Informacje

Już dawno temu napisałam epilog tej historii – zakończenie wtedy wydawało mi się z jednej strony zaskakujące, a z drugiej… po prostu zwykłe, standardowe, może odrobinę nawet zbyt proste. Czy straciłam wenę do pisania? Nie. Straciłam jedynie motywację do pisania kolejnych słów, gdyż po ponownym przeczytaniu mojej kilkunastomiesięcznej pracy stwierdziłam, że jest ona tak pełna przeróżnych błędów, iż kontynuowanie jej jest po prostu bezcelowe. Sądziłam, że historia Taylor i Nate’a jest zbyt trywialna, aby zasługiwała na porządne zakończenie; zbyt nudna, aby mogła przyciągnąć czyjąkolwiek uwagę.

A jednak musiałam się mylić, skoro wciąż jesteście tutaj.

Naprawdę nie chciałabym, abyście zrozumieli mnie źle – zostawiłam pisanie, ale nigdy nie zostawiłam 73-hunger. Moi bohaterowie, a szczególnie Theory i Nate, zawsze byli i będą w moim sercu; jestem dumna, że udało mi się pokazać, jakimi są, i jakimi byli ludźmi. I myślę, że chociażby dlatego zasługują na dokończenie tej historii. Na wyjaśnienie, z czym musieli się mierzyć… I ile byli w stanie poświęcić, aby ratować swoich najbliższych.

Chciałabym Wam wyjaśnić, dlaczego Theory tak bardzo zależało na Taylor, i dlaczego Nate (tak, to niestety prawda) w końcu oddał za nią życie. Starałam się, aby ta historia była nietypowa, więc zaufajcie mi – to nie jest Romeo i Julia, a Nate bynajmniej nie zrobił tego z miłości. Chciałabym pokazać manipulacje Kapitolu – i to, że 74. Głodowe Igrzyska nie były pierwszymi, które przeżyło dwóch trybutów; chciałabym udowodnić, że to nie Katniss Everdeen została płomieniem. I chciałabym ująć to wszystko w dwóch rozdziałach i epilogu – bo ta opowieść chyba zasługuje na zakończenie.

Dwa rozdziały… Damy radę, możemy to skończyć. Ale czy ktokolwiek z Was jest wciąż zainteresowany losami 73. Głodowych Igrzysk? Jeśli jesteście – dajcie znak. Naprawdę chciałabym wiedzieć.

I przede wszystkim dziękuję tym, którzy wciąż we mnie jeszcze wierzą.

M.