07. Najwyżej mnie powieszą

Uwaga – mam taki szatański plan, coby poprzednie Igrzyska „przeprowadzać” w formie pierwszoosobowych retrospekcji. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu taki rodzaj nawiązań. Polecam czytanie z muzyką - dodaje klimatu :)

___

Retrospekcja, maj 3052

- Nie przejmuj się – szepnęła mi do ucha, i uniosła głowę. Zmierzyła mnie wzrokiem. – Jesteś ładna, i nawet nie tak chuda jak reszta trybutek. Taaak – dodała w zamyśleniu, gładząc mój policzek. – Nareszcie będę miała zwycięzcę! Już nie mogę się doczekać…
Zgłupiałam.
- Czego?
- Bankietów! – wykrzyknęła, wyrzucając ręce w górę.
- Bankietów? – spytałam, nie rozumiejąc o co chodzi.
- Przyjęć!
- Przyjęć?
- Podróży!
- Podróży?
Zmarszczyła brwi.
- Wszystko zamierzasz po mnie powtarzać?
Zawahałam się.
- Przepraszam.
Clarissa Cassidy, mistrzyni ciętej riposty, melduje się do usług.

 - Muszę panią zmartwić – powiedziałam. – Ale ja nie mam żadnych specjalnych umiejętności, dzięki którym mogłabym przeżyć.
Zaśmiała się; jej śmiech był głośny, natarczywy, wybuchowy. Śmiała się i śmiała, raz po raz wyrzucając w górę wymanikiurowane dłonie. Dokładnie tak, jakbym powiedziała najlepszy dowcip świata.
- Ach, dziecko! – wykrzyknęła, a ja mimowolnie się skuliłam. Czy ona wszystko musi robić tak ostentacyjnie? Schyliła się do mnie, jakby powierzając mi poufną informację; szepnęła: - Czy wiesz, kto jest twoim największym wrogiem?
Kapitol, chciałam powiedzieć, ale jakaś resztka instynktu samozachowawczego na szczęście zareagowała. Idiotko, dożyj chociaż do areny!
Wobec tego wzruszyłam ramionami.
- Zawodowcy?
- O tak. – Zaświeciły jej się oczy, a wargi niemal samoistnie rozciągnęły w uśmiechu. Rozkoszowała się tym słowem. – Zawodowcy.
Chciałam spytać, czy wszystko zamierza tak po mnie powtarzać, ale ugryzłam się w język. Wola przetrwania mojego organizmu była naprawdę… zatrważająca.
Nic nie powiedziała, więc spojrzałam na nią wyczekująco.
- I co z tymi zawodowcami?
- Wiesz, czego najbardziej potrzebują?
Westchnęłam w myślach. Co to jest, sprawdzian z historii? Niemal uśmiechnęłam się, gdy przypomniała mi się pani Morien, moja nauczycielka. Dziesięć punktów za poprawną odpowiedź! usłyszałam w głowie jej skrzekliwy głos. Dziesięć punktów!
Wzrok Kapitolinki nakazał mi szybki powrót do rzeczywistości.
- Wody?
Zero punktów.
- Sponsorów?
Wciąż zero. Myśl, Cassidy.
Poddałam się.
- To czego?
Teatralnie uniosła oczy ku niebu.
- Broni, Clary, broni!
Nienawidziłam, kiedy mnie tak nazywała. Miałam osiemnaście lat, nie dziewięć.
- A kto z nich jest najgroźniejszy?
Tym razem odpowiedziałam bez zastanowienia.
- Wszyscy?
Pokręciła głową.
- Dwójka.
Wiedziałam, o kogo chodzi. W tym roku z Dwójki trafił się jakiś dzieciak i dziewczyna, którą mój współuczestnik dramatu nazywał, o niedolo, seksowną. Ja zdecydowanie wolałam określenie snobistyczna.
Zawahałam się.
- Wie… pani o niej coś więcej?
Czekała na to pytanie. Zobaczyłam to w jej oczach.
- Theory Pixentif, siedemnaście lat, maszyna do zabijania, groźna, twarda i atrakcyjna, świetnie przygotowana, ochotniczka, córka tryumfatorki i burmistrza… Wyliczać dalej?
Nie było nigdzie w pobliżu lustra, ale wydawało mi się, że zbladłam.
- Nie trzeba.
Rozejrzałam się, i zamarłam. Dlaczego ten pokój się kręci? Dlaczego ta pani z Kapitolu jest rozmazaną zielono-fioletową plamą? Dlaczego… Hej, pani z Kapitolu! Gdzie pani jest? Dlaczego chociaż ja się nie kręcę wiruje cały  pokój? Dlaczego…
Nim się obejrzałam, siedziałam w siadzie skrzyżnym na podłodze.
- Clarissa?! – zapytała Fioletowo-Zielona Plama w domyśle Pani z Kapitolu. – Dlaczego, na Boga, siedzisz na ziemi?
Otrząsnęłam się; świat powoli się uspokajał, a ja… cóż, a ja jak zwykle wyszłam na idiotkę.
Jakaś część mnie prychnęła z pogardą. Typowe.
- Jakie piękne… - Spanikowałam. - …panele. Aż muszę… się im bliżej przyjrzeć. – Przyłożyłam głowę do podłogi.
Gratulacje, Cassidy. To było pomysłowe.
Nie, teraz wcale nie wyszłaś na jeszcze większą idiotkę.
Ale ona się rozpromieniła.
- Prawda? – spytała rozanielona, kucając obok mnie na podłodze. – To mahoń.
Spojrzałam na nią zdziwiona.
- Mahoń? – Uniosłam brwi. – To przecież buk!
Zmarszczyła brwi.
- Niemożliwe, przecież…
Zaśmiałam się.
- Chce się pani kłócić o drewno z Siódemką?
Wstała, wzruszając ramionami.
- Może masz rację, Clarisso. Wracając do tematu naszej drogiej przyjaciółki…
- Przyjaciółki?
- Theory. Nie zapytasz mnie, czy ma jakieś słabe punkty?
Miałam wrażenie, że serce zaczyna mi bić ponownie.
- A ma?
Uśmiechnęła się.
- Nie.
Uniosłam brwi zrezygnowana.
- Cudownie.
- Ale może mieć.
- Może?
- I owszem.
- Jak?
Kapitolinka przejechała językiem po zębach.
- Zabierzemy jej broń.
- Kto? – zdziwiłam się. – Ja?
- Nie, ja.
Nie wyczułam ironii, więc zaryzykowałam.
- Pani?
- Właściwie to mój przyjaciel.
Odetchnęłam.
- To dobrze.
Zmierzyła mnie wzrokiem.
- W życiu nie ma nic za darmo.
Moja mama to zawsze powtarzała. W życiu nie ma nic za darmo, bez pracy nie ma kołaczy, bez zachodu nie ma miodu… Nic, tylko usiąść i wybrać sobie ulubiony truizm.
Mimo wszystko nie zrozumiałam, o co jej chodziło. Z drugiej strony, co miałam do stracenia?
- Rozumiem.
Zawahała się, jakby chciała coś powiedzieć, ale w końcu się rozmyśliła.
- Dobranoc, Clarisso.
Wyrwała mnie z zamyślenia.
- Co to jest?
Będąc już w drzwiach, odwróciła się.
- Co?
- Jej broń – rzuciłam, nie za bardzo wiedząc, po co mi ta informacja. Kapitolinka jednak tylko się uśmiechnęła .
- Shuriken – oznajmiła. – To bardzo nam ułatwia zadanie.
Nawet nie miałam pojęcia, co to jest.
- Śpij już, Clarisso. Jutro będzie długi dzień – powiedziała, zanim zdążyłam jej zadać wszystkie nurtujące mnie pytania.

***

- Co się stało z Elsą, dlaczego ona nie będzie mnie trenować? – spytała Taylor, wychodząc z windy. Dosłownie dziesięć minut wcześniej zeszła z rydwanu, którym jechała na paradzie trybutów – tak jak się spodziewała, wyglądała jak idiotka – i była koszmarnie zmęczona.
Obok niej stała Pixie, w, jak zauważyła zdumiona do granic możliwości Cassidy, pełnym rynsztunku bojowym.
- Czy ona zachorowała? Nie widziałam jej od wczorajszego wieczora. To znaczy nie, żebym za nią tęskniła, w żadnym razie, ale mimo wszystko uważam…
- Taylor – przerwała jej Pixie, odwracając głowę.  – Czy mogłabyś się, kulturalnie mówiąc, uciszyć?
Dziewczyna aż przystanęła zaskoczona.
- Słucham? Kim jesteś i co zrobiłaś z Pixie Lisbeth?
- Ciszej! – syknęła kobieta, a potem spoważniała. Spojrzała Taylor w oczy, i niecierpliwym gestem położyła jej palec na ustach. – Nikt nie może nas tu usłyszeć, nie rozumiesz?
Cassidy uniosła brwi.
- Dlaczego?
Usta Kapitolinki zadrżały w delikatnym uśmiechu.
- Bo mnie powieszą – powiedziała z rozbawieniem.
Taylor sparaliżowało.
- O co w tym wszystkim chodzi? I dlaczego mieliby cię… powiesić?
- Dość. Przyszłyśmy tu na trening, nie na pogaduchy.
- Ale Pixie…
- Dość, powiedziałam – przerwała jej Kapitolinka, rozglądając się po pomieszczeniu. – Gdzieś tu powinny być… - szepnęła sama do siebie, wchodząc na stołek. Po chwili zdjęła z szafy dużą, szarą walizkę, i zdmuchnęła z niej kurz.
Taylor ze zdziwienia uniosła brwi, kiedy Pixie przetarła neseser rękawem. Niemal jak… z nabożeństwem.
- Co to jest? – spytała, podchodząc do kobiety.
Pixie uśmiechnęła się pod nosem.
- Zobaczysz.
- Ale Elsa…
- Zobaczysz – przerwała jej Kapitolinka po raz kolejny, uchylając wieko. Jej oczy zaświeciły się, i trybutka miała wrażenie, że nie wyłącznie z powodu srebrnych elementów.
- Taylor? – Pixie spojrzała jej w oczy, niemal niezauważalnie kręcąc głową. – Nie mów nikomu, dobrze?
- Nie powiem.
- Słusznie.
Kapitolinka z czcią przejechała palcem po ostrej krawędzi narzędzia, ważąc je w dłoni. Było dokładnie takie, jak je zapamiętała. Doskonale.
- Mam nadzieję, że nie straciłam jeszcze wszystkich umiejętności – powiedziała, wchodząc do zamkniętej przestrzeni o przezroczystych ścianach.
- Kiedy uniosę rękę w górę, włącz wrogów, dobrze?
Dziewczyna pokiwała głową.
- Który poziom trudności?
Pixie nie wahała się ani sekundy. Serce zabiło jej mocniej, gdy adrenalina zaczęła krążyć jej w żyłach. Po raz pierwszy od niezliczonej ilości lat była w swoim żywiole.
- Najwyższy.
Zdziwiona trybutka wzruszyła ramionami.
- Dobrze.
Taylor uniosła brwi, kiedy od tyłu zaczęło biec na Pixie trzech przeciwników, a ta się nie poruszyła.
Wytrzeszczyła oczy, gdy ta po chwili ciągnącej się w nieskończoność wykonała jeden, prawie niezauważalny ruch dłonią.
Krzyknęła dopiero wtedy, kiedy wyrzucony przez Kapitolinkę przedmiot zawirował w powietrzu, i z niemal niezauważalną szybkością rozbił przeciwników w drobny mak.
Wszystkich trafił między oczy.

___

Wybaczcie, wybaczcie, wybaczcie, że tak długo! Przepraszam, ale zaczynałam pisać ten rozdział pięć razy, i jakoś ani razu nie mogłam skończyć. Cóż, i tak mam wrażenie, że wciskam Wam trochę chłam, ale nic lepszego póki co nie wymyślę :c  Następne rozdziały mam już tak konkretniej zarysowane, więc oby było tylko lepiej. Ufam, iż siódemeczka porozwiewała trochę Waszych wątpliwości – a może natworzyła nowe? I co myślicie o przekazywaniu informacji o 52. Igrzyskach poprzez takie retrospekcje? Podobają się Wam, czy wręcz przeciwnie – kłują w oczy?

Dziękuję za tyle komentarzy pod ostatnim postem, jeju, jesteście najlepszą motywacją świata! Pozdrawiam serdecznie, i zachęcam do wyrażania swoich opinii i obserwowania.