11. Nie żałuję przyjazdu do Kapitolu

Pixie już czekała pod drzwiami.
- I co?
- Nico – burknęła Taylor, gdy zatrzasnęły się drzwi. Widocznie była w złym humorze.
- O – zauważyła kobieta. – Cóż za cięta riposta.
Trybutka demonstracyjnie wywróciła oczami.
- Możesz już skończyć? – spytała zirytowana.
Oho.
Pixie odpuściła.
- Przepraszam. Jak ci poszło?
- Źle.
Kobieta przygryzła wargę.
- Jak źle?
- Bardzo źle.
Cholera.
Pixie zaryzykowała.
- Rzucałaś nożami?
- Tak.
- Tak! – wykrzyknęła z ulgą Kapitolinka, niemal słysząc, jak spada jej kamień z serca.
Taylor uniosła brwi.
- Chcesz, żebym wypadła jak najgorzej?
- Nie. – Pixie próbowała jakoś wybrnąć z sytuacji. – Ale… wiesz, lepiej nie ujawniać wszystkiego od razu. Po co pokazywać, że twoim konikiem są shurikeny, skoro…
- Shurikeny! – wykrzyknęła tryumfalnie Taylor, choć w jej głosie można było wyczuć wściekłość. – Shurikeny, no jasne!
- Chyba nie rozumiem.
- Zapomniałam, jak się nazywają! – przeżywała dziewczyna, mówiąc trochę nieskładnie. – Myślałam… prosiłam ich, mówiłam, że nie ma… Na „sz” jakoś… Coś tam sznuriten? Szuronten? Prosiłam ich, ale…
- Taylor…
Trybutka coraz bardziej się nakręcała.
- Ale oni nie chcieli mnie słuchać! Mówili, że nie ma czegoś takiego, że w ogóle to nie kojarzą…
- Taylor – przerwała jej Pixie. – Oni naprawdę ich nie mają.
- Okłamali mnie, przecież chyba… - W tej chwili dotarły do niej słowa Pixie. – Słucham?!
- Oni tego nie mają, Taylor – powiedziała kobieta z niezmąconym spokojem. – Shurikeny są moje.
- Twoje?!
Na ustach kobiety zagościł delikatny uśmiech.
- Wyłącznie.
- To skąd je masz?
- Mój ojciec był burmistrzem.
- Był?
Uśmiech Pixie nieco przygasł. Taylor się zreflektowała.
- Przepraszam.
Kobieta pokręciła głową.
- Nieważne.
- Pixie, ja…
- Nieważne.
- Ale…
Kapitolinka spojrzała jej w oczy.
- Chyba powinnaś już iść.
Taylor pokiwała głową.
Kiedy stała już w drzwiach, usłyszała zamyślony głos Kapitolinki; niemal widziała mgłę zasnuwającą jej oczy.
- Mój tata był burmistrzem – zaśmiała się gorzko. – Chciał dla mnie jak najlepiej. Miałam wszystko – pieniądze, kamienie szlachetne, jedzenie. Ale ja chciałam czegoś więcej, rozumiesz? Chyba chciałam pokazać, że na to wszystko zasługuję. Powiedziałam, że zgłoszę się na trybutkę, że chcę wygrać Igrzyska. Prosił mnie, żebym nie szła, błagał… Wiedziałam lepiej. W końcu to zaakceptował… Właściwie nie miał wyjścia. Powiedział, że muszę mieć broń, coś, czego nie będzie umiał używać nikt inny. Załatwił mi je…. – Zawahała się. - Shurikeny. Ćwiczyłam prawie dwa lata, i w wieku siedemnastu lat zgłosiłam się na trybutkę. Płakał, jak wyjeżdżałam, wiesz? Wiedział, że to oznacza śmierć… Nie tylko moją. – Głos jej stwardniał. – Więcej go nie zobaczyłam… Nigdy. Zabili go zanim wróciłam, rozumiesz? – spytała z goryczą. - Zabili go przeze mnie.
Żadna z nich nie ośmieliła się ruszyć; po chwili Taylor poczuła, jak Kapitolinka świdruje ją wzrokiem.
- Przypominasz mi mnie samą – zaśmiała się gorzko. – Też byłam taka uparta.
Usłyszała zamykające się drzwi.

***

- Taylor… Psst, Taylor – wyszeptał jakiś głos, wciągając dziewczynę za kotarę. – Taylor, nie wyrywaj się!
Słychać było irytację.
- Niedługo wchodzę na antenę, nie mogę…
- Taylor! – Poznała głos Aleca. – Jak nie chcesz zrobić z siebie pośmiewiska, to chodź.
- Alec? – spytała, ale nie zdążyła dokończyć. – Co ty ode mnie…
- Nie ma czasu – powiedział, prowadząc ją za jakieś drzwi. – Rozbieraj się.
- Słucham?!
- Komu ufasz? Venice’owi czy mnie?
Odpowiedź była oczywista.
- Alec, ale ja…
- Zamknę oczy.
Taylor odetchnęła.
- Dobrze.
Kiedy zacisnął powieki, posłusznie zdjęła sukienkę.
- W rogu w szafie – powiedział, wskazując niechcący przeciwny kierunek. – Zakładaj szybko.
Z głośników popłynął głos Caesara żegnający trybuta z Siódmego Dystryktu.
- Cholera! – zaklęła dziewczyna, mocując się z zamkiem. – Choleracholeracholera!
- Co się stało?
- Zamek się zaciął!
Alec też zaklął, ale dużo gorzej.
- Zapnę cię.
- Ale…
- Nie żartuj Taylor, wolisz iść nago?
Kusząca propozycja.
Szarpnął ją za włosy.
- Alec, co ty ro…
- Pióra ci wyciągam, raczej nie będą ci pasować do tej kiecki.
Zaaferowana dziewczyna dopiero spojrzała w dół.
- O Boże, Alec… - Aż ugięły się pod nią kolana. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. – Jest… olśniewająca.
Chłopak uśmiechnął się z dumą.
- Ja myślę – powiedział, wypinając pierś. Jego garnitur także prezentował się nieziemsko.
- Skąd to…
Caesar pożegnał trybutkę z Ósemki.
- Taylor, zaraz wchodzisz! – rzucił spanikowany chłopak, prowadząc ją z powrotem do kolejki przed wejściem do studia. Nikt nie zauważył ich zniknięcia.
- Skąd… - dziewczyna próbowała ponowić pytanie, ale chłopak trybut położył jej palec na ustach.
- Ciii… Nie czas na takie rozmowy.
- Ale…
Przerwał jej.
- Wieczorem, na tarasie.
Skinęła głową.
Caesar zaczął przedstawiać dziewczynę.
- A teraz powitajcie państwo…
Dwóch ubranych na biało mężczyzn złapało Taylor i poprowadziło do okrągłego wejścia na scenę.
- Pochodzi z Dystryktu Dziewiątego, ma szesnaście lat…
Dziewczyna obróciła się w stronę niecierpliwie czekających trybutów.
- Alec?
- …piękna, blondwłosa, spokojna, choć ponoć w środku siedzi w niej bestia…
Kto mu pisze te teksty?
Serce biło jej tak mocno, że niemal nie słyszała żadnego innego dźwięku.
Wypatrzyła go w tłumie.
- Alec? – krzyknęła, aż nareszcie zwróciła na siebie jego uwagę.
Ich spojrzenia się spotkały.
- Tak, Taylor?
Uśmiechnęła się.
- Dziękuję – wyszeptała bezgłośnie.
Zdążyła zauważyć, że i jego usta drgnęły delikatnie, a potem mężczyźni popchnęli ją w przód i oślepiło ją światło.

***

Zmrużyła oczy, próbując odnaleźć szczupłą trybutkę na ogromnej scenie. Organizatorzy chyba przesadzili z oświetleniem, które w pierwszej chwili uczyniło scenę kompletnie niewidoczną. Blask odbijał się od białej podłogi, ekranu i wybielonych zębów Caesara. Od nich chyba najbardziej. W końcu na ogromnym ekranie telewizora Pixie wypatrzyła drobną postać dziewczyny. W pierwszej chwili Kapitolinka była tylko zdziwiona, ale po chwili z wrażenia aż otworzyła usta, co, swoją droga, dotyczyło także zgromadzonych trybutów i ich mentorów. Nawet Caesar wydawał się oszołomiony. Sukienka, którą wynalazł dla Taylor Alec podkreślała wszystkie walory dziewczyny, jej złote włosy, i szczupłą sylwetkę. Blada cera kontrastowała z krwistą czerwienią materiału tworząc zapierający dech w piersiach efekt. W zapomnienie poszła ohydna, chabrowo-pierzasto-zbożowa kieca i równie misterna fryzura – teraz jasne włosy spływały dziewczynie miękkimi falami na ramiona.
Była zdecydowanie piękna.
- Taylor Cassidy! – wykrzyknął Caesar tak radosnym tonem, iż wydawać by się mogło, że spotkanie dziewczyny było najlepszą rzeczą, jakiej doświadczył w życiu. – Jak się masz, Taylor?
Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie.
- Jestem trochę onieśmielona.
Mężczyzna ryknął śmiechem, a wraz z nim cała sala.
- Bo i wyglądasz olśniewająco! Zgadzacie się ze mną?! – rzucił do widowni, a ta aż zafalowała brawami. – Zgadzają się! – Tym razem powiedział to do dziewczyny.
Taylor spłonęła rumieńcem i spuściła oczy.
- Dziękuję.
- Jaka skromna! – po raz kolejny prowadzący ryknął do widowni, która posłusznie wybuchła brawami. Zmienił ton głosu. – Ale teraz na poważnie, co, Taylor? Możemy?
Pokiwała głową.
- Dla ciebie wszystko.
Prowadzący ryknął śmiechem.
- I to lubię, Taylor! Ale teraz zmieńmy temat – spoważniał nagle; jego ton stał się poufny. – Powiedz mi, dlaczego… dlaczego zgłosiłaś się na trybutkę, Taylor? Czy to była przemyślana decyzja? Czy raczej nie? A może – tu zawiesił głos, wzmagając napięcie – ukrywasz przed nami jakiś specjalny talent?
Uśmiechnęła się; poczucie, że wygląda pięknie dodawało jej pewności siebie.
- Pytasz, czy to była przemyślana decyzja? Powiem ci tak: była! Przemyślałam to dokładnie w tej samej chwili, w której się zgłosiłam.
Śmiech ogarnął całe studio.
- Oh, nie mów tak więcej – powiedział pseudo-karcącym tonem Caesar kończąc chichotać. Palcem otarł wyimaginowaną łzę.  – Nie mów  tak, bo umrę ze śmiechu!
Taylor posłusznie skinęła głową, a prowadzący znów spoważniał. Jak on szybko zmieniał nastrój!
- Słyszałem, że jesteś sierotą, Taylor – powiedział cicho, aby wzbudzić współczucie widzów. Trybutka, rozumiejąc aluzję, próbowała się rozpłakać, ale niestety nadaremno. – Czy to prawda?
- Tak, Caesarze – wyszeptała dramatycznie, udając, że ukrywa nieistniejące łzy. Miała nadzieję, że nie robią zbliżenia na jej twarz. – Ojca nigdy nie znałam, a matka zostawiła mnie, jak byłam bardzo mała.
Po sali przeszedł szmer.
- I nie masz nikogo bliskiego, Taylor? Nikogo… kto by za tobą tęsknił?
Taylor uniosła głowę; jej ton stwardniał.
- Nikt nie będzie za mną tęsknił, Caesarze, masz rację. Ale nie żałuję, że zgłosiłam się na te Igrzyska.
Współczująco pokiwał głową.
- Czy to dlatego… - widowiskowo się zawahał – powiedz mi, Taylor, czy to dlatego, że wolałaś oddać życie za inne dziewczęta, za te, po których ktoś by płakał?
Był mistrzem manipulacji.
Podsunął ci koło ratunkowe – wyszeptał wewnętrzny głos dziewczyny. – Złap je!
Trybutka demonstracyjnie uciekła wzrokiem.
- Tak… Tak, masz rację, Ceasarze, dlatego się zgłosiłam. Spojrzałam na Pixie na scenie, i pomyślałam, że zaraz na śmierć może pójść ktoś dużo szczęśliwszy niż ja, ktoś… ważniejszy.
Widownią przeszedł szmer; takie poświęcenie było rzadko spotykane.
Prowadzący współczująco skinął głową.
- Ale nie żałuję przyjazdu do tego pięknego Kapitolu z jeszcze jednego powodu.
Napięcie wzrosło.
- A zdradzisz nam, cóż to za powód, Taylor?
Zrobiła minę, która w założeniu miała wyrażać zawstydzenie.
- Jak wiesz, nigdy nie miałam matki, nigdy nie miałam nikogo, kto by się mną przejmował. Nikt mnie nie przytulał, nie opowiadał bajek na dobranoc. – Widownia się poruszyła. – Sama upiekłam swój pierwszy chleb! Ale tu, tu, w ostatnim miejscu na Ziemi, po którym bym się tego spodziewała, spotkałam kogoś, kto jest dla mnie jak matka. Jak matka, której nigdy nie miałam.
Taylor niemal słyszała bijące serca widowni, Ceasara i swoje. Pozostawało jej mieć nadzieję, że jej serce bije tak samo.
Wstała z krzesła.
- I chciałabym jej podziękować za wsparcie, którego mi udzieliła, za bezinteresowność, szczerość, i nieocenione rady. Moja mentorko, Kapitolinko, przyjaciółko, matko… Pixie Lisbeth, dziękuję.
Tłum zgromadzony na sali powstał z owacją, ale kobieta już tego nie widziała. Otworzyła drzwi, wybiegła na zewnątrz i w strugach deszczu próbowała odnaleźć drogę do domu.

***

muzyka

Zagrzmiało, gdy próbowała otworzyć drzwi. Płakała tak mocno, że aż jej się trzęsły ręce; nie mogła utrzymać klucza. Niebo przecięła błyskawica, rozświetlając na chwilę czerń ulicy. Pixie oparła się o framugę, znajdując niewielkie ukojenie w strugach deszczu; jego zimne krople mieszały się ze łzami sprawiając, że te były niemal niewidoczne. Po raz kolejny załkała, łapiąc powietrze krótkimi wdechami. Drżała jej klatka piersiowa, ręce, całe ciało. Biała sukienka przylgnęła do ciała, a misterna fryzura rozsypała w drobny mak. Starannie pomalowane tuszem oczy rozpływały się powoli tak, że teraz zostały z makijażu tylko czarne, żałośnie wyglądające plamy. Wstała, gdy powiew chłodniejszego wiatru spowodował gęsią skórkę na jej nagich ramionach. Po raz kolejny chwyciła klucz i starała się nim chociażby trafić w zamek, ale to na nic. Zrezygnowana nacisnęła klamkę, i drzwi stanęły otworem.
Robert?
Już na nią czekał.
- Moja kochana Theory – wyszeptał, przytulając ją z całych sił. – Wszystko będzie dobrze, wszystko będzie…
- Robercie – załkała, trzęsąc się ni to z zimna, ni to od płaczu. – Robercie, widziałeś…
Pocałował ją w czoło.
- Dlatego przyjechałem – szepnął uspokajająco. Doskonale wiedział, że będzie go potrzebować.
Zdobyła się na słaby uśmiech.
- Dziękuję.
Na chwilę wyplątał się z jej ramion, aby podać jej miękki, zielony koc. W kuchni czekała już ciepła herbata, ale kobieta nie zwróciła na to uwagi.
Deszcz kapał z jej mokrych włosów, z jej ciała, i z jej sukienki zostawiając na dywanie mokrą plamę.
- Robercie…
Znów do niej podszedł. Znał ją zbyt dobrze.
- Theory… - zaprotestował delikatnie już wiedząc, o co poprosi. – Kochanie, to nie jest najlepszy pomysł.
Wystarczyło, że spojrzała mu w oczy i już wiedział, że przegra.
Ponoć człowiek ma skłonności do autodestrukcji. Kiedy czuje się zraniony jakimś słowem, wydarzeniem, rozmową – odtwarza to w pamięci tysiąc razy, właściwie nie wiadomo po co. Czy chce w ten sposób przyzwyczaić się do bólu? A może przeżywając cierpienie po raz setny, czujemy się na nie bardziej… uodpornieni?
Theory miała tak samo.
- Robercie – wyszeptała uparcie, choć ani na chwilę nie przestała płakać. – Robercie, włącz ten cholerny telewizor.
Podjął ostatnią próbę.
- Kochanie…
- Proszę.
Wcisnął na pilocie przycisk cofania, i po chwili na ekranie pojawiła się Taylor Cassidy.
Po raz kolejny mimowolnie nabrał powietrza. Jak ona pięknie wyglądała!

- Ale nie żałuję przyjazdu do tego pięknego Kapitolu z jeszcze jednego powodu. - A zdradzisz nam, cóż to za powód, Taylor? - Jak wiesz, nigdy nie miałam matki, nigdy nie miałam nikogo, kto by się mną przejmował. Nikt mnie nie przytulał, nie opowiadał bajek na dobranoc. Sama upiekłam swój pierwszy chleb! Ale tu, tu, w ostatnim miejscu na Ziemi, po którym bym się tego spodziewała, spotkałam kogoś, kto jest dla mnie jak matka. Jak matka, której nigdy nie miałam. - Wstała z krzesła. - I chciałabym jej podziękować za wsparcie, którego mi udzieliła, za bezinteresowność, szczerość, i nieocenione rady. Moja mentorko, Kapitolinko, przyjaciółko, matko… Pixie Lisbeth, dziękuję.

Kobieta zawyła jak ranne zwierzę i wyrwała się z silnych ramion męża. Wbiegła na schody potykając się o za długą bez obcasów suknię, tracąc co chwilę równowagę i ślizgając się na marmurowej powierzchni stopni. Usłyszała za sobą troskliwy głos Roberta proszący, aby dała temu spokój, ale to… to było silniejsze od niej.
Gwałtownie otworzyła drzwi Zakazanego Pokoju, pokoju, do którego żadne z nich nie śmiało wejść przez ostatnie szesnaście lat. Drzwi skrzypnęły jękliwie, ale Theory nie zwróciła na to uwagi. Wpadając do pomieszczenia podarła sukienkę, choć nawet tego nie zauważyła; była jak w amoku. Wdychając zapach kurzu wytarła załzawione oczy. Gdzieś tu to musi… Znalazła wzrokiem drewnianą szafkę.
Podbiegła do niej, i gwałtownie pootwierała szuflady. Płakała, wyrzucając z półek smoczki, przytulanki, plastikowe butelki dziecięce. Nie patrzyła, gdzie co rzuca, chciała po prostu jak najszybciej znaleźć…
- Theory, skarbie… - próbował ją uspokoić Robert, ale on poprzestał na stanięciu w drzwiach. I dla niego ten pokój był komnatą pełną niedozwolonych wspomnień, rozdziałem pełną zamkniętych, niespełnionych marzeń. Chociaż lepiej to ukrywał, i jego bolała strata dziecka, dziecka, które Theory dziewięć miesięcy nosiła pod sercem. Pamiętał radość w jej oczach, kiedy mu powiedziała o ciąży, pamiętał i swoje szczęście. Pamiętał, jak to wszystko odeszło w ciągu jednej sekundy…
Wiedział, że kiedyś powróci.
Nie zareagowała na jego słowa, zajęta wyrzucaniem z szafek dziecięcych śpioszków – śpioszków, które nigdy nie były noszone, które od szesnastu lat nie widziały światła dziennego. Jęknęła histerycznie, docierając nareszcie do drewnianego pudełeczka ukrytego na samym dnie szuflady.
Nie odważyła się, by je otworzyć; i bez tego rozszlochała się na dobre.
Robert wziął oddech i klęknął obok łkającej na podłodze żony, żony, która w ciągu kilkunastu minut z pewnej siebie Kapitolinki stała się kłębkiem nerwów.
- Ja też ją kocham, Robercie – wychlipała mu w ramię, a on tylko pocałował ją w czoło.
Gdzieś na dole radosny jak zawsze Caesar Flickerman żegnał się z widzami, życząc dobrej nocy. Po raz kolejny przedstawiał punktację trybutów za sprawdzian umiejętności, czytając chronologicznie wyniki. Po raz kolejny na ekranie wyświetliła się siódemka i zdjęcie Taylor. Dziewczyna dostała siedem punktów… całkiem nieźle.

Alec dostał dwanaście.

_____

Jeszcze jeden rozdział, i… areeena! :) A już za tydzień, proszę państwa, balkonowa rozmowa Taylor i Aleca, już nie mogę się doczekać! O, nawet zrymowałam z tej euforii.

Według ostatniej ankiety rozdział dziesiąty przeczytały… 23 osoby! Nigdy bym się tego nie spodziewała, więc… dziękuję :) Choć, nie da się ukryć, serdecznie zapraszam Was wszystkich do komentowania – to sprawia, że jak głupia cieszę się do monitora, i od razu aż chce się pisać :)

Rozdział pisany chyba z sześć godzin, przeszedł sto tysięcy poprawek i przeróbek, a ¾ jego długości napisałam o drugiej nad ranem. Także tego… Enjoy!

Pozdraaawiam! :*