08. Wciąż cię kocham

- Myślisz, że mamy szansę wygrać? – spytała Taylor, kiedy winda zatrzymała się na siódmym piętrze. Wzruszyła ramionami, udając obojętność.  – To znaczy mi jakoś specjalnie na tym nie zależy, ale mimo wszystko…
Alec zaśmiał się.
- Ja na pewno mam szansę. Jestem świetnie przygotowany.  - Chłopak spojrzał na swoje odbicie w windowym lustrze, a potem, najwidoczniej zadowolony z tego, co zobaczył, sam sobie rzucił zawadiacki uśmiech.  Po chwili namysłu zdjął z ubrania niewidzialny pyłek. O tak, zdawało się mówić jego spojrzenie, dużo lepiej.
Widząc tę scenę Taylor wywróciła oczami.
- To mówiłeś, że nie chcesz nikogo podrywać?
Alec wzruszył ramionami.
- Bycie przystojnym to ciężka harówa.
- Nie wątpię.
Przez chwilę jechali w ciszy.
- Pamiętasz, co ci mówiłem pierwszego dnia? Jeszcze w pociągu?  - spytał po chwili ciszy chłopak, wahając się lekko. – Kłamałem.
Taylor stłumiła uśmiech.
- O tym, że jesteś gejem? Jejku, nareszcie będę mogła spać spokojnie.
Westchnął.
- O tym, że ciebie zabiję pierwszą.
Dziewczyna uniosła brew.
- No?
- Nie zabiję – powiedział Alec, ale zanim Taylor zdążyła odetchnąć dodał jeszcze: - Poczekam, aż zrobi to ktoś inny.
Wywróciła oczami.
- Dzięki panie za tę łaskę.
Chłopak chyba nie wyczuł ironii.
- Proszę bardzo.
Na parterze dosiadła się do nich Pixie. Jak zwykle, kiedy patrzył na nią ktoś obcy, promieniała radością.
- Taylor! Alec! – rzuciła rozentuzjazmowana, wsiadając do windy. – Jak się cieszę, że was widzę!
Dziewczyna myślała, że się udusi, kiedy Kapitolinka przytuliła ją od obfitej piersi. Ciekawe, zdążyła pomyśleć Taylor, co mnie prędzej wykończy: frędzle z limonkowozielonego futra, czy ten okropny, duszący zapach perfum?
 - Pixie – powiedział z odrazą trybut, odpychając Kapitolinkę na długość wyciągniętej ręki. – Ktoś cię po drodze zaatakował i oblał tym czymś, żebyś straszyła niewinne dzieci?
Kobieta złożyła usta w ciup.
- To jest Clebion Ar No 9 – oznajmiła obrażona, zadzierając głowę. – Najnowszy krzyk mody.
Alec zacisnął wargi, kryjąc rozbawienie.
- Chyba rozpaczy.
- Jeżeli tak duży problem stanowi dla ciebie… - zaczęła zirytowana, ale mrugające na tabliczce nad wejściem słowa Sala Treningowa skutecznie odwróciły jej uwagę. Momentalnie się rozpromieniła. – Jesteśmy na miejscu!
W milczeniu wysiedli z windy, przechodząc do głównej sali. Alec ze zdziwienia prawie otworzył usta, kiedy jego oczom ukazały się chyba wszystkie rodzaje broni, jakie kiedykolwiek widział: poczynając od włóczni, przez noże, siekiery, miecze, sztylety i szpikulce, a kończąc na łuku. Brakuje shurikenów, stwierdziła w myślach Taylor, uważnie rozglądając się po pomieszczeniu. Ciekawe, co Pixie z nimi zrobiła po ostatnim razie?
Jej rozmyślania przerwał głos Kapitolinki.
- Jak ja dawno tu nie byłam – powiedziała kobieta, wciągając w płuca zapach sali treningowej. – Nic się nie zmieniło od zeszłego roku.
-Przecież byłyśmy tu…
- Wchodźcie szybko – przerwała jej kobieta. - Alec, byłbyś tak uprzejmy zająć wam miejsca?
Chłopak mruknął coś niezrozumiale i odszedł.
- Do jasnej cholery, Taylor – syknęła Pixie, kiedy za trybutem zamknęły się drzwi. Paznokciami szczepiła dziewczynę za ramię, zostawiając na nim bolesny ślad. – Czego nie rozumiesz w słowie tajemnica?
- Przepraszam – bąknęła. – Nie wiedziałam, że to takie ważne…
- Nie, w ogóle nieważne! – warknęła kobieta, ciskając spojrzeniem gromy. – Co tam, najwyżej będą nas torturować tak długo, aż…
Taylor skrzywiła się.
- Oszczędź szczegółów.
Pixie odetchnęła.
- Wchodź do środka i udawaj, że jesteś tam pierwszy raz, bo jak wątpliwości nabierze chociażby jedna osoba to przysięgam, że spotka cię coś dużo gorszego, niż tortury w Kapitolu.
Dziewczyna uniosła ręce w obronnym geście.
- Dobrze, już dobrze, nie przesadzaj tak…
- Słuchaj mnie, mamy mało czasu. – Kapitolinka rozejrzała się na boki, i kiedy stwierdziła, że nikt nie idzie, wyszeptała: - Nawet się nie zbliżaj do shurikenów, rozumiesz? Od razu podejdź do stanowiska z nożami i poproś trenera, żeby nauczył cię…
- Ale przecież… - przerwała jej Taylor, niewiele rozumiejąc. – Czy nie lepiej by było…
- Słuchaj mnie! – warknęła Pixie. – I przede wszystkim… - Kiedy usłyszała zjeżdżającą windę, jej głos zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Po chwili wyszła z niej mentorka i dwóch trybutów z Ósemki. – I przede wszystkim baw się dobrze! – wyszczebiotała Kapitolinka, otwierając drzwi do sali. Zanim przekroczyła wrota, Taylor udało się jeszcze odczytać z ruchu warg to, czego nie zdążyła jej powiedzieć Lisbeth: Przede wszystkim nie  stań się ich celem.

***

Mąż już na nią czekał.
- Wreszcie wróciłaś – szepnął, podnosząc się z fotela. – Czekałem na ciebie.
Ogień w kominku trzaskał cicho, rozświetlając pokój ciepłym blaskiem. Z głośników leciała pianistyczna ballada, którą kobieta kojarzyła z bardzo dawna, jednak nie bardzo mogła sobie przypomnieć okoliczności.
Jedno spojrzenie na Roberta wystarczyło.
- Przepraszam – wyszeptała, chowając się w jego ramionach. – Znowu zapomniałam.
Mężczyzna pokiwał smutno głową.
- Tak myślałem – powiedział tylko, nie patrząc jej w oczy. – Wina?
Nie musiał nic mówić, żeby ją mocniej zranić; wyrzuty sumienia i tak zabijały ją od środka.
- Dziękuję.
Przez chwilę siedzieli obok siebie nic nie mówiąc; każde z nich w milczeniu lizało własne rany.
- Co cię gryzie, Pix? – spytał w końcu mężczyzna, nie mogąc patrzeć na cierpienie ukochanej. Tak, kochał ją, co w Kapitolu było dość ekscentrycznym zjawiskiem. Kochał ją miłością głęboką i szczerą, romantyczną i gorącą, prawdziwą i niespotykaną. Kochał jej oczy, jej usta, jej zapach; jej uśmiech i jej łzy, jej piękno i jej niedoskonałości. Każdego dnia na nowo zakochiwał się w jej wadach, utwierdzał się w miłości do jej zalet. Czasem w nocy budził się zlany potem i zasypiał dopiero wtedy, gdy uspokojony upewniał się, że ona jest obok. Tak, z całą pewnością kochał ją; kochał ją i przez te wszystkie lata modlił się, żeby i ona potrafiła pokochać jego.
Cały czas na próżno.
- Przykro mi, że po raz kolejny zapomniałam o naszej rocznicy – westchnęła, machinalnym ruchem mieszając wino w kieliszku. – Nie chciałam po raz kolejny cię zranić.
Robert zaśmiał się smutno.
- Ranisz mnie dopiero teraz – powiedział, niezliczony już raz tonąc w jej oczach. Wiedział, że nawet gdyby to tonięcie było nie wiadomo jak bolesne, i tak by z niego nie zrezygnował. Dla niej był w stanie poświęcić wszystko. – Czy po tylu latach nie zasługuję nawet na szczerość?
Spuściła wzrok.
- Przepraszam.
- Spokojnie – szepnął, gładząc ją po włosach. Przysunął ją do siebie. – Przy mnie nie musisz się o nic bać.
- Wiem – powiedziała, kładąc się na jego kolanach. Wbiła wzrok w sufit, próbując powstrzymać cisnące się jej do oczu łzy. – I to mnie właśnie martwi.
- Kochanie… - zaczął Robert, ale coś w jej spojrzeniu kazało mu zamilknąć. Powstrzymała go, gdy próbował wytrzeć spływającą jej po policzku łzę.
- Przestań – szepnęła łamiącym się głosem, odgarniając włosy z czoła. – Nie zasługuję na to, nie po tym wszystkim…
- Ciii – uciszył ją Robert, gładząc ją po twarzy. – Wszystko będzie dobrze.
- Nie będzie.
Uśmiechnął się uspokajająco.
- Moja przysięga nadal obowiązuje.
Pixie pokręciła głową.
- Zdradziłam cię, Robercie – szepnęła, nie prosząc nawet o wybaczenie. Nie łudziła się wcale, że na nie zasługuje.
Coś roztrzaskało się w nim jak upuszczona szklanka.
- Dlaczego?
Kobieta odwróciła głowę.
- Muszę uratować jej życie – powiedziała, jakby to cokolwiek usprawiedliwiało.
- Córka Cassidy – szepnął machinalnie mężczyzna, nareszcie pojmując o co chodzi. Gwałtownie wstał, zrzucając jej głowę z kolan i rozbijając stojący na ziemi kieliszek; żadne z nich nie zwróciło na to uwagi. – Córka Cassidy jest dla ciebie ważniejsza niż nasz związek?
- Robercie… - szepnęła łamiącym się głosem Pixie. – Proszę…
Zaśmiał się z własnej głupoty.
- Wiedziałem, że nie wyszłaś za mnie za mąż z miłości. Wiedziałem – powiedział z goryczą - że nigdy mnie nie kochałaś.
- Robercie…
- Nie, Theory Pixentif.
To ostatnie zdanie sprawiło, że krew zamarzła jej w żyłach.
- Chyba nie zamierzasz…
Spojrzał na nią z rozpaczą.
- A nawet jeśli, to co? To ja wyciągnąłem cię z Dystryktu. To ja pomogłem ci się ukryć. To ja wydostałem cię z tych całych szpon sponsoringu…
- Robercie, ale nie chcesz chyba…
Spojrzał na nią.
- Tylko na tym ci zależy, prawda? Nie na mnie, na moich możliwościach?
Nie było sensu zaprzeczać.
- Robercie…
W jego oczach krył się taki ból, że nie mogła na niego patrzeć, a jednak wytrzymała spojrzenie mężczyzny. Po raz pierwszy po szesnastu latach małżeństwa widziała, jak jej mąż płacze, i ten widok sprawił, że niemal złożyła swoje serce na wyciągniętej dłoni.
Zaśmiał się z goryczą.
- Nie, Theory Pixentif. – Spojrzał jej w oczy. - Mimo wszystko wciąż cię kocham.
Serce upadło na ziemię i rozbiło się na małe kawałeczki.

I remember tears streaming down your face
when I said I’ll never let you go
when all those shadows almost killed your light
I remember you said don’t live me here alone
but all that’s dead and gone and past tonight

______

Witam Was w ósemeczce! Tym rozdziałem pobiłam swój osobisty rekord – jeszcze na żadnym blogu nie opublikowałam takiej ilości postów :D Wiem, że ostatnio piszę coraz mniej i coraz wolniej, ale  musicie mi to jakoś wybaczyć – w tym tygodniu miałam dużo podróży, studniówkę, wyjazd na narty (ja właściwie na deskę, a jak!) i kompletnie nie było czasu na pisanie. Poza tym kiepściutko tu z Internetem. W każdym razie akcja idzie jak po grudzie (od daaawna nie było typowych „igrzyskowych” działań, czyż nie?) , więc targana wewnętrznymi namiętnościami i wyrzutami sumienia zdradziłam Wam, choć nie do końca to planowałam, rolę Theory w tym całym przedstawieniu :). Mimo wszystko jest jeszcze kilka nie do końca wyjaśnionych sytuacji, więc ufam że jakieś tam domysły będziecie mogli snuć. Pozdraaaawiam!