10. Królowa wieśniaków

Retrospekcja, maj 3052

Cmoknęła z irytacją.
- Czyli twierdzisz, że to był… element twojej taktyki?
Potwierdziłam.
- Teraz będą myśleli, że jestem do dupy, to chyba dobrze?
Wywróciła oczami, a potem pochyliła się do mnie poufnym gestem.
- Clary – zaczęła, jakby zdradzając mi sekret. – Ty jesteś do dupy.
Cudownie.
- Dziękuję za miłe słowa – burknęłam, krzyżując ręce na piersi. – Cieszę się, że mam takie wsparcie.
- Będziesz go teraz miała jeszcze mniej.
- Bo już nie noszę obcisłych ciuszków?
- Bo dostałaś zero z prezentacji.
- Ten stylista ubrał mnie jak na przyjęcie prostytutek, a nie…
- To się trzeba niesamowicie postarać! Pięć? Rozumiem. Sześć? Rozumiem. Ale zero, do cholery jasnej, Clarisso…
-… jak na paradę trybutów. Dlaczego wszyscy inni wyglądali normalnie?
No tak, każda o swoim.
- Dlaczego wszyscy inni postarali się na prezentacji? – odpowiedziała mi pytaniem na pytanie nareszcie zmieniając temat.
Napuszyłam się.
- Bo nikt inny nie ma takiej taktyki.
- I tak bzdurnych pomysłów – warknęła, nerwowym gestem zakładając włosy za ucho. – Próbuję pomóc ci przeżyć!
- Dlaczego?
- Dla bankietów oczywiście!
Zbiła mnie z tropu.
- Bankietów?
- Clary – westchnęła. – Już to przerabiałyśmy.
- Faktycznie.
Cisza.
- A Wektor dobrze zrobił – rzekła, jakby przypominając sobie moje słowa.
- Że ubrał mnie jak prostytutkę? – spytałam z ironią. – No fakt, bardzo miło z jego strony!
Kapitolinka straciła cierpliwość.
- Dzięki temu możesz przeżyć! – krzyknęła, aż mimowolnie się skuliłam.
Porwały mnie emocje.
- Dzięki prostytucji?! – warknęłam. - Wiesz, gdzie mogą mi to wsadzić!
Limmie uszczęśliwiona klasnęła w dłonie.
- Nareszcie doszłyśmy do porozumienia!
Zmarszczyłam brwi, próbując zrozumieć.
- Ale ja… - zaczęłam, lecz nie było mi dane dokończyć.
- Nic się nie martw – przerwała mi rozanielonym głosem, klepiąc mnie w ramię. – Wszystko załatwię!
- Ale…
- Zaufaj mi. – Mrugnęła okiem. – Ma się kontakty tu i tam.
- Chyba mnie źle…
- Faktycznie – mruknęła w zamyśleniu. – Musieliby ci trochę poprawić biust…
- Limmie, ja…
Pokiwała głową.
- Poproszę Wektora żeby się tym zajął.
- Ale ja wcale…
- Nie przejmuj się. – Znów mrugnęła okiem. Czy ona ma jakieś skurcze w powiekach? – To nawet lepiej, będziesz więcej warta jako nieskażona.
Uniosłam brwi.
- Słucham? – spytałam, ale ona była już przy drzwiach.
- Przygotuj się, Clarisso. – Zmierzyła mnie wzrokiem. – I ogólże nogi. Wyglądasz, jakbyś hodowała trawnik.
Puściłam jej uwagę mimo uszu.
- Limmie, ale ja…
Stanęłam jak słup soli, kiedy usłyszałam trzaśnięcie drzwi.
Chyba właśnie zostałam dziwką.

***

                - Pixie? – spytała Taylor, mierząc Kapitolinkę krytycznym wzrokiem. – Wszystko w porządku?
Odwróciła głowę.
- W jak najlepszym – powiedziała Lisbeth bardzo spokojnym głosem, nawet nie patrząc na trybutkę.
Dziewczyna nie odpuściła.
- Wyglądasz, jakbyś płakała.
- Wyglądasz, jakbyś wtykała nos w nie swoje sprawy.
Oho.
- Przepraszam – powiedziała urażonym głosem trybutka, zakładając ręce na piersi. – Ja tylko chciałam…
- To nie chciej – przerwała jej niecierpliwym głosem kobieta, popychając drzwi. – Venice czeka.
- Ale Pixie…
Kobieta cmoknęła z irytacją.
- Nie ma ale. Jutro będziesz u Caesara i masz wyglądać wyjątkowo.
- Chyba wyjątkowo głupio – mruknęła pod nosem dziewczyna. – Na paradę ubrał mnie w suknię ze zboża, z doczepianymi piórami i jakimiś kolorowymi kryształami.
- Miałaś reprezentować swój Dystrykt. – Pixie była wyjątkowo oschła. – I to właśnie zrobiłaś, prawda?
- Tak, ale…
- Mówiłam ci już, nie ma ale. Venice mówił, że ma coś ciekawego.
- Pewnie tym razem kieckę z gruzu – prychnęła buntowniczo trybutka wchodząc do garderoby.
Kapitolinka wzruszyła ramionami.
- Czekam w sali treningowej. Jak skończycie to z łaski swojej zaszczyć mnie swoją obecnością, nie tak jak ostatnio.
- Ostatnio bolała mnie głowa.
- Mhm, a wcześniej brzuch.
- Wcale nie, po prostu… - Usprawiedliwienia dziewczyny przerwał radosny okrzyk.
- Jesteś w końcu!
Trybutka przywołała na usta sztuczny uśmiech.
- Venice!
- Tatiana!
- Taylor! – poprawiła go delikatnie, ale chyba nie zrozumiał.
- Venice!
Cudownie.
- Mam dla ciebie świetny kostium! – wykrzyknął; on wszystko wykrzykiwał. I to z tym swoim irytującym, pseudo zagranicznym akcentem. Matka stylisty pochodziła spoza Panem, i choć on sam urodził się w Kapitolu, nieudolnie naśladował jej sposób mówienia. Stawiając akcent na ostatnią sylabę zdania notorycznie doprowadzał Taylor do furii. – Będziesz wyglądała jak królowa!
Wywróciła oczami.
- Królowa wieśniaków?
Chyba nie wyłapał ironii.
- Tak! Królowa wszystkich wieśniaków z Dystryktu! – wykrzyknął (a jakże!) ochoczo. – Zamknij oczy, to ubiorę cię w to cudo.
Taylor na wszelki wypadek zacisnęła powieki. Nie miało to żadnego związku z prośbą Venice’a – po prostu stwierdziła, że im później otworzy oczy, tym lepiej.
- Włala! – wrzasnął tryumfalnie mężczyzna, jak zwykle kalecząc zagraniczne słowo. Widać było, iż rozpierała go duma. – Jak bardzo jesteś zachwycona?
Taylor niepewnie otworzyła oczy, i jęknęła mimowolnie. Na głowie miała po prostu siano (czy to miały być loki?), które malowniczo rozsypywało się bez ładu i składu po całej głowie dziewczyny. Suche włosy zdawały się być jeszcze bardziej suche, a rozdwojone końcówki… jeszcze bardziej rozdwojone. Venice ubrał ją w dziwną, za dużą sukienkę w bliżej nieokreślonym kolorze, obszytą (a jakże!) klejnotami, i…
- O Boże – wydukała dziewczyna patrząc w lustro. – Venice, czy to są… pióra?
Wydawał się być z siebie dumny.
- Prawda, że to świetny pomysł?
Taylor jęknęła po raz kolejny, tym razem na widok pojedynczych ździebeł pszenicy wystających spomiędzy ptasiego kostiumu.
- Chyba pójdę nago.
- Chyba mam cellulits – zawtórował jej narzekaniom mężczyzna.
- Chyba… - zaczęła dziewczyna, ale przerwało jej pukanie.
Zza drzwi wychyliła się głowa Aleka.
- Przepraszam? – spytał, rozglądając się po pomieszczeniu. – Elsa kazała mi przyjść po Taylor, Venice, wiesz chyba… - W tym momencie jego wzrok natrafił na karykaturalną postać strusia z włosiem miotły na łbie, spod której to miotły nieśmiało wystawała głowa Taylor. - O Boże.
Venice się rozpromienił.
- Wygląda jak prawdziwa królowa wieśniaków! – wykrzyknął rozanielony.
Oszołomiony Alec pokiwał głową.
- Wieśniaków na pewno, ale z tą królową bym nie przesadzał.
Stylista zmarszczył brwi.
- Korona!
- Korona?
- Nie ma korony!
Trybut parsknął.
- Może po prostu obsyp ją mąką?
- Mąką?
Alec starał się ukryć rozbawienie.
- No wiesz, takie białe, sypkie, drogie…
Venice poważnie pokiwał głową, i robiąc poufną minę, wyszeptał:
- Mówimy na to kokaina.

***

- Przepraszam – warknęła kobieta, przepychając się korytarzem. – Przepraszam – powtórzyła zirytowana, kiedy poczuła opór. Wciąż zapatrzona w swoje notatki natarła na przeciwnika. – Przepraszam, czy mógłby pan…
- Pixie – wyszeptał, świdrując ją wzrokiem. – A dokąd się tak… spieszysz?
Zamarła.
- Seneca – mruknęła, unikając patrzenia mu w oczy. Bez Roberta była jeszcze bardziej zagubiona. – Seneca, muszę iść…
Pokiwał w zamyśleniu głową.
- Przyjdź do mnie dzisiaj.
- Ale…
- Przyjdź.
Krew zamarzła jej w żyłach.
- Nie mogę – odparła chłodno, starając się odzyskać rezon. Pokaż mu, że się nie boisz.
Zaśmiał się szyderczo.
- Ależ na pewno znajdziesz dla mnie… chwileczkę. – Zmierzył ją pożądliwie wzrokiem. Próbował niby przypadkiem musnąć jej dłoń, ale odsunęła się dyskretnie.
Dzięki Bogu, że jest tłum ludzi.
Starała się być stanowcza.
- Nie. Nie ma takiej opcji.
Ponownie się zaśmiał.
- Oj Pixie, Pixie – powiedział niby żartem, a jednak w jego tonie wyczuć można było groźbę. – Oczywiście, że znajdziesz dla mnie czas. Czy wyraziłem się jasno?
Spuściła wzrok.
- Tak – mruknęła.
- Oj, chyba nie usłyszałem – droczył się z nią, przemawiając jak do dziecka. – Mogłabyś powtórzyć?
- Tak. Tak, znajdę dla ciebie czas.
Zmarszczył brwi.
- Tak, Seneko – poprawił ją.
Pixie widziała, że w ten sposób chciał jej uświadomić, kto tu ma władzę.
- Tak, Seneko – powiedziała czując, jak jej kobieca duma rozsypuje się na kawałki. Nie miała jednak czasu myśleć o najbliższej, upokarzającej przyszłości – musiała jak najszybciej zanieść wyniki krwi Taylor do jedynej osoby w Kapitolu, której jeszcze mogła ufać, do… samej Cassidy.
Podkreślona na czerwono fencyklidyna brzmiała groźnie.
- Taylor! – krzyknęła Kapitolinka, wpadając przez drzwi na końcu korytarza. Miała niecałe dziesięć minut na porozmawianie z trybutką, zanim ta nie pójdzie na prezentację umiejętności. – Alec? – spytała zdziwiona, zastając chłopaka w damskiej garderobie. – Co ty tu robisz?
Chłopak nonszalancko uniósł brwi.
- Przyszedłem popatrzeć na dupeczki.
Pixie wytrzeszczyła oczy.
- Słucham?!
- No wiesz – odpowiedział jej chłopak z tą samą lekceważącą manierą, dla ułatwienia rysując w powietrzu kontury opisywanych kształtów. – Na siedzenia, zderzaki, motorki…
Kapitolinka z wrażenia musiała się oprzeć o ścianę.
- Jezu – wyszeptała, próbując stanąć na miękkich kolanach. – Alec, ciebie też ućpali?
- Ućpali?
- Tak się… zachowujesz – powiedziała kobieta, starając się jednocześnie nie osunąć na ziemię i zebrać myśli. – Jakbyś był… na prochach.
- A, to! – Chłopak machnął ręką. – To Venice.
- Venice dał ci narkotyki?!
Alec wytrzeszczył oczy.
- Narkotyki?!
- Takie białe, sypkie…
- A, to! Mam tego pełno.
Pixie zachłysnęła się ze zdziwienia.
- Masz tego pełno?
Alec wzruszył ramionami.
- Mówimy na to mąka.
Kapitolinka osunęła się na ziemię wznosząc oczy ku wyimaginowanym niebiosom.
- Boże, jeśli istniejesz…
- Podobało ci się? – przerwał jej trybut.
- Co miało mi się podobać?
Chłopak wypiął pierś.
- Moja arogancja.
Brwi Pixie bolały już ją od ciągłego unoszenia ich w górę i w dół.
- Arogancja?
- Venice kazał mi być bezczelny.
- Bezczelny?
Chłopak pokiwał głową.
- Podobno to jest sexy.
Lisbeth pochyliła głowę.
- Alec, wszystko gra?
Wstał.
- Muszę iść na sprawdzian umiejętności. A ty… - krytycznie zmierzył kobietę wzrokiem – lepiej pozbieraj się, zanim przyjdzie ta awoksa. Ona chyba coś od ciebie chciała, więc nie zrób nam wstydu, dobra?
Wraz z trzaśnięciem drzwi kobieta nareszcie mogła osunąć się na ziemię. Sprawdzian umiejętności, sprawdzian umiejętności, sprawdzian…
- Cholera jasna! – zaklęła, próbując gwałtownie wstać. Zachwiała się na swoich niebotycznie wysokich obcasach i upadła na ziemię. – Nie powiedziałam jej! – rzuciła spanikowana sama do siebie.
Kiedy zegar za oknem wybił trzynastą, kobieta dopiero mocowała się z zamkiem. Serce zabiło jej mocniej, kiedy usłyszała pierwsze uderzenie. Już za późno.
Co zaprezentuje Taylor? Potrafi wiązać sidła, ale to nie zrobi wrażenia na sędziach. Może się zakamufluje? Albo rzuci nożem? Tak, rzucanie nożem wychodziło jej prawie tak dobrze, jak…
Zamarła, kiedy przyszła jej do głowy najbardziej prawdopodobna myśl.
Jeśli Taylor poprosi o shurikeny… Robert zginie.
- Boże, miej ją w swojej opiece – wyszeptała, z bezsilności osuwając się na ziemię.

___

Nowy rozdział, nowy szablon – pewnie tych drugich było tu nawet więcej. Jeżeli wszystko wyjdzie tak, jak zaplanowałam, to już za dwa-trzy rozdziały zaprezentuję Wam arenę! Już nie mogę się doczekać :3

Dziękuję za wszystkie nominacje do LA a było ich aż… siedem, jesteście wspaniali! :). Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim postem, dziękuję tym, którzy czytają, niekoniecznie komentując. Cholera, jak to mi dodaje skrzydeł! Proszę wszystkich grzecznie i całkiem potulnie o głosowanie w ankiecie w prawej kolumnie bloga – chciałabym zobaczyć, ilu (i czy w ogóle!) mam takich „cichych czytelników” :)

Zainteresowanym powiem, że mam napisaną piękną scenę z Taylor i Alekiem, i świerzbią mnie rączki, coby ją Wam już udostępnić :c Niestety, do tego jeszcze chwiiiila, dlatego pewnie zacznę pędzić z akcją :D

Oswin z Last Doomsday zrobiła dla mnie przewspaniały zwiastun – zapraszam Was wszystkich do obejrzenia :3 Jak widzicie, ostatnio zaczęłam się zajmować wątpliwej jakości grafiką komputerową, i jeżeli ktokolwiek z Was jest chętny na szablon/pomoc, to służę z radością! Dajcie mi znać w SPAMIE najchętniej, czy coś.

No, to by było na tyle! Podoba mi się ten rozdział, choć pisanie w pewnym momencie było mordęgą. Miałam już dość dramatów, dlatego starałam się dać temu wszystkiemu jakiś pozytywny wydźwięk C: I jest Alec, można świętować!

Pozdraaawiam! :)