05. Relacja z Dożynek

- Co ty sobie wyobrażasz?! – spytała kobieta groźnym szeptem, szarpiąc mężczyznę za kurtkę. – Wydaje ci się, że Taylor się nie zorientuje?!
- Jestem pewien, że się nie zorientuje – podkreślił Seneca, uśmiechając się kpiąco. – W dystryktach żyją półgłówki, mają mentalność zwierząt.
Zdziwiony dotknął swojego policzka, kiedy poczuł na nim piekące uderzenie.
- Nie waż się tak mówić! –syknęła Pixie, a potem dodała: - Nie zapominaj, skąd  pochodzę.
- Racja. – Seneca uśmiechnął się kpiąco. – To dlatego masz takie podrzędne zajęcie.
Kobieta wzięła głęboki wdech.
- Musisz zmienić przydziały – powiedziała Pixie, ignorując zaczepkę.
- Nie mam najmniejszego zamiaru.
- Co to ma być, jakaś kara?
Mężczyzna uśmiechnął się kpiąco.
-Może.
Pixie prychnęła.
- Nawet nie wiem dla kogo – syknęła groźnym tonem kobieta; pokręciła głową. – Dla mnie? Dla Taylor?
Seneca przysunął się do Kapitolinki; ich wargi dzieliły tylko milimetry. Uśmiechnął się groźnie.
- Dla żadnej z was – szepnął, i pokręcił głową. – Dla żadnej z was.
A potem pocałował ją w usta, i wyszedł z pokoju.
Więc tak chcesz się bawić? pomyślała Pixie, kręcąc głową. Tym razem nie chcesz tajemnic.
Nie podobało jej się to ani trochę, ale nie widziała innego wyjścia.
- Nie możesz dać jej tego zrobić – zaprotestował słaby wewnętrzny głosik, zwany raczej sumieniem. – Już raz poszłaś na taki układ, i co z tego wyszło?
- To przecież dla jej dobra – mruknęła z niewielkim przekonaniem Pixie sama do siebie. – Mogę ją uratować od śmierci.
- A potem zniszczyć, jak jej matkę – zaszydził wewnętrzny głos. – Czy już nie lepiej zginąć w chwale?
Pixie westchnęła.
- To co mam zrobić, do jasnej cholery? – warknęła cicho, a potem zmarszczyła brwi. Oszalałam, pomyślała, że gadam sama do siebie?
Wewnętrzny głos jednak nie dawał za wygraną.
- Doskonale wiesz, co powinnaś zrobić.
Miał rację, wiedziała.  Ale czy była w stanie dla niej tyle poświęcić? Czy była w stanie uratować życie Taylor… kosztem swojego? Przecież gdyby to wyszło na jaw, z powrotem wróciłaby do dystryktu.
Pokręciła głową.
Ten cholerny Seneca Crane nie dawał jej wyboru.

***

Zdenerwowana Elsa stukała łyżeczką w filiżankę. Od godziny zmuszała Taylor do prywatnych konsultacji z Venice i jego wspaniałą ekipą. Uśmiechnęła się do siebie, kiedy przypomniała sobie nieszczęśliwą minę dziewczyny wlokącej się za mężczyzną.
- No przecież nie będzie tak źle – pocieszyła ją, siląc się na szczery ton. - Venice jest miły, tylko kiepski z niego stylista.
- Jest za to koszmarnie irytujący – burknęła Taylor, a potem dodała, parodiując stylistę: - Juhż wiehm w co chie ubhiohe! Mham dla chiebie fhantahstyczną kheacje!
Elsa zachichotała.
- Przyzwyczaisz się… kiedyś.
- Obym nie miała zbyt wielu okazji – mruknęła dziewczyna, a potem wyszła z pokoju.

Elsa otrząsnęła się z zamyślenia, gdy zegar wybił trzynastą. Zdziwiona spojrzała na zegarek. Jak ten czas szybko zleciał! Westchnęła. Zaraz rozpoczyna się relacja z Dożynek i lepiej, żeby ją widziała. Kobieta zeszła do pokoju telewizyjnego; reszta już tam siedziała. Po chwili Ekran telewizora  rozświetlił się, pokazując uśmiechniętych od ucha do ucha Claudiusa Templesmitha i Caesara Flickermana. Obaj ubrani byli w najnowszy kapitolowy krzyk mody – czarne garnitury wyszywane posrebrzanymi gwiazdkami i obsypane brokatem dającym im metaliczny połysk. Taylor wzdrygnęła się, gdy zobaczyła nowy kolor włosów prowadzącego – jego zeszłoroczna zieleń zmieniła się na okropną, krwistą czerwień. Czerwone powieki komponowały się mu z kolorem ust i wyglądały mniej-więcej tak, jak trafnie określił to Alec:
- Brr – wzdrygnął się chłopak. – Wygląda jak początkujący wampir na odwyku.
Nerwowe chichoty rozładowały trochę atmosferę, ale i tak była bardzo gęsta. Taylor nie mogła się skupić na paplaninie prowadzących. No dalej, myślała, chcę poznać moich wrogów.
- … i wreszcie to, na co wszyscy czekamy! – ryknął Claudius ku uciesze zgromadzonej w studiu widowni. – Caesar, myślisz, że to dobry czas na poznanie naszych tegorocznych trybutów?
- Myślę, że każdy czas jest na to dobry! – odkrzyknął  mężczyzna, unosząc w górę ręce. – A więc zaczynajmy! Claudius, czynisz honory?
- Oczywiście – odpowiedział Templesmith, a potem wcisnął czerwony guzik.
Na ekranie rozbłysł obraz, który Taylor znała z zeszłorocznych Dożynek – Pałac Sprawiedliwości budowany z czerwonej cegły, a na najwyższej wieży zegar wyglądający na wysadzany drogimi kamieniami. Tam nawet ludzie wyglądali inaczej! Kobiety w pięknych sukniach, mężczyźni w ciemnych spodniach i jasnych koszulach… Westchnęła. Oddałaby wszystko za takie warunki.
- Witajcie, witajcie – powiedziała uśmiechnięta od ucha do ucha kobieta o ogromnym, orlim nosie. Jej zielone loki rozsypywały się na ramionach. Podeszła do szklanej kuli. – Dziewczęta pierwsze!
Zanim jeszcze włożyła rękę do urny, przeczesała wzrokiem tłum. Tak jak się spodziewała, zobaczyła w górze rękę.
- Zgłaszam się – powiedziała spokojnym głosem dziewczyna, występując przed szereg. Była bardzo pewna siebie. – Zgłaszam się na ochotnika.
Kapitolinka stojąca na scenie uśmiechnęła się, gdy ochotniczka weszła po schodach. Jej krok był równy, zachowywała się niemal tak, jakby ćwiczyła samo wchodzenie na scenę!
- Jak się nazywasz, dziecko? – spytała zielonowłosa kobieta, przysuwając dziewczynie mikrofon.
- Natalie Trinson.
- A więc, Natalie – rozszczebiotała się kobieta, uśmiechając coraz szerzej. – Gratuluję ci możliwości reprezentowania Dystryktu Pierwszego w Siedemdziesiątych Trzecich Igrzyskach Śmierci!
- Dziękuję. – Dziewczyna powiedziała to bez żadnych emocji. Ot, wyuczona formułka.
- A teraz – powiedziała kobieta, podchodząc do drugiej kuli – czas na chłopców. – Przeczesała wzrokiem zgromadzonych. – Jacyś chętni?
Chłopcy spojrzeli po sobie, ale nikt się nie zgłosił.
- Och! – Kapitolinka wyraźnie nie wiedziała co ma robić. – To ja mam teraz kogoś… wylosować, tak?
Stojąca na scenie Natalie uśmiechnęła się ironicznie.
- Tak by wypadało.
Kapitolinka była tak zdenerwowana, że nie zwróciła nawet uwagi na zaczepkę.
- Dobrze – powiedziała, i szybko, jakby z przestrachem wyciągnęła kartkę. – Marc Sidden.
Z tłumu wystąpił na oko szesnastoletni chłopak. Miał ciemne włosy, ciemniejszą karnację i czarne oczy, całkiem jakby bez źrenic. Taylor wzdrygnęła się. Jego tęczówki były takie… bezdenne.
Chłopak ze spokojem wszedł na podest; nie zawahał się ani na moment. Jego twarz była pewna siebie, a ruchy skąpe, oszczędne. Czy oni ćwiczą wejścia na ten podest?, zaczęła zastanawiać się dziewczyna. To przecież niemożliwe, żeby tak pewnie im szło. Ciekawe, pomyślała, jak ja wyglądałam, kiedy się zgłaszałam. Chyba nie byłam taka spokojna, obawiam się, że…
- Ziemia do Taylor – przerwał jej rozmyślania Alec, machając dziewczynie ręką przed twarzą. – Jesteśmy już przy Dystrykcie Czwartym.
- Czwartym?! – zdziwiła się dziewczyna. – Przepraszam, ja tylko…
- Siedź cicho i oglądaj – mruknęła Elsa, dodając szeptem: - z Dwójki dwóch ochotników na oko po osiemnaście, z Trójki jakieś dwa biedne dzieciaki. – Pokręciła głową. – Będą łatwą konkurencją, mogą mieć po trzynaście lat.
Taylor westchnęła, kiedy w Dystrykcie Czwartym zgłosiła się dziewczyna. Wyglądała na taką, która nie ma najmniejszych oporów, i… słabych punktów. Miała ciemne włosy spięte w gładkiego koka na czubku głowy, i pociągłą twarz. Uśmiechnęła się sarkastycznie, gdy prowadząca spytała ją o imię. Tak jakby wszyscy ją znali, pomyślała Taylor, prychając w myślach.
- Maggie Pencat – powiedziała; jej głos rozniósł się echem po placu przy Pałacu Sprawiedliwości. Z wyniosłą miną spojrzała na zgromadzonych w prostokącie dla trybutów, i gdy Kapitolinka podeszła do ich urny, powoli przeciągnęła wyciągniętym palcem po swoim gardle. Po chwili uśmiechnęła się złośliwie, wysyłając w ich stronę buziaka. Jej spojrzenie zdawało się mówić to co, który na śmierć?
Kapitolinka zawahała się; wyjęła karteczkę z kuli, ale nie rozwinęła jej, tylko pokazała tłumom. Po chwili wrzuciła ją z powrotem do urny, i szybkim ruchem wyjęła inną. Ciekawe, pomyślała Taylor, komu uratowała życie?
Kobieta wzięła oddech i rozwinęła los.
- Reprezentantem Dystryktu Czwartego na Siedemdziesiątych Trzecich Igrzyskach Śmierci będzie Victor! – urwała. A potem dodała, jakby niepewnym tonem: - Victor Pencat.
Na chwilę czas stanął w miejscu.
- Nie! – Ciszę w Dystrykcie Czwartym rozdarł przerażający krzyk Maggie. – Nie! – powtórzyła, podbiegając do prowadzącej. Wyrwała jej kartkę z rąk, a potem podarła na strzępy. Strażnicy Pokoju zatrzymali dziewczynę, gdy ta chciała zbiec ze sceny. Szarpała się z nimi przez chwilę, ale potem dała za wygraną.
- Niech się ktoś zgłosi! – Obrzuciła błagalnym wzrokiem prostokąt pełen niedoszłych trybutów. – Niech się ktoś zgłosi… -szepnęła już bez nadziei; upadła na kolana, a po jej policzku popłynęła pojedyncza łza. Wygląda, jakby zwariowała, pomyślała Taylor, kompletna wariatka.
Kiedy Strażnicy Pokoju wprowadzili na scenę płaczącego dwunastolatka i reszta ekipy Dziewiątki zaczęła zastanawiać się nad jej poczytalnością; Maggie podbiegła do prowadzącej Kapitolinki, a potem zaczęła ją szarpać za ramiona.
- Miał tylko jeden los! JEDEN! Rozumiesz? – Krzyczała, na zmianę płacząc i wpadając w furię. – Dlaczego akurat jego wylosowałaś, ty okropna, kapitolońska…
Ekran zgasł, i Taylor zobaczyła znów uśmiechniętego Caesara.
- Cóż – powiedział, szczerząc do widzów śnieżnobiałe zęby. – Nie pierwszy raz zdarzają się nam tutaj niespodziewane zwroty akcji. Drugi w tegorocznych Dożynkach oglądać państwo mogą w Dystrykcie Dziewiątym.
Ekran odżył, ukazując dobrze znany dziewczynie Pałac Sprawiedliwości.
- Witajcie, witajcie – rozszczebiotała się Pixie Lisbeth, ubrana w fioletowy płaszcz obszyty białym futrem i perukę przypominającą kształtem Gwiazdę Betlejemską. – Dziewczęta pierwsze.
Kamera zbliżyła się, a odpowiednia muzyka spowodowała wzrost napięcia. Taylor mimowolnie zaczęło walić serce; chociaż znała już wynik losowania czuła, jakby przeżywała te Dożynki na nowo. Po chwili ręka Pixie sprawnym ruchem wyłowiła karteczkę z puli, a Kapitolinka wyczytała nazwisko.
- Alec Mantel! – krzyknęła kobieta dopiero po chwili zdając sobie sprawę, iż wylosowała mężczyznę. Zdziwiona spojrzała na wchodzącego na scenę chłopaka.
- Nie rozumiem – powiedziała, kręcąc głową. – Ktoś chyba musiał odwrotnie postawić kule losowań… No, ale przecież nic się nie stało!  - zaśmiała się radośnie, podchodząc do drugiej urny. – Przecież i tak musiałabym wylosować chłopaka!
Poza nią nikt się nie roześmiał.
- A więc – zaczęła, wkładając rękę do kuli. Taylor niemal słyszała bicie swojego serca. Wychwyciła swój zdeterminowany wyraz twarzy na ułamek sekundy wcześniej, niż jej ręka wystrzeliła ponad tłum.
- Zgłaszam się na trybuta! – wykrzyknęła, zadzierając głowę. Promienie popołudniowego słońca oślepiły ją, ale nie zwróciła na to uwagi.
Kiedy Pixie Lisbeth zobaczyła, kto postanowił zostać ochotnikiem, wyraz jej twarzy momentalnie zmienił się z zaciekawionego na przerażony. Uśmiechnęła się, ale jej głos brzmiał bardzo sztucznie:
- A więc jak się nazywasz, dziecko? – szepnęła; w jej oczach było coś, czego Taylor nie potrafiła rozszyfrować. Doskonale wiesz, jak się nazywam, pomyślała wtedy, i uśmiechnęła się w duchu. Co, dodała w myślach, nie podoba ci się to, że nie mogłaś wyczytać mojego imienia?
- Taylor Cassidy – powiedziała spokojnym głosem. Oglądająca to dziewczyna zadziwiła się – nie sądziła, że wyglądała tak pewnie, była jak… zawodowiec.
Pixie zawahała się.
- Podajcie sobie dłonie.
Elsa wstrzymała oddech, gdy zobaczyła wchodzącą do pokoju awoksę niosącą półmisek pełen owoców; na szczęście ta nie patrzyła na telewizor. Jej lodowato błękitne oczy utkwione były w podłodze.
- Oto trybuci Siedemdziesiątych Trzecich Igrzysk Śmierci! – krzyknęła Kapitolinka, choć jej głos nie był tak pełen entuzjazmu, jak co roku. – Alec Mantel i Taylor Cassidy!
Talerz rozsypał się w drobny mak.

______

O połowę dłuższy niż zwykle, jeju! Jestem z siebie dumna :3 Chcieliście więcej Aleca był Alec, chcieliście Dożynek i proszę… Normalnie pisarz na życzenie, a co! No ale to dobrze, cieszę się że Wam się to w jakiś tam sposób podoba.

Pojawił się nowy szablon i nowe zakładki. W karcie LIEBSTER AWARD + PYTANIA możecie pytać w komentarzach o co chcecie (przypuszczam, że może coś więcej o mnie/moich blogowych planach chcecie wiedzieć). Obiecuję, że postaram się odpowiedzieć na wszystkie!

Co myślicie o tegorocznym składzie trybutów? Szykują się jakieś niespodzianki? :)

Oczywiście zapraszam do komentowania, głosowania w ankiecie pod postem i obserwowania. Kurczę, spada mi „oglądalność” i już głupieję, bo nie wiem czy coś jest nie tak czy co, więc zachęcam do konstruktywnej krytyki :3

Pozdrawiam Was wszystkich, następny post pewnie po weekendzie. 

PS. Przepraszam za wszystkie błędy, bo pewnie takowe się pojawiły, nie miałam siły czytać tego rozdziału, a chciałam Wam trochę rozjaśnić c: Obiecuję, że jak będę miała chwilę to wszystko popoprawiam :)