02. Coraz więcej pytań, coraz mniej odpowiedzi

                - Dwie trzecie twoich mentorów jest w tej chwili pijanych w sztok, twój stylista to idiota, a nawet, jeżeli wygrasz, to nigdy nie będziesz potrafiła spojrzeć w lustro – poinformowała Taylor  pseudo-życzliwym  tonem Elsa Kendrick, tryumfatorka sześćdziesiątych dziewiątych Igrzysk Śmierci. – I chyba – dodała groźnym tonem, łapiąc trybutkę za rękaw kurtki – musimy sobie porozmawiać. 

Taylor spojrzała na nią przestraszona, ale Elsa nie zwróciła na to uwagi; szarpnięciem pociągnęła dziewczynę do pokoju, starannie zamykając drzwi.
Oparła się o nie i westchnęła głęboko.
- Coś ty sobie myślała? – spytała zirytowana, mierząc Taylor wzrokiem. – Że co, że wygrasz i do końca życia będziesz miała lekką, spokojną sielankę? Otrząśnij się, dziewczyno - potrząsnęła trybutką za ramiona  - to tak nie działa.
Taylor się nie odezwała.
- A nawet jeśli byś wygrała – kontynuowała groźnym szeptem Elsa – gdybyś była chociaż, no nie wiem…. –zmierzyła ją wzrokiem – piękna, silna albo… chociaż sprytna, to i tak nie miałabyś spokoju, rozumiesz? Kapitol władałby tobą do końca życia, i nigdy byś się od niego nie uwolniła. Nigdy, rozumiesz? Dziewczyno, czy podasz mi jakiś sensowny powód, dla którego postanowiłaś zrobić takie głupstwo?
Taylor zawahała się.
- Ja… chciałam komuś coś udowodnić.
Elsa pokręciła smutno głową.
- To wybrałaś najgorszy możliwy sposób.

***

                - Nie mogę się doczekać – powiedział z pewną nutą zgryźliwości w głosie Alec Mantel, siadając obok Taylor na kanapie.
- Czego? – spytała dziewczyna, wbijając wzrok w szybko przesuwający się świat za oknem; patrzenie na współtowarzysza niedoli skutecznie psuło jej humor. Uśmiechnęła się krzywo. – Nieuchronnej śmierci?
Alec parsknął.
- Mów za siebie, złotko – powiedział, i zakładając ręce za głowę, ułożył się wygodnie na kanapie. – Ja jestem świetnie przygotowany.
- Nie wątpię. – Uśmiechnęła się z przekąsem Taylor, dogryzając koledze: - Myślisz, że jak poderwiesz wszystkie trybutki naraz, to oszczędzą cię w ostatecznym rozrachunku?
Skrzywił się.
- Nie zamieszam podrywać tych dziewczyn.
- Och, oczywiście, oczywiście. – szepnęła Taylor głosem niewiniątka, udając pełne zrozumienie. Wstała, i rzekła na odchodnym, niby od niechcenia: – Słyszałam, że wolisz chłopców.
Alec także się podniósł, a potem niemal zmusił Taylor, by na niego spojrzała.
- Nie przejmuj się, złotko – szepnął, zbliżając usta do jej warg; dzieliły ich teraz centymetry. – Nie będziesz umierała długo, już ja o to zadbam.
Wypowiedziawszy groźbę, Alec odwrócił się i powoli odszedł. Gdy zamknął za sobą drzwi, światło w wagonie zamrugało i po chwili zgasło zostawiając Taylor sam na sam z wyrzutami sumienia, nocnymi marami i niezliczoną ilością pytań.

***

                Budzik elektroniczny stojący na stoliku nocnym zamigał, jakby niepewnie, a potem cyfry rozbłysły czerwonym światłem. Nareszcie włączyli prąd. Taylor nie robiło to właściwie żadnej różnicy; i tak leżała po ciemku, wpatrując się w sufit i nieudolnie starając się zasnąć. Kipiało w niej zbyt wiele emocji, zbyt wiele wspomnień wczorajszego dnia.  Nie przejmowała się tym, że, albo w najlepszym wypadku czy, zginie. Właściwie nikt na nią nie czekał – matka zmarła przy porodzie, a następnego dnia przyjmująca poród sąsiadka zaniosła dziecko do ratusza; nikt nie wiedział, kto jest ojcem, włączając w to chyba samą rodzicielkę. Taylor nie kochała matki, nigdy za nią nie tęskniła; dlaczego miałaby to robić? Przez szesnaście lat próbowała nie zwracać uwagi na to, że jest przypuszczalnie niechcianym dzieckiem kobiety, która za lepsze życie sprzedawała swoje ciało. Oczywiście nikt nigdy nie powiedział jej tego wprost, ale czy to ważne? Jako mała dziewczynka bardzo cierpiała widząc szczęśliwe matki dumne ze swoich córek, gdy te zrobiły im jakiś rysunek, albo nazrywały kwiatów. Jako starszej dziewczynie brakowało jej kogoś, z kim mogłaby szczerze porozmawiać, kto doradziłby w kwestii  ubioru, czy pokazał jej, jak upiec swój pierwszy chleb. Przez ten cały czas łudziła się, że ktoś kiedyś postanowi nią zostać, że ktoś po nią przyjdzie. Zapuka do drzwi dystryktowego sierocińca, przytuli… Przez pierwsze kilka lat biegała do drzwi z każdym dzwonkiem, z każdym odgłosem stukania w drewniane drzwi. Biegała i biegała, ale nikt nie przychodził. I przez ten cały czas, przez całe szesnaście lat swojego życia nauczyła się tylko jednej rzeczy; najpierw skrycie, nieśmiało, a potem z dnia na dzień coraz intensywniej, coraz mocniej. Nauczyła się jej nienawidzić.
              Taylor westchnęła i po raz kolejny przekręciła się na drugi bok; od rana nie była w stanie nic przełknąć, i chociaż napięcie wcale nie spadło, żołądek upominał się o swoje. Z niechęcią postawiła bosą nogę na zimnej podłodze, i skrzywiła się odruchowo. Po chwili w duchu zaśmiała się sama z siebie. No tak, królewno, zgłosiłaś się na igrzyska, a masz problem z wyjściem spod kołdry pomyślała cierpko, a potem wyszła na korytarz. Zobaczyła, że w wagonie pełniącym rolę salonu palił się kominek, i z ciekawości otworzyła drzwi. A potem, jak zwykle,  nie powstrzymała się od komentarza.
- Coś czuję, że jutro trzy trzecie mentorów będzie pijanych w sztok – powiedziała zgryźliwie, a potem usiadła na kanapie obok kobiety. – Opuszczasz się, Elsa.
- Ach – mruknęła kobieta, odwracając głowę. – To tylko ty.
- A kogo się spodziewałaś? – zakpiła dziewczyna; zły humor jak zwykle wylądowywała na pierwszej napotkanej osobie. – Ducha?
- Zawsze piję po dożynkach – powiedziała Elsa ni to do Taylor, ni to do siebie. – Ciężko mi ze świadomością, że najdalej za tydzień będę wiozła dwie trumny. No, w przypływie szczęścia jedną.
Serce Taylor podskoczyło.
- Dajesz mi jakieś szanse? – spytała, zdecydowana ukrywać swoją radość spowodowaną tym faktem.
- Nie – odpowiedziała kobieta, patrząc na dziewczynę z bezbrzeżnym zdziwieniem. – Daję szanse Alecowi.
- Dlaczego?
- Bo ma osiemnaście lat, jest dosyć silny, i może jakoś sobie dać radę.
- Dlaczego? Dlaczego nie ja?
Elsa zapatrzyła się na płomienie ognia powoli liżące drewno w kominku. Po chwili zapytała:
- Co umiesz robić Taylor?
Dziewczyna kompletnie nie pomyślała nad tym pytaniem.
- Umiem śpiewać.
Elsa zaniosła się pijackim rechotem,  od którego już po chwili dostała czkawki.
- Śpiewać? – zapytała, trzymając się za brzuch. – Chcesz wygrać Igrzyska Śmierci… śpiewając?
Taylor przeklęła w myślach. Jeszcze tego brakowało, żeby zrobiła z siebie idiotkę! Wiedziała, że musi szybko odwrócić uwagę Elsy od swoich ostatnich słów, więc spojrzała jej w oczy i szepnęła poważnie:
- Ale ja wcale nie chcę ich wygrać.
Mentorka czknęła, i spojrzała na nią zaskoczona.
- To co, chcesz się przez chwilę popławić w luksusach, tak? Marne wynagrodzenie za śmierć, zaufaj mi.
Taylor pokręciła głową.
- Chcę pokazać Kapitolowi, że nie wszyscy ich kochają, tak jak oni to sobie wyobrażają. Chcę im pokazać jak to jest, jak ktoś nimi gardzi. Chcę… - Zawahała się. – Chcę im pokazać, że nie mogą mną rządzić.
A potem odwróciła się szybko i wyszła, zostawiając mentorkę w kompletnym osłupieniu.

____

Wiem, że mało akcji, czego i ja sama nie cierpię czytać, ale obiecuję, że w następnym rozdziale będzie ciekawiej C: tradycyjnie zapraszam do komentowania, obserwowania, i głosowania w ankiecie pod postem :)