01. Tajemnice, i jeszcze więcej tajemnic

                Kiedy zegar przy Pałacu Sprawiedliwości wybił dwunastą, Taylor Cassidy przeklęła w myślach. Cholerne dożynki. W takim tempie nigdy się nie wyrobi z przeniesieniem dwudziestodwukilogramowego worka mąki na drugi koniec dystryktu! Tym bardziej, że formalnie nie należało to do jej obowiązków. Prychnęła w myślach. Gdyby w zeszłym roku nie wylosowali na dożynkach tego idioty Troya, to teraz mogłaby sobie wygodnie siedzieć  na podłodze w kuchni i próbować doszorować paznokcie z wszędobylskiej mąki. No, wygodnie to może za dużo powiedziane, ale przynajmniej miałaby spokój. Gdyby nie ten cholerny Kapitol… 
                Jej niewątpliwie pełne optymizmu rozważania przerwało dość brutalne zderzenie z jakąś postacią. Taylor wiedziała, że powinna być ostrożniejsza, ale zupełnie nie była w nastroju do przepraszania kogokolwiek.

- Uważaj, jak leziesz – warknęła dziewczyna, ledwie łapiąc równowagę. Worek z mąką zasłaniał jej niemal całe pole widzenia. Przed dożynkami musiała go jeszcze zanieść na drugą stronę dystryktu, więc nie uśmiechała jej się wizja nieplanowanego przestoju.

Kobieta była wyraźnie zdziwiona.

-Przepraszam, młoda damo? – zapytała piskliwym głosem Pixie. Oczy zwęziły jej się w szparki, chociaż zasłonięta workiem Taylor nie mogła tego zobaczyć. – Coś ty do mnie powiedziała?

- Powiedziałam, żebyś patrzyła, jak łazisz, głupia babo – burknęła dziewczyna, starając się wyminąć przeszkodę. – Nie dość, że ślepa, to jeszcze głucha – mruknęła do siebie, odchodząc w stronę młyna. – Cholerne dożynki.

Na jej nieszczęście Pixie Lisbeth nie należała ani do ślepych, ani do głuchych, natomiast, jak przystało na mieszkankę Kapitolu,  do bardzo dumnych. Odwróciła się w stronę odchodzącej Taylor, i nakazała:

- Zatrzymaj się!

Taylor prychnęła w duchu, i na złość Pixie przyspieszyła kroku. Czy ta baba zwariowała? 

- Zatrzymaj się, powiedziałam! – powiedziała z furią kobieta, a potem zwróciła uwagę na przechodzących nieopodal Strażników Pokoju. – Zatrzymajcie ją!

Mężczyźni zmierzyli krótko Pixie wzrokiem, a potem bez zastanowienia złapali odchodzącą Taylor.

- Co jest do… - zdążyła zaprotestować dziewczyna, zanim dwie pary silnych ramion szarpnięciem pociągnęły ją do tyłu.  Worek wypadł jej z rąk, a z jego wylotu posypała się drobno zmielona mąka. Przez chwilę czuła ulgę w zbolałych dłoniach, ta jednak momentalnie wyparowała, kiedy dziewczyna  zobaczyła, kogo potrąciła. Cóż – niebieskie włosy w kolorze kojarzącym się raczej z na wpół zwiędłym chabrem, niż czymś przyjemniejszym, nienaturalnie długie rzęsy zakończone szklanymi kulkami wielkości kropel rosy i na dodatek długa, koronkowa suknia rodem niemal z firany stawiały sprawę jasno – Pixie zdecydowanie była mieszkanką Kapitolu. Cholera, pomyślała Taylor. Choleracholeracholera!

- Jak się nazywasz, dziecko? – spytała kobieta, przekrzywiając głowę. Po chwili, jakby stwierdzając, że dziewczyna musi być opóźniona umysłowo zapytała jeszcze raz, cedząc  pojedynczo słowa. – Jak. Się. Nazywasz?

- Taylor – westchnęła, opuszczając wzrok. – Taylor Cassidy.

- Taylor Cassidy – powtórzyła w zamyśleniu kobieta. Potem uśmiechnęła się mściwie. – A więc do zobaczenia.

Dziewczyna nie zrozumiała.

- Do zobaczenia?

- Tak. – Pixie zacisnęła w kreskę, która w zamyśle miała chyba przypominać uśmiech. – Widzimy się na Dożynkach, jak mniemam? – Odwróciła się, i zadowolona z siebie nieśpiesznie udała się w kierunku Pałacu Sprawiedliwości.

                Taylor stała jak wmurowana jeszcze przez chwilę, a potem niespiesznie odwróciła się i odeszła.  Myślała, że będzie roztrzęsiona, ale nic takiego się nie wydarzyło. Spojrzała na plecy odchodzącej Pixie, i niemal błyskawicznie podjęła decyzję. Nie da tej kobiecie satysfakcji, nie będzie jej pionkiem w kolejnej głupiej grze. I jeśli ktokolwiek z Kapitolu myśli, że może ją zmanipulować, grubo się myli. Jeśli mam zginąć na arenie, pomyślała,  to przynajmniej z godnością. Tak, dodała w myślach, i porażona wagą swojej decyzji zatrzymała się w miejscu.  Skoro za kilka dni, czego była pewna, ma zobaczyć arenę z punktu widzenia trybuta, to przynajmniej nie da im satysfakcji. 

Utkwiła wzrok gdzieś w dali, a potem sama do siebie, jakby uświadamiając sobie znaczenie tych słów, szepnęła:

- Zgłoszę się na ochotnika.

***

                Gdy tylko zniknęła dziewczynie z oczu, Pixie przyspieszyła kroku. Niemal jak burza wpadła do swojego tymczasowego pokoju w Pałacu Sprawiedliwości. Gdyby ktoś przyłapał ją na tym co robi, najpewniej już następnego dnia zawisłaby w Kapitolu, ale to nie miało znaczenia. Biegiem dopadła do szklanej kuli z nazwiskami dziewcząt z Dystryktu Dziewiątego, a potem szybkim ruchem wyrzuciła losy na łóżko. Taylor Cassidy, Taylor Cassidy… Wiedziała, że dziewczyna miała dwadzieścia jeden losów – wyczytała to na kartce, którą dostała od burmistrza. Nerwowymi ruchami poszukiwała karteczek z jej imieniem, przedzierając się przez niezliczoną ilość kuponów. Dwadzieścia, dwadzieścia jeden… wszystkie. Odetchnęła głęboko, żeby uspokoić rozszalałe serce, a potem wsypała resztę kartek do kuli, i odstawiła ją znów na biurko. Trzymała w rękach dwadzieścia jeden losów z napisami Taylor Cassidy i zamyślona wpatrywała się w ogień kominka. 

                Poznała te oczy od razu, gdy je zobaczyła, choć to wszystko działo się tak dawno temu… O nazwisko spytała właściwie dla formalności, musiała wiedzieć kogo ma szukać. Im dłużej myślała, tym bardziej była pewna słuszności swojej decyzji. Tak, pomyślała, jestem jej to winna. Choć wzbraniała się przed tym kilkanaście lat, przed oczami znów zaczęły przesuwać jej się obrazy. Igrzyska, pustynia. Jakaś niezbyt udana replika arabskich slumsów, arena co kawałek upstrzona kilkoma domami skleconymi z kartonu i kawałka blachy. Nieustający upał, wydzierający dech z piersi; suche powietrze jeszcze bardziej utrudniające ucieczkę przed trybutką z Dwójki… Gdzieś po drodze niezauważony kamień, upadek, ciemność przed oczami… Błagalny charkot wydobywający się z poderżniętego gardła… A potem już nic, długo, długo pustka.

                Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi, i głos jednego z towarzyszących jej Strażników Pokoju:

- Pixie Lisbeth? Za siedem minut wchodzimy na wizję!

- Zaraz wychodzę – odkrzyknęła, starając się zapanować nad drżeniem głosu. Potrząsnęła głową, żeby pozbyć się z niej niewygodnych wspomnień, a potem odetchnęła i podeszła do kominka. Sprawnym ruchem wrzuciła dwadzieścia jeden kuponów w ogień, a potem wyszła, nie oglądając się za siebie. Tak lepiej.

________

Mam szczerą nadzieję, że chociaż kilka osób poświęci chwilę na przeczytanie tego rozdziału, a tych proszę, dajcie mi znak! Zapraszam do komentowania, obserwowania, i głosowania w ankiecie pod postem :)