03. Ona musi wygrać

            Wszystko skończy się jeszcze dzisiaj, pomyślałam. Zostało nas tylko czworo. Westchnęłam głęboko. Cudownie, po prostu fantastycznie. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, do wieczora będę martwa.

Skłamałabym twierdząc, że mam jakiekolwiek nadzieje. Szanse żadnej czternastolatki nigdy nie rysowały się nazbyt optymistycznie, szczególnie jeżeli została na arenie z dwoma osiemnastoletnimi zawodowcami. Chociaż według moich obliczeń było koło dwunastej, ponad pół godziny temu na niebie zawisły czarne chmury. No tak, zaśmiałam się gorzko w duchu, przecież chcą nas wykończyć jak najszybciej. 

Przyspieszyłam kroku, gdy drzewa zaczęł się przerzedzać; te kilka dni na arenie skutecznie nauczyło mnie, że nie należy przebywać na otwartych przestrzeniach. Kucnęłam, i po raz ostatni spojrzałam na mój plecak. Tak, zdecydowanie należało go tu zostawić. Wątpiłam, żeby był mi jeszcze potrzebny, a zdecydowanie mnie spowalniał. Wrzuciłam do ust ostatni plasterek surowej wołowiny, a potem przejrzałam zawartość plecaka. Koc, lina, peleryna przeciwdeszczowa… nie będą mi już potrzebne. Właściwie nic z tego nie będzie mi już potrzebne, nawet nie mam żadnej broni! Mój ostatni nóż został w piersi chłopaka z Siódemki. Pokręciłam głową, by powstrzymać falę wyrzutów sumienia. Nie ma teraz na nie czasu. Włożyłam rękę do plecaka, chcąc wziąć ostatni łyk wody z przezroczystej butelki, ale moja dłoń natrafiła na coś innego.
Nie, błagam, pomyślałam, powstrzymując cisnące się do oczu łzy, nie chcę go teraz oglądać. Jednak moja prośba zdawała się nie trafić do mózgu, i wyciągnęłam z plecaka czarno-białe zdjęcie. Byliśmy na nim wszyscy czworo… Mama, tata, David i ja. Na zdjęciu byłam jeszcze małą dziewczynką, mój brat miał wtedy trzynaście lat. Westchnęłam. Sześćdziesiąte drugie Igrzyska zabrały rodzicom Davida, sześćdziesiąte dziewiąte zabiorą mnie. Pokręciłam głową, żeby opędzić się od czarnych myśli, a potem podniosłam się z trawy. Nie mogę się teraz rozkleić, muszę chociaż spróbować…
Podeszłam do skraju lasu, wpatrując się w rozległą polanę. Musiała mieć kilka kilometrów średnicy! Westchnęłam, a potem chciałam zawrócić, ale ktoś przytrzymał mnie za ramiona. Jak to możliwe że nie słyszałam, jak się zbliża?! Wiedziałam, że nie mam żadnych szans; chłopak przycisnął mnie plecami do swojego torsu, a ja stałam jak sparaliżowana. Dostałam gęsiej skórki, gdy poczułam zimny oddech trybuta przy moim uchu.
- Słodkich snów, Dziewiątko – szepnął, a potem poderżnął mi gardło.
              Usłyszałam huk armaty, a potem była już tylko ciemność.

       Po raz kolejny tego miesiąca Elsa Kendrick obudziła się zlana potem. Właściwie, jak zobaczyła po chwili zaskoczona, ktoś ją obudził.
- Znów śniłaś o Igrzyskach, prawda? – spytała Pixie Lisbeth, siadając na skraju łóżka. Nawet w środku nocy miała na głowie srebrną perukę w kształcie żarówki i małe, świecące gwiazdeczki na rzęsach. Jej niebieski, satynowy szlafrok niemal rozpłynął się po pościeli.
- Co ty możesz o tym wiedzieć? – szepnęła gniewnie Elsa, siadając gwałtownie. – Nigdy nie byłaś na arenie, nie wygrałaś Igrzysk.
Oczy Pixie zalśniły gniewnie.
- A ty? Gdyby nie to, że huk armaty zbił z tropu Kevina…
- Kevina?
- No wiesz – zaczęła Pixie niedbałym tonem -  trybut z Jedynki, wysoki, szerokie bary, ciacho jakich mało, nóż w ręce, krew na szyi, mózg na ścianie, poderżnięte gardło, chyba kojarzysz typa?
Elsa wzdrygnęła się.
- Tak. – Mimowolnie spięła się w sobie, i potarła palcami skronie celem pobudzenia ich do myślenia. – Kojarzę – mruknęła.
- No więc gdyby Kevin nie poszedł żeby zabić tego trybuta z Dwójki który zabił tę trybutkę z Szóstki…
- Pixie… - nieśmiało zaprotestowała Elsa.
- No i gdyby ten Kevin nie zranił w brzuch tamtego trybuta z Dwójki, zanim tamten Thomas go nie zabił…
- Pixie, proszę… - Elsa zaprotestowała już raźniej, cały czas usiłując się skupić.
- No i gdyby ten Thomas nie zemdlał przy okazji, tylko poszedł…
- Pixie, do cholery! – warknęła Elsa, sięgając po szklankę wody stojącą na biurku. – Nie chcę o tym rozmawiać.
- No oczywiście- powiedziała Kapitolinka niedbałym tonem, a potem machnęła ręką. – Nikt nie chce, to był najnudniejszy finał w historii Panem!  Oboje leżeliście  i umieraliście, a my tylko czekaliśmy kto się wykrwawi pierwszy. No zero akcji… - Dla spotęgowania swojego oburzenia tym faktem uniosła ręce do góry. – Zero! I jeszcze Claudius nie mógł nic zrobić, bo by było że faworyzuje jednego z trybutów…
- Pixie – powiedziała Elsa zmęczonym głosem, odstawiając na szafkę pustą szklankę. – Po co do mnie przyszłaś? Bo jestem trochę zmęczona, i…
Lisbeth wywróciła oczami.
- Po prostu się przyznaj, że masz kaca. Co, już nie będziesz się upijać po Dożynkach? – Dodała złośliwym tonem.
- Nie mogę się doczekać jutro z rana twojego. – Elsa uśmiechnęła się mściwie. – Powiedz mi, coś ty wzięła, że tak się zachowujesz?
Pixie naburmuszyła się.
- No wiesz co! – powiedziała z pretensją w głosie, wydymając usta jak małe dziecko. – Musiałam się… rozluźnić przed naszą rozmową.
- A czego ma dotyczyć nasza… rozmowa? – spytała Elsa, marząc o położeniu się spać. – Bo jeśli to nie jest nic ważnego, to możemy porozmawiać jutro…
- Nie. – Kapitolinka spoważniałą natychmiast. – Musimy porozmawiać, kiedy ona… Cassidy śpi.
- Taylor? – Elsa wytrzeszczyła zaspane oczy, nie próbując nawet ukryć ziewnięcia. – A co ona ma z tym wszystkim wspólnego?
- To ma wspólnego – warknęła groźnie Pixie, potrząsając zaspaną kobietą – że ona musi wygrać te Igrzyska.
- No to masz problem, Pixie. – Mentorka ścisnęła usta w wąską kreskę mającą w założeniu przypominać uśmiech. – Bo ona nie chce wygrać.
- Bzdura. – Lisbeth machnęła ręką. – Każdy chce wygrać Igrzyska Śmierci.
Elsa pokręciła z rozbawieniem głową.
- Ta mała chce uświadomić Kapitolowi, że nie możecie nią rządzić! – prychnęła. – Głupia jest jak but,  ale na arenie zachce jej się jeszcze życia.
Jej matka miała inne metody pomyślała Pixie, a potem spojrzała poważnie na Elsę. – Musisz to załatwić.
Mentorka prychnęła po raz kolejny.
- A niby po co?
Kapitolinka spojrzała jej o oczy.
- Co ci mówią pięćdziesiąte drugie Igrzyska Śmierci?
- O cholera – przeklęła Elsa, a potem spojrzała, jak Pixie zamyka za sobą drzwi. – Przecież to niemożliwe…
To niemożliwe.

___

Ufam, iż w tym rozdziale znajduje się więcej akcji, niż w poprzednim. Liczę na Wasze komentarze, najchętniej pełne sensownej krytyki :)
No i naturalnie zachęcam do głosowania w ankiecie pod postem! :*