwowej atmosferze. Alec próbował nawiązać jakąś rozmowę, ale Taylor za każdym razem mu dogryzała. Nie rozumiał, co noc zmieniła w ich relacjach. Chyba raczej powinna je poprawić?
Milczenie przerwała Elsa.
- Taylor, Alec, za pięć minut idziecie do ekip… Jak chcecie się z kimś pożegnać, to macie chwilę.
Dziewczyna zawahała się, ale nic nie powiedziała. Posłuchała wykładu Elsy, przytuliła awoksę. Wyczuła, że ta chciałaby jej coś powiedzieć, ale nie miała możliwości. Mimo wszystko… Coś było nie tak. Była jakaś czułość w jej gestach, jakiś smutek w oczach. Nie miała czasu na dokładniejsze rozmyślania, bo zza siebie usłyszała szloch.
Pixie.

        Nie zdążyła nawet do niej podejść, kiedy kobieta wzięła ją w ramiona. Taylor poczuła jej duszący zapach perfum, ciepło skóry. Bała się odsunąć, wiedziała, że już nigdy nie będzie tak bezpieczna…
Pixie zrobiła to za nią.
- Uważaj na siebie, Taylor – wyszeptała, zmuszając dziewczynę, by ta spojrzała jej w oczy. Jej własne były już pełne łez. – Do jasnej cholery, wróć do domu, błagam.
Trybutka zamknęła oczy, usilnie starając się nie rozkleić. Na próżno. Po raz kolejny tego dnia płakała jak małe dziecko.
- Dobrze – wyszeptała, wtulając się ponownie w obfita pierś Kapitolinki. – Dobrze, zrobię co w mojej mocy…
- Ja też – obiecała Pixie nie trudząc się nawet wycieraniem łez. Łkała. – Zrobię wszystko, żeby załatwić ci sponsorów…
- Dziękuję – wyszeptała Taylor; łzy zalewały jej gardło tak, że nie mogła wziąć oddechu. – Dziękuję. Za wszystko…
Kobieta pokręciła głową.
- To ja dziękuję, Taylor…
- Minuta! – krzyknęła Elsa, przedzierając się głosem przez szepczących. – Minuta i wychodzimy.
Pixie po raz kolejny odsunęła od siebie dziewczynę, aby spojrzeć jej w oczy.
Niecierpliwym ruchem ręki wytarła łzę, a potem pełna emocji wyszeptała tylko.
- Obiecaj, że wygrasz te Igrzyska. – Jej wzrok wyrażał tak wielką wiarę, że Taylor zaczęła jeszcze mocniej płakać. – Obiecujesz?
Dziewczyna przełknęła łzy.
- Obiecuję.

Żadna z nich w to nie wierzyła.

***

Za pięć minut wchodzi na arenę.
- Taylor… Taylor, skup się, nie mamy czasu!
Dziewczyna uniosła brwi.
- Venice?! Gdzie się podział Twój głupi akcent, i te…
Pokręcił głową.
- Musisz się skupić. Nie mamy czasu na bzdury.
- Ale…
- Słuchaj mnie. – Zamknął jej w dłoni jakiś przedmiot. Spojrzał jej w oczy, jakby liczył, że zrozumie. – Rzuć nim.
Wytrzeszczyła oczy.
- Ale kiedy?! Venice, wytłumacz mi…
Znów zaprzeczył.
- Nie mamy czasu – powtórzył po raz trzeci. – Theory prosiła, żebym…
- Theory?!
- Pixie. Założę ci go.
- Ale co?
Dopiero wtedy zauważyła na jego dłoni mały, srebrny łańcuszek z pięknym, zdobionym „T” jako przywieszką.
T jak Taylor…
T jak Theory.
Wzięła oddech.
- Venice, o co w tym wszystkim chodzi? Skoro nie jesteś taki, jak myślałam, to dlaczego permanentnie robiłeś ze mnie idiotkę, bo ja tego nie…
- W Kapitolu nie można się wyróżniać, bo inaczej nie będzie najlepiej. Zresztą… Czerwona suknia. Ode mnie.
Nic z tego nie rozumiała.
- Myślałam, że od Clarissy…
- Ona ją tylko przyniosła, ale i tak dużo ryzykowała.
- Dlaczego?
- Dlaczego co?
- Dlaczego tak dla mnie ryzykowała.
Przygryzł wargę najwyraźniej zastanawiając się, czy warto jej o tym mówić.
- To twoja matka, Taylor.
- Moja matka?!
Pokiwał głową.
- Ale jak to, przecież to…
- Nie mamy czasu, Taylor, posłuchaj mnie uważnie. Musisz wygrać te Igrzyska, rozumiesz? – Spojrzał jej w oczy. – Dla Theory. Dla Clarissy… Dla mnie. Obiecujesz?
Po raz kolejny to zrobiła choć wiedziała, że nie dotrzyma słowa.
- Obiecuję.
- Dzieją się dziwne rzeczy, Taylor. Znikają ludzie. Kapitol jest żądny krwi.
- Dlaczego?
Wzruszył ramionami.
- Nie wiem, ale to dziwne. Prezydent Snow…
- Odwiedził mnie wczoraj.
- Co?!
- Przyszedł do mnie, i…
Z hukiem otworzyły się drzwi; do pomieszczenia wmaszerowało dwóch Strażników Pokoju, a z głośników poleciał komunikat:
- Proszę o wejście do kabiny. Zamknięcie jej nastąpi za dziesięć, dziewięć…
Taylor nie zwróciła uwagi.
- Kto jest moim ojcem, Venice?! – spytała go, nie ruszając się z miejsca.
Jego twarz natychmiast się zmieniła; na usta wpłynął sztuczny uśmiech ukazujący nienaturalnie białe zęby, a na miejsce powrócił irytujący akcent.
- Prezydent Snow okazał ci łaskę, dając ci możliwość zdobycia wiecznej chwały, Taylor. Doceń to.
- Venice, ale o czym ty…
- Sześć, pięć…
Strażnicy Pokoju zbliżyli się do tego stopnia, że Taylor weszła do kabiny.
- Mój ojciec, Venice, kto to…
Ale on się tylko uśmiechał.
- Niech los zawsze ci sprzyja, Taylor Cassidy – powiedział sztucznie; w tym samym momencie szklane drzwi się zamknęły, więżąc dziewczynę w tubie.
- Ale Venice…
- Jeden… Zero.
Podest ruszył, zabierając dziewczynę w nieznane. Przypomniała sobie słowa Aleca.

Jeszcze wszystko przed nami, Taylor… 

Jeszcze wszystko przed nami.

_________

A teraz uwaga: JEDENAŚCIE STRON WORDA! Powtórzę, bo może ktoś nie zrozumiał. Jedenaście! :O A jak tak sobie pomyślę, że kiedyś miałam problem, żeby napisać dwie…

Rozdziałem 12 kończymy część pierwszą – teraz już tylko arena :) Jesteście ciekawi, co wymyśliłam? A może macie jakieś pomysły? :D Czekam z niecierpliwością na Wasze komentarze!

Zachęcam do przejrzenia zakładki „opis opowiadania” – spooooooro się tam pozmieniało! A tak poza tym dostałam dwie nowe nominacje do LA, kocham Was, naprawdę!

Jak Wam się podoba wątek Taylor i Aleca? W sumie nie chciałam zrobić drugiej miłości arenowej, bo nie o to mi od początku chodziło. Mam inny, bardziej szatański plan który, mam nadzieję, uda mi się wcielić w życie <3 I poza tym, co myślicie o Venisie? I Snowie? To był sen, czy może rozmowa była prawdziwa? Czekam na spekulacje :3

Zaczynam arenę, więc paradoksalnie, z rozdziałami może być gorzej. Ten mi się pisało tak wspaniale, że nie mogłam przestać (o, i są efekty), ale obawiam się, że wena może uciec, dlatego TYM BARDZIEJ proszę Was o komentarze. Wspólnie dotarliśmy do końca części pierwszej, niech to będzie takie piękne uwieńczenie :) Chociażby zwykłe „przeczytałam” daje tyle siły, że to aż nienormalne.

Całuję! :*