04. Dla twojej matki

 Jakkolwiek mocno by go nienawidziła, Taylor musiała przyznać, że Kapitol jest piękny. Już zbliżając się do miasta widziała ogromne domy, dziwne budowle  wykładane na zewnątrz lustrem i wysokie, strzeliste wieże ginące wśród chmur. Szare chodniki z jakiegoś nieznanego jej dotąd metalu wypolerowane były tak mocno, że można by się w nich przejrzeć;  szerokie ulice pokrywały kafle z czarnego marmuru, chociaż dziewczyna nie zauważyła na nich żadnego ruchu. To miasto było jak… wymarłe.
- Smutno tu, nie? – spytał Alec, stając koło Taylor przy oknie. Spojrzał w górę. – Nawet niebo jest szare.
- Myślisz, że to ma jakiś związek z tym dymem? – Dziewczyna wskazała palcem szybko przesuwające się za oknem kominy. – Co one w ogóle tu robią? Myślałam, że Kapitol nic nie produkuje.
- Bo nie produkuje – powiedział w zamyśleniu Alec, a potem wzruszył ramionami. Pokręcił głową. – Nie mam pojęcia, co one tu robią, ale chyba wolałbym nie wiedzieć.
Taylor tylko pokiwała głową.
Przez chwilę jechali w ciszy, każde pogrążone w swoich myślach. Rozmyślania przerwał im odgłos gwałtownie otwierających się drzwi od przedziału, które, uderzając w ścianę, zrzuciły godło Panem.
- Już niedługo wasza wielka chwila! – krzyknęła rozanielonym głosem Pixie, nie zwracając uwagi na rozbite szkło leżące na podłodze. W jej oczach zapaliły się ogniki, kiedy spojrzała przez okno. – Wszyscy tutaj chcą was poznać!
Alec parsknął, cały czas nie odrywając wzroku od szybko poruszającego się Kapitolu za oknem.
- Jakoś nie widzę komitetu powitalnego.
- Och, chyba nie myślałeś, że będą czekać tutaj – powiedziała bezbrzeżne zdumiona Pixie. – Nikt się tutaj nie zapuszcza, to są takie… dystrykty.
- Dystrykty? – zapytała zdziwiona Taylor, odwracając się w stronę kobiety. – Ale jak to… - przerwała w połowie zdania, gdy zobaczyła strój kobiety.
Alec zaśmiał się cicho.
- Chyba chodzi jej o slumsy – stwierdził, a potem odwrócił się do kobiet. – Jezu, Pixie – jęknął i odruchowo próbował się odsunąć, ale natrafił plecami na ścianę. – Coś ty na siebie włożyła?
- Piękne, prawda? – powiedziała kobieta, uszczęśliwiona faktem, iż ktoś zwrócił uwagę na jej strój. Wypięła pierś. – Dostałam od Venice.
- Okropne. – Wzdrygnął się Alec. – Wyglądasz jak… - zawahał się, szukając porównania.
-…bardzo duża malina – weszła mu w słowo Taylor,  uśmiechając się kpiąco. Po chwili spojrzała na nią niemal przerażona. – Nie mów mi, że ta Venice to nasza stylistka.
- Ten Venice – podkreśliła Pixie, patrząc na dziewczynę, jakby ta była co najmniej z innej planety. – Venice to imię męskie.
- Już wolałbym nazywać się Pixie – mruknął Alec bardziej do siebie, niż do którejś z kobiet. Obrażona Kapitolinka wydęła usta jak małe dziecko, ale Taylor uśmiechnęła się delikatnie.
- Patrzcie, już są! – krzyknęła radośnie Lisbeth zapominając, że nie dalej jak pół minuty temu postanowiła się do nich nie odzywać. – Pokażcie się im! – rozkazała, machając zgromadzonym tłumom.
- Mamy machać tym pajacom? – spytał zdziwiony chłopak, unosząc brwi.
Pixie żachnęła się.
- To są moi przyjaciele!
- Wszyscy? – spytał z rozbawieniem Alec, przyglądając się kolorowym tłumom. – Nie sądziłem, że jesteś aż taka popularna.
Kobieta z oburzeniem założyła ręce na piersi.
- Nie musisz ze mnie kpić.
Trybut z rosnącym rozbawieniem przyglądał się Pixie.
- Muszę.
Kapitolinka prychnęła, ale zanim zdążyła mu odpowiedzieć jakąś w jej mniemaniu ciętą ripostą, do przedziału weszła Elsa.
- Taylor, Alec – zawołała. – Chodźcie się przebrać.
- To będzie coś od Venice? – spytała dziewczyna z dość niemrawym wyrazem twarzy; mina Aleca wyrażała dokładnie to samo pytanie.
- Nie, na szczęście nie. – Uśmiechnęła się ze zrozumieniem Elsa. – Póki co ubiera was Kapitol.
- To dobrze. – Dziewczyna wzięła głęboki wdech, i wyszła z przedziału.

***

- O – zaczęła Pixie, wskazując ręką na ogromny budynek, do którego właśnie wchodzili. – A tu będziecie mieszkać.
Dziewczyna mimowolnie westchnęła. W Dystrykcie Dziewiątym nawet prezydent tak nie mieszka! Podłoga wyłożona czerwonym pluszem, kolorowe kanapy z wielką ilością poduszek, a na ścianie ogromny ekran ukazujący ulice Kapitolu.
- A tutaj możecie oglądać, co tylko chcecie! – Dla udowodnienia swoich słów kobieta przerzuciła parę kanałów. Kapitol. Las deszczowy. Zamieć śnieżna. – Macie takie same w swoich pokojach, a wieczorem obejrzymy na nich relację z Dożynek.
- Mamy swoje pokoje? –spytał zdziwiony Alec, unosząc brwi.
- A kto nie ma? – odpowiedziała mu równie zaskoczona Pixie.
Gdy spojrzała na miny trybutów, od razu zmieniła temat.
- Alec, chodź ze mną po klucz do pokojów, coś mi się wydaje że Elsa i Taylor są bardzo zmęczone.
- Kiedy ja wcale… - zdążyła zaprotestować Taylor, zanim nie uciszyło jej spojrzenie Elsy. No ciekawe, pomyślała, o czym ma nie wiedzieć Alec?
Kiedy Kapitolinka i trybut oddalili się, mentorka podeszła do dziewczyny.
- Więc, Taylor – zaczęła, ale w ostatniej chwili zmieniła zdanie. – Jak… ci się podoba Kapitol?
Zbiła ją kompletnie z tropu.
- Jest… całkiem ładny – powiedziała z wahaniem, próbując rozgryźć Elsę. Co ona kombinuje?
- Tak. – Pokiwała głową mentorka. – Ja też uważam że jest ładny.
- To świetnie.
Przez chwilę stały w milczeniu.
- Wiesz, muszę ci coś powiedzieć.
Taylor uniosła brwi.
- Słucham?
- Ja… przepraszam za to, co powiedziałam w pociągu, Taylor.
Dziewczyna wykrzywiła usta.
- Za co konkretnie? Wiesz, zdążyłaś mi wypomnieć wiele niemiłych rzeczy.
Elsa wzięła głęboki wdech.
- Uważam, że masz dużą szansę wygrać te igrzyska.
Dziewczyna zaśmiała się ironicznie.
- Śpiewając?
- Nie. – Kobieta pokręciła głową. – Nauczę cię rzucać nożami.
- Bez sensu. – Taylor wzruszyła ramionami. – Ja nie chcę wygrać igrzysk.
- No najwidoczniej musisz – skwitowała sucho Elsa, odchodząc na zebranie mentorów. – Dla twojej matki.
Taylor stała jak sparaliżowana.
Mojej matki?!

***

Dokładnie dziewięć pięter wyżej Alec wciąż nie mógł się uwolnić od radosnego paplania Pixie.
- O, zobacz – powiedziała kobieta tonem, jakby wyjaśniała to małemu dziecku. – To jest łazienka. Tu można się wykąpać i załatwić, jeśli masz taką potrzebę. Chyba macie je w dystryktach?
- Łazienka? – spytał zdziwiony Alec, doskonale parodiując jej ton. – Myślałem, że wszyscy chodzą do lasu.
Minęła chwila, zanim Kapitolinka zrozumiała, iż chłopak znowu z niej kpi. Prychnęła.
Szli kawałek w milczeniu.
- Uważaj – mruknęła przed stopniem, ale było już za późno i chłopak się potknął. Lecąc na ziemię, odruchowo chwycił się szklanej wazy stojącej na szafce, która nie tylko go nie utrzymała, ale runęła razem z nim rozbijając się na ogrom kawałków.
- Cholera, przepraszam – mruknął, starając się jakoś rękoma pozbierać walające się szkło. – Kto stawia stopnie w takim miejscu?
- Nie przejmuj się. – Pixie machnęła ręką. Ręcznie malowana porcelana rozbita w proch nie zrobiła na niej najmniejszego wrażenia.  – Mamy tu takich wiele.
- Chociaż tyle – powiedział Alec, próbując otrzepać spodnie ze szklanego pyłu. Po chwili krew z jego rozciętej dłoni skapnęła na kremowy dywan.
- Zostaw to, do piątku masz być w jednym kawałku! – zaprotestowała kobieta, oglądając ranę. Dłonią wskazała na rozbitą wazę. – Awoksa zaraz to posprząta.
- Awoksa? – spytał zdumiony chłopak. – A co to jest?
- Kto – poprawiła go delikatnie Kapitolinka, recytując wyuczoną formułkę. – Awoksa to obywatel Panem, który dzięki łasce naszego prezydenta nie został stracony za nieposłuszeństwo, a jedynie zatrudniony w Kapitolu.
- Zatrudniony. – Alec uniósł brwi, kiwając głową. – Rozumiem.
Pixie spojrzała na wchodzącą do pokoju kobietę. Trzymała w ręku przenośną wersję kapitolińskiego odkurzacza.
- O, zobacz – powiedziała Pixie do chłopaka. – Już jest.
- Przepraszam – zagaił Alec nieprzyzwyczajony do tego, że ktoś za niego sprząta. – Jak się pani nazywa?
Pixie prychnęła, ale klęcząca na ziemi kobieta uniosła głowę.
- O cholera – wyrwało się zdumionej Pixie, gdy spojrzała kobiecie w oczy. W głowie przewijało jej się tysiąc myśli, wszystkie zaczynające się od „co za idiota…”.
Chłopak spojrzał nerwowo na Pixie.
- Nie powinienem był o to pytać? Przepraszam, ja…
- Alec  - uciszyła go Pixie.
- … nie wiedziałem, u nas w dystryktach nie ma…
- Alec – zaprotestowała twardo, aż chłopak spojrzał na nią zlękniony. To nie była ta rozszczebiotana Kapitolinka, którą znał. To była zupełnie inna osoba.
- Przepraszam Pixie, ja…
- Alec – przerwała mu kobieta lodowatym tonem, nawet na niego nie patrząc. – Idź, proszę, po Senecę Crane’a.

___

Wiem, że się spóźniłam, przepraszam! :* Ale ten nowy szablon zajął mi duuużo więcej czasu niż planowałam (btw co o nim myślicie? :D), a poza tym ten rozdział jest niewymiarowy. Jest właściwie o połowę dłuższy niż miał być, ale bez ostatniej części nie miałby żadnego sensu.
Zapraszam Was także na zapowiedź rozdziału piątego.

Dziękuję Wam za te komentarze, dajecie mi niesamowitą wenę!  ♥