06. Wszyscy jesteśmy ich marionetkami

Uwaga – rozdział zawiera treści nieodpowiednie dla co wrażliwszych czytelników. Całą resztę zapraszam serdecznie!

_______

Kobieta odetchnęła, a potem pchnęła ciężkie, drewniane drzwi.
- Czekałem na ciebie – szepnął, nie odwracając się. Oczy utkwione miał w ulicy za oknem, w niegasnącej feerii barw. – Usiądź.
Z wahaniem przycupnęła na stojącym naprzeciw mahoniowego biurka krześle. W myślach policzyła do trzech, a potem odezwała się zadziwiająco spokojnym głosem:
- Ale skąd mogłeś…
Zaśmiał się.
- Wiedziałem, że przyjdziesz. – Szybkim ruchem zasłonił żaluzje w jedynym oknie, a potem odwrócił się do kobiety.  W gabinecie zapanowała niemal całkowita ciemność; wyłącznym źródłem światła był delikatny blask przebijający się przez szpary w roletach. – Chyba zależy ci na tej dziewczynie, czyż nie?
- Seneca – próbowała zaprotestować Pixie, kręcąc się na krześle. – Nie wiem, czy powinniśmy…
Podszedł do niej, a potem przyłożył palec do jej ust.
- Ciii, kwiatuszku, nie marnuj głosu.
Skrzywiła się, słysząc zdrobnienie.
- Nie nazywaj mnie tak – poprosiła, a potem przeklęła w myślach słysząc drżenie swojego głosu. Nie do końca tak sobie to wyobrażała.
Seneca zaśmiał się cicho.
- Dlaczego? – szepnął; na jego usta wpełzł leniwy uśmiech. Czuł, że ma nad nią władzę.
Gdy zsuwał jej z ramion szal, nawet się nie poruszyła.
- Bo sobie tego nie życzę – odpowiedziała bez przekonania.
Nic nie powiedział, tylko spojrzał na nią w zamyśleniu.
- Racja – przytaknął po chwili, kreśląc palcem wzory na jej nagim ramieniu. – Twojemu mężowi mogłoby się to… nie spodobać.
Zadrżała, gdy przejechał na dekolt.
- Nie mieszaj w to mojego męża – próbowała warknąć, ale zabrzmiało to jak skowyt bezbronnego psa. Opanuj się, nakazała sobie w myślach.
Seneca nie przejął się jej prośbą.
- Mogłoby mu się to… - zrobił przerwę – nie spodobać, czyż nie? Jeszcze musiałabyś wrócić do Dystryktu.
To ją otrzeźwiło.
- Nie po to tu przyszłam, żebyś mi wypominał… - zaczęła ze złością, ale potem zawiesiła głos. Na ramionach pojawiła jej się gęsia skórka, gdy Seneca położył na nich lodowate ręce.
- Nie spinaj się tak, kwiatuszku – powiedział, a potem pocałował ją w obojczyk.
Nie zareagowała.
- Rozluźnij się – powiedział, zaczynając ją masować. Skrzywiła się, gdy zsunął ramiączko z jej sukienki.
- Dlaczego mi to robisz? – szepnął, a potem spojrzał jej w oczy. Mimowolnie rozchylił wargi, gdy zobaczył jej twarz. Tak, zdecydowanie go pociągała. Nie to, co ta koścista trybutka. Gdy pocałował Pixie w usta, kobieta odepchnęła go delikatnie.
- Seneca, ja…
Całując ją, nie zwrócił na to uwagi.
- Pamiętaj, dlaczego tu jesteś – powiedział cicho, w przerwach między kolejnymi pocałunkami. – Chyba nie chcesz…
- Seneca. – Odepchnęła go na tyle, aby móc spojrzeć mu w oczy. Mężczyzna niecierpliwymi ruchami mocował się z guzikami własnej koszuli. Gdy już wszystkie rozpiął, po raz kolejny zaczął kreślić kółka na dekolcie Pixie. Praktycznie jej nie słuchał.
- Posłuchaj mnie, proszę… - Załamał jej się głos. Zesztywniała, gdy zaczął całować ją po szyi.
Dotknęła lewej piersi jakby chcąc powstrzymać rozszalałe serce, ale mężczyzna  zinterpretował to inaczej. Wstrzymała oddech.
- Załatwisz jej wygraną? – szepnęła, by ukryć drżenie głosu. Nie miała siły protestować, gdy delikatnie zdjął jej rękę z piersi.
Przełknęła ślinę.
- Załatwisz?
- Załatwię jej sponsorów – mruknął, schodząc pocałunkami wzdłuż dekoltu. - Nic więcej nie mogę dla ciebie zrobić.
Gdy po chwili szybkim, niecierpliwym  ruchem rozpiął zamek jej sukienki, tym razem nie protestowała.

Wytrzymam.

***

- Taylor – mruknęła Elsa, potrząsając zaspaną trybutką za ramiona. – Taylor, wstawaj.
- Cosiędzieje? – spytała na jednym oddechu zaspana dziewczyna, przekręcając się na drugi bok i ciaśniej opatulając  kołdrą. - Jeszcze minutka.
Pięć dni na arenie nauczyło mentorkę, że nie można odpuszczać ani przez chwilę. Rozejrzała się po pokoju, a potem chwyciła bukiet róż stojący na komodzie; powąchała je, krzywiąc się niemiłosiernie. Ten zapach drażnił jej nos, tak jak kiedyś drażnił całe jej ciało. Westchnęła, podchodząc do łóżka dziewczyny.
- Wstawaj, powiedziałam – powtórzyła twardym głosem, po czym pokręciła głową. Kiedy Taylor nie zareagowała, ta oblała ją wodą z wazonu.
Oburzona dziewczyna podniosła się natychmiast.
- Daj żyć, Elsa – jęknęła, łapiąc się za głowę. – Nie spałam od tygodnia.
Mentorka uniosła brwi.
- Za pięć minut śniadanie, potem konsultacja z Venice, parada trybutów, a wieczorem pierwszy trening. Nie spóźnij się – dodała, a potem widząc minę dziewczyny na odchodne rzekła jeszcze: - Takie jest życie celebryty, ciesz się!
Póki jeszcze masz czas.
Kiedy mentorka ruszyła do wyjścia, trybutka podniosła się niechętnie.
- Elsa? – spytała sennie, trąc oczy. – Czemu ty mnie budzisz?
Kobieta zmarszczyła brwi.
- Bo nie wstajesz sama.
- Tyle to ja wiem. – Taylor wywróciła oczami, ziewając szeroko. – Chodzi mi o to… czemu nie budzi mnie Clarissa?
Elsa zastygła z ręką na klamce.
- Jaka Clarissa? – spytała sztywno, patrząc na dziewczynę z niepokojem. Czyżby Taylor coś wiedziała?
- No ta awoksa, wiesz. – Cassidy pokręciła głową. – Nie wiem, jak się nazywa, ale Alec coś mówił że kojarzy mu się z Clarissą i nie wiedział dlaczego, więc…
- Czekaj – przerwała jej zdenerwowana mentorka. – Ona cię budzi?!
- A to źle? – spytała dziewczyna zlękniona, iż narobiła kobiecie kłopotów. – Myślałam, że to jej obowiązek. Zresztą, nie przejmuj się. – Trybutka wydęła usta jak małe dziecko, i założyła ręce na piersi. – Ona robi to dużo przyjemniej niż ty, dlatego nie musisz się już…
- Taylor – przerwała jej suchym głosem Elsa, otwierając drzwi. – Za trzy minuty zaczyna się śniadanie, i ostrzegam, że jeśli się spóźnisz, będę bardzo zła.
- Ale Elsa, przecież… - starała się zaprotestować dziewczyna, unosząc brwi. O co jej chodzi?
- Już tylko dwie. – Nie dała jej dokończyć mentorka, która pukając o wyimaginowany zegarek na prawej ręce zamknęła za sobą drzwi.

***

Pixie Lisbeth szła korytarzem, stukając obcasami swoich najnowszych butów. Wzdrygnęła się, gdy poczuła chłodny powiew wiatru na wrażliwej skórze, i opatuliła się ciaśniej swetrem. Syknęła, gdy szorstki materiał dotknął świeżo podrażnionych miejsc – zanim wyszła z pokoju, trzy razy wzięła prysznic, chcąc zmyć z siebie dotyk Seneki. Nie myśl o tym, upomniała się, ale było już za późno, i poczucie upokorzenia wypełniło całe jej ciało. Przygryzła wargę, kiedy odruchowo opatulając się ramionami potarła czerwoną jeszcze od szorowania pumeksem skórę. Zamrugała kilkakrotnie powiekami aby powstrzymać cisnące się do oczu łzy, a potem pokręciła głową. To może uratować jej życie, pomyślała, zanim zdążyło nią zawładnąć poniżające wspomnienie ostatnich godzin. Zacisnęła zęby, próbując się skupić na czymś innym, ale jej rozmyślania przerwały krzyki jakiejś kobiety.
- Elsa? – mruknęła do siebie Pixie, a potem przyspieszyła kroku. Po chwili, kiedy zaczęła rozróżniać poszczególne słowa, niemal biegiem pokonała ostatnie kilka metrów.
- Elsa?! – krzyknęła, gwałtownie otwierając drzwi od komórki na  środki czyszczące. Światło zamigotało i na chwilę zgasło, kiedy te trzasnęły z impetem w ścianę.
Zamrugała kilkakrotnie, by przyzwyczaić oczy do innego oświetlenia, a potem oniemiała. Jej oczom ukazał się widok rodem z kiepskiego koszmaru – prawie nieprzytomna z furii Elsa, trzymająca w jednej dłoni tulipana zrobionego z pękniętej na pół butelki whisky, i złotowłosa awoksa, którą mentorka szarpała wolną ręką.
- Ona. Chciała. Wszystko. Zniszczyć! – krzyczała Kendrick, wymachując tulipanem. Narkotyki skutecznie zadziałały na jej organizm, i ta miała problem z wypowiedzeniem dłuższego zdania bez przerwy na oddech. – Zdradziłaś. Nas. Ty…
- Elsa! – krzyknęła Pixie, próbując podejść do otumanionej mentorki. – Elsa, uspokój się, przecież…
- Nie zbliżaj się! – warknęła kobieta w szale, grożąc Kapitolince butelką. – Nie zbliżaj się, powiedziałam, ona chciała wszystko zniszczyć, ona chciała…
- Ona nic złego nie chciała! – wrzasnęła Pixie, odsuwając się kawałek; nie miała najmniejszej ochoty na znalezienie się w zasięgu tulipana mentorki. – Też na jej miejscu chciałabym popatrzeć na własne…
- Zamknij się! – ryknęła Elsa, rzucając butelką w stronę Kapitolinki; ta w ostatniej chwili schyliła się, i szkło uderzyło w ścianę obok jej głowy. – Ty nic o tym nie wiesz przecież!
- Wiem więcej niż ci się wydaje! – warknęła Pixie, rozcinając sobie dłoń o walające się wszędzie szkło. – Zawsze będę wiedziała, bo w odróżnieniu od ciebie…
Elsa jednak straciła zainteresowanie Kapitolinką, i z furią w oczach podeszła do skulonej w kącie awoksy.
- To wszystko przez ciebie, rozumiesz?! – wrzasnęła jej w twarz, uśmiechając się szaleńczo. – Przez ciebie muszę się opiekować tym cholernym bachorem, tym…
Przerwała, po czym z całej siły uderzyła wątłą awoksę w twarz.
- Patrz mi w oczy, jak do ciebie mówię! – ryknęła, potrząsając kobietą. – To nie moja wina, że sypiałaś z kim popadnie, i że nawet nie potrafiłaś się…
Tego już było za wiele.
Pixie z trudem stanęła na obolałych stopach, chwiejąc się w wysokich obcasach.
- Myślisz, że ona tego chciała, tak?! – krzyknęła Kapitolinka, kiedy Elsa zaczęła się odwracać. – To wcale tak nie jest, to… - zawahała się, a potem dodała pewnym głosem: -To jest dużo gorsze, niż wszystko co przeżyłaś.
Mentorka zaśmiała się szaleńczo.
- Co może być gorsze od kilku dni na arenie, gdzie wszyscy chcą cię zabić? – spytała szyderczo, chwytając Pixie za sweter. Kapitolinka potrząsnęła głową.
- To, kiedy… - przerwała, słysząc drżenie swojego głosu. Próbowała nad sobą zapanować, ale z marnym skutkiem, i już po chwili z misternie umalowanych oczu wypłynęły jej łzy. – To, kiedy musisz z kimś sypiać, żeby uratować komuś życie, to, kiedy wiesz, że ta osoba ma cię w garści… - Przygryzła wargę, ale nie mogła się powstrzymać, i zanim pomyślała, głęboko chowane w sobie słowa wypłynęły z jej ust. – Kiedy… kiedy ta osoba cię do czegoś zmusza, a ty nie możesz nic zrobić… Kiedy nie chcesz tego robić, kiedy czujesz do siebie wstręt, ale musisz, rozumiesz? – Pixie zawahała się, a potem wytarła oczy. Łzy spływające po jej policzkach zostawiały czarne ślady od tuszu do rzęs, ale kobieta się tym nie przejmowała. Musiała to wreszcie powiedzieć. – To, kiedy zmuszasz się, zmuszasz się… do seksu, bo wiesz, że tak trzeba. Bo w ten sposób możesz uratować komuś życie. Nie rozumiesz, Elsa? – szepnęła roztrzęsiona Pixie, dając sobie spokój z wycieraniem kolejnych łez. – Nie tylko wy jesteście pionkami w tej cholernej grze –  powiedziała z goryczą, a potem pokręciła głową. – Wszyscy jesteśmy ich marionetkami.

Kiedy wstrząśnięta Elsa opuściła pokój bez słowa, Pixie podeszła, i przytuliła klęczącą awoksę. Próbowała obetrzeć kobiecie łzy, ale zostawiła na jej policzku wyłącznie krwawy ślad – nie zauważyła nawet, kiedy rozcięła sobie rękę. Uklękła obok niej, raniąc sobie kolana na rozbitym szkle, i kołysząc ją delikatnie wyszeptała cicho:
- Wszystko będzie dobrze, obiecuję…

Obie wiedziały, że to nieprawda.

___

Cóż począć – czekam na Wasze opinie! :)