24. Finał finałów

dla Oli, która niedługo oficjalnie wkracza w dorosłość ze szczerą nadzieją,
iż nie znienawidzi tego rozdziału równie mocno co ja

Natalie syknęła, kiedy zauważyła wybiegającego zza krzaków po przeciwnej stronie polany Nate’a, ale nie zatrzymała się. Doskonale zdawała sobie sprawę, iż nie może się zawahać – na arenie czasem ułamki sekund decydowały o życiu lub śmierci.
Dobiegła do zastawionego bronią stołu i chwyciła dwa leżące najbliżej noże; nie zdążyła się dobrze obrócić, zanim kolejny z nich nie minął o centymetry jej ucha. Syknęła, kiedy poślizgnęła się na błocie, ale nawet to nie było w stanie wyprowadzić jej z równowagi. Szaleńczym sprintem pognała przed siebie mając nadzieję, że Nate nie będzie jej gonił.
Na próżno; w głębi duszy była z tym jednak pogodzona, rozumiała, że finały tak właśnie wyglądają. Walka, krew, krzyki umierających po kolei trybutów – czyż nie to kochała kapitolińska publiczność?

Słyszała rozchlapujące się błoto, kiedy jak najszybciej przedzierała się przez dżunglę. Nie tyle wiedziała, ile czuła, że Nate nie przestaje za nią podążać – jego obecność za jej plecami była niemal tak oczywista jak fakt, iż któreś z nich zaraz zginie.
Dotarła do prześwitu między drzewami i trafiła na polanę, więc puściła się sprintem. Chociaż była naprawdę zmęczona wiedziała, że biega dużo szybciej, niż on, a to znacznie zwiększało jej szanse. Odważyła się na krótkie spojrzenie przez ramię i z wrażenia niemal się nie zatrzymała; Nate, choć widocznie wyczerpany, systematycznie ją doganiał.
Jeszcze raz ogarnęła wzrokiem drogę przed sobą, i, nie zauważając żadnych uskoków, skupiła się na wydobyciu zza paska kompletu noży. Szarpnęła za rączkę, aby wydostać ostrze ze spodni, ale było zaklinowane; przeklęła i pociągnęła więc mocniej. Nareszcie puściło: nie zdążyła jednak wydać nawet krótkiego okrzyku tryumfu, nim nie potknęła się o wystający korzeń.
Korzeń?
Udało się jej utrzymać równowagę, ale to potknięcie pozbawiło jej cennych sekund. Nie wierzyła, że nie zauważyła wcześniej przeszkody – wielokrotnie przeczesywała wzrokiem polanę. Czy to możliwe? Czy to więc… organizatorzy? Czy chcieli, aby zginęła?
Zawahała się, choć wiedziała, że nie powinna tego robić. Jeden moment nieuwagi – dokładnie tyle wystarczyło Nate’owi, aby przygwoździć ją do ziemi.
Szarpnęła z całych sił i próbowała się wyrwać, ale nadaremno; nie była w stanie mu uciec. Ostatkiem sił uniosła rękę i poklepała ziemię w miejscu, w którym, jak sądziła, mogła upuścić sztylet, ale tam go nie było.
Zorientowała się, dlaczego dokładnie w tej chwili, w której poczuła ostrze przecinające delikatną skórę jej gardła.

Armata po raz kolejny wystrzeliła w niebo.

***

muzyka – posłuchaj koniecznie!

Nareszcie mógł opuścić las; w ciągu dziewięciu przeżytych na arenie dni udało mu się naliczyć dwadzieścia dwa wystrzały armat. Kiedy walczył z Natalie, był skupiony, ale teraz jego myśli krążyły wyłącznie wokół Taylor. Usilnie próbował skoncentrować się na czymś innym, ale wizja jej martwego ciała była silniejsza niż cokolwiek, czego wcześniej doświadczył, i nie chciała mu zniknąć sprzed oczu.  Przedzierając się przez chaszcze modlił się w duchu, iż żaden z huków nie oznaczał jej śmierci… iż żaden z huków nie był powiązany z jej drobnym ciałem umazanym plamami krwi i włosami rozsypanymi wokół bladej twarzy. Nie mógł się powstrzymać przed wizualizowaniem jej bladoniebieskich tęczówek wpatrzonych pusto w niebo, a ten widok nieustannie stawał mu przed oczami i przyspieszał bicie serca; ta wizja tworzyła stalową obręcz wokół jego płuc zaciskającą się z każdym krokiem coraz bardziej. Próbował się zmusić do równomiernego oddychania, ale nadaremno – serce biło mu z takim tempem, że nie mógł nad nim w żaden sposób zapanować.
- Uspokój się – wyszeptał licząc, że uda mu się przekonać samego siebie, ale w swoim głosie nie doszukał się oczekiwanej stanowczości. – Teraz już nic nie jesteś w stanie zrobić, co ma być to będzie…
Ale serce wciąż przyspieszało zmuszając do jeszcze szybszego biegu.

Zatrzymał się, kiedy rozpoznał znajome prześwity; nie spodziewał się, że Natalie uciekła mu aż tak daleko. Upewniając się, że pochowane w bezpiecznych miejscach noże cały czas pozostają na swoich miejscach, głęboko odetchnął. Wiedział, że powinien skoncentrować się i trzymać nerwy na wodzy, ale wewnętrzne rozdarcie nie pozwalało mu racjonalnie myśleć. Z jednej strony miał ochotę od razu wbiec na polanę i poznać odpowiedź na dręczące go pytania, a z drugiej… bał się, iż wcale nie chce ich znać. Chociaż czuł, że serce niemal obija mu się o żebra, to, czy dojdzie do walki zależało od tego, kto na niego czekał. Zawahał się, zamierzając rozważyć wszystkie możliwe opcje jeszcze przed wstąpieniem na finałową arenę. Był pewien, że ten ktoś, kimkolwiek by nie był, czeka na niego na polanie.
Kto to był? Maggie? To całkiem możliwe; była szybka, ale to by oznaczało, iż nie udało jej się ochronić brata, więc będzie jeszcze bardziej niebezpieczna.
Alec? Jeśli tak, to będzie ciężka walka. Nate wiedział, iż Alec jest silny, zwinny i nie ma skrupułów, a jednak… Jednak jakoś nie potrafił uwierzyć w jego zwycięstwo.
A może? A może… Taylor? Czy to możliwe? Czy chociaż jeden raz potrafiła sobie dać radę bez niego? Zacisnął powieki; nie był przygotowany na nadzieję, która gwałtownie rozbłysła w jego sercu. Nadzieję tak ogromną, gorącą i obezwładniającą jak nic, czego wcześniej doświadczył.
Spuścił wzrok na swoje dłonie i zobaczył, że drżą; nie tego się spodziewał, ale od paru godzin ciało nie chciało z nim w pełni współpracować.
- Jeszcze tylko kilka minut – wyszeptał sam do siebie, a potem odetchnął głęboko. Spojrzał w stronę pobliskiej dziupli w której, jak sądził, schowana była kamera, a potem zawahał się. Jakaś myśl błysnęła mu w pamięci, jakiś projekt który pozostać miał w fazie niezrealizowanych planów.  Rozważenie wszystkich za i przeciw zajęło mu sekundę; chociaż nie chciał tego robić podświadomie bał się, iż to jego jedyna szansa na pożegnanie. Przełknął ślinę i po raz kolejny wbił wzrok w kamerę.
 - Mamo – zaczął, a potem zacisnął pięści chcąc wziąć się w garść. Nie może się teraz rozkleić. – Rosie... Kocham…- zawahał się. – Pamiętajcie, że kocham Was bardzo mocno.
A potem po raz ostatni poklepał schowane w kieszeni noże, zrobił dwa kroki wprzód…
I wtedy ją zobaczył.

W pierwszej chwili, kiedy doskonale rozpoznał burzę słomianych loków rozsypanych wokół głowy, zaciskająca się wokół płuc obręcz momentalnie odpuściła. Nie spodziewał się, jak mocno liczył na to, iż to Taylor dotrwa do finału. Poczuł, jak napięcie momentalnie opuszcza jego barki i znika, przechodząc ciepłym dreszczem wzdłuż kręgosłupa. Cicho zbliżył się w jej kierunku, ale im był bliżej, tym większych nabierał wątpliwości.
Co to było, nad czym się pochylała?
Zamarł wpół kroku, kiedy uświadomił sobie, co ona robi. Kiedy pochylała się nad nim w górę i w dół myślał, że oszalała, ale to nie było to. Chwila, w której zrozumiał, że Taylor obejmuje leżącego na ziemi Aleca i płacze nad jego pozbawionym życia ciałem, była dla niego jak pchnięcie nożem. Ale nie to było najgorsze; fakt, że przez tych parę dni zdążył się do niej przywiązać, był czymś, z czym Nate nie mógł ani walczyć, ani się pogodzić. Nigdy nie dopuszczał do siebie myśli, która obezwładniała go i przerażała, na zmianę gnębiła go i zaciskała pętlę na jego sercu. Nie mogło mu na niej zależeć, jeśli robił wszystko, aby go znienawidziła.
Wyśmiewał się z niej, dokuczał i wmawiał, że jest wariatką, a w końcu nawet przespał się z nią licząc, że poczuje się wykorzystana. Pośród wszystkich zabiegów mających na celu znienawidzenie jej – bo ze wszystkich sił pragnął ją nienawidzić – przeoczył moment, w którym zaczęło mu na niej zależeć. Nigdy siebie o to nie podejrzewał; nie mógł przewidzieć, że zakocha się w dziewczynie, którą obiecał chronić. Za którą obiecał oddać życie w razie konieczności… i która finalnie złamała mu serce.
Nie zauważył, kiedy zacisnął dłonie w pięści, nie zarejestrował momentu, w którym podszedł do niej naprawdę bardzo blisko.
Usłyszał, że ona coś krzyczy przez łzy, ale, choć doskonale słyszał jej głos, nie rozróżniał poszczególnych słów. Po raz kolejny zrobił to, co w dzieciństwie, czyli wycofał się, schował głębiej i czuł jak dobrze naoliwiona maszyna pozbawiona uczuć. Miał wrażenie, że Nate – ten Nate, którego on tak dobrze znał i który przy małej, niezdarnej Taylor zdołał całkowicie zawładnąć jego ciałem - po raz pierwszy od wejścia na arenę je opuścił. Tamten Nate, jego myśli, wspomnienia, marzenia, obawy i plany opuściły ciało zostawiając wewnątrz pustkę, której on nie chciał w żaden sposób ani zapomnieć, ani wypełnić.

Stał tylko i patrzył, jak Taylor, skoncentrowana na tych dziwnych czynnościach, nawet nie zwraca na niego uwagi. Stał tylko i patrzył, zastanawiając się, jak to możliwe, że te kilka dni na arenie stanowiły dla niego ostatnio jedyne znane mu życie. I jeszcze, przede wszystkim, patrząc na pochylającą się nad chłopakiem Taylor zastanawiał się, jak to możliwe, że arena w ten sposób zbliża do siebie ludzi, zamiast ich dzielić.
I pewnie stałby jeszcze długo, gdyby nie to, że Taylor nareszcie pochyliła się nad Alekiem i pocałowała jego martwe usta, a cała wewnętrzna, uczuciowa część Nate’a rozsypała się w drobny mak.

***

- Już dosyć, Taylor – powiedział twardo, i w pierwszej chwili sam nie rozpoznał swojego głosu. Odruchowo chciał zmarszczyć brwi i ze zdziwieniem złapać się za gardło, ale coś nie pozwalało mu się ruszyć. Jego ton był pewny; pewny, stanowczy, i zdecydowanie zbyt… obcy. Nate czuł, jak oddycha, jak pobiera powietrze, kształtuje je w płucach i formuje z nich poszczególne słowa, ale nic poza tym. Wyłączył się; schował głęboko emocje i cały ból, który, choć nie fizyczny, skutecznie rozbił go na wiele małych kawałków, i przestał sam siebie poznawać. Może tak było lepiej? Może, nie podchodząc do finału emocjonalnie, będzie w stanie pozbawić życia Taylor Cassidy?
Dokładnie tak, jak ona pozbawiła jego.
Jej ciało cały czas nie przestawało się trząść, ale Nate nie zwracał na to uwagi. W pierwszej chwili miał ochotę przytulić ją, podnieść, wziąć w ramiona i przycisnąć do piersi, poczuć jej policzek na swojej klatce piersiowej i delikatny dotyk włosów na brodzie. Nie ruszył się jednak; tamten Nate, Nate, który okłamałby Taylor, że wszystko będzie dobrze, właśnie odszedł w zapomnienie.
I to ona go zniszczyła.

Wyprostował się; patrzenie na zawodzącą Taylor nie tyle sprawiało mu ból, co wywoływało irytację.
- A więc finał rozegra się między nami – rzucił, a ona nareszcie zwróciła na niego uwagę. Momentalnie podniosła się z kolan; oszalałym wzrokiem potoczyła po polanie zatrzymując wzrok na jego schowanym w cieniu gasnącego słońca profilu i poczuła, jak opuszcza ją napięcie.
- Nate – wyszeptała, wciąż zapłakana, a potem chwiejnie ruszyła w jego stronę. Ulga, którą odczuła kiedy zobaczyła znajomą postać była tak obezwładniająca, że niemal odebrała jej władzę w nogach. Zapomniała o silnym postanowieniu wygrania Igrzysk, wyparła z pamięci obietnicę złożoną Alecowi. Po raz pierwszy od momentu wstąpienia na arenę poczuła się naprawdę bezpieczna, a to uczucie, choć trwające tylko chwilę, okazało się być piękniejsze niż cokolwiek, czego doświadczyła. – A więc jednak... Natalie…
- Nie żyje – powiedział martwym głosem, ale nie zwróciła na to uwagi. Zbliżała się coraz bardziej; nie zauważyła, kiedy pozostawiła za sobą ciało Aleca, kiedy łzy przestały nareszcie spływać po jej policzkach. Jej podświadomość nie zarejestrowała obecności organizatorów podstępnie gaszących popołudniowe słońce, zgubiła po drodze obraz cofającego się Nate’a. Jakimś cudem udało jej się nie zauważyć dziwnej sztywności jego ramion i silniej zaciśniętych szczęk, nie rozpoznała bólu kryjącego się w jego ciemnoniebieskich tęczówkach. Pominęła wszystkie bodźce otaczającego ją świata, cały czas zbliżając się do Nate’a, który w jej głowie jaśniał niczym niegasnąca pochodnia, cel do którego powinna dążyć, a który udało się jej nieświadomie zniszczyć.
- Nie zbliżaj się, Taylor – powiedział, a coś w jego tonie kazało jej się zatrzymać. – Nie chcę zrobić ci krzywdy.
Uśmiechnęła się, widząc zdecydowanie w jego oczach. Z niezrozumiałych przyczyn groźba śmierci z ręki Nate’a ją… rozbawiła. Nie tak to miało wyglądać.
- Nic mi nie zrobisz – rzuciła ironicznie, zatrzymując się w odległości kilku metrów od niego. Była zaskoczona swoim tonem; zdziwiło ją, w jaki sposób jej organizm reaguje na stres. Wykrzywiła wargi. – Nic mi nie zrobisz, Nate – powtórzyła z pewnością, kiedy nie zareagował. – Jesteś łagodny jak baranek.
Nie był w nastroju do żartów.
- Ten baranek zabił pięć osób, Taylor.
Wybuchła śmiechem, który rozniósł się po błoniach. Zdziwiło go, jak bardzo był szczery; to nie były wymuszone, sztuczne dźwięki, ale prawdziwa, nieopanowana radość wydobywająca się z jej piersi i ginąca wraz z echem gdzieś pomiędzy drzewami.
Nie pamiętał, kiedy ostatnio mógł się tak szczerze roześmiać, a to dodatkowo go zirytowało.
- Nie można śmiać się ze śmierci, Taylor – zaczął, a te słowa zawisły między nimi jak nieodgadnione widmo. Trwający chwilę błogostan rozpłynął się w powietrzu; jego miejsce zajęły stalowe obręcze zaciskające ich serca. – Niedługo trzeba będzie spojrzeć jej w oczy.
Uśmiechnęła się.
- Nie zrobisz mi krzywdy, Nate.
Pokręcił głową; coś w jego źrenicach zabłysło szybko i natychmiast zgasło, jakby schowany głęboko we wnętrzu jego serca ból zaczął się nareszcie wydostawać.
- Tylko, jeśli będę musiał.
Cisza, która zawisła między nimi zdawała się być tak gęsta, iż można by ją pokroić nożem; Finał Finałów, jak nazywał go zawsze komentujący Caesar był po raz pierwszy jednocześnie tak statyczny… i tak emocjonujący.
Nie zauważyła, kiedy zaczęły jej drżeć ręce; wpatrywali się w siebie bez końca, a każde z tysiącem słów których nie potrafiło należycie uformować i wypowiedzieć. Taylor przemknęło przez myśl, czy ogląda ją teraz Theory… i czy wie, że Taylor skazana jest na śmierć. Próbowała przypomnieć sobie twarz mentorki, ale obraz się rozmywał; czy to tak się miało skończyć? Czy miała umrzeć przez jedną z tych nielicznych osób, którym odważyła się zaufać?
- Nie skrzywdzisz mnie – wyszeptała, z niedowierzaniem kręcąc głową. – Przecież ty mnie kochasz.
W chwili, w której to powiedziała, natychmiast pożałowała swoich słów. Miała ochotę złapać je w powietrzu i wsadzić z powrotem do ust, zatrzymać w połowie drogi do jego uszu. Nic takiego się jednak nie stało, a cień, który przebiegł przez twarz chłopaka był dla niej boleśniejszy niż jakakolwiek z fizycznych ran.
- Nate – zaczęła, zanim jeszcze coś zgasło w jego oczach – przepraszam, ja…
Ale on znów zamknął się w sobie.
- Uciekaj, Taylor – powiedział, nawet na nią nie patrząc. – Uciekaj i niech rozprawią się z nami organizatorzy.
Pokręciła głową; wyrzuty sumienia sprawiły, że nie mogła się ruszyć.
- Nate, ja…
Nóż zawirował w powietrzu i o kilka centymetrów minął jej ucho.
- Masz pięć sekund, Taylor. – Nawet na nią nie spojrzał. – Drugi raz nie spudłuję.
I wtedy zaczęła uciekać. 

***

W jednej sekundzie biegła, a już w następnej znikąd wyrosła przed nią ściana ognia. Krzyknęła; wyhamowała gwałtownie i ruszyła w prawo, ale i tam stały płomienie. Zapominając o czyhającym na nią Nacie cofnęła się przekonana, że pożoga przesunie się w jej stronę, ale nic takiego nie nastąpiło. Pożar jakby zamarł; wysoka na dwa metry ściana płonęła w miejscu nie ruszając się ani o centymetr. Taylor rozejrzała się wokół i nareszcie zauważyła dziwne zjawisko – ogień, choć wysoki, układał się w kształt idealnego niemal koła.
A Nate był jego środkiem.

Odwróciła się; jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało, chciała patrzeć Nate’owi w oczy. Chciała ostatni raz nabrać chłodnego powietrza i ogrzać je w płucach, zamrugać powiekami i poczuć zmierzwione loki na wysuszonym policzku. Nagle, kiedy perspektywa śmierci okazała się być nie tylko możliwa, ale i pewna, zaczęła wszystko odczuwać… wyraźniej.
I nawet serce zdawało się mocniej obijać o żebra.

Odetchnęła pełną piersią i nareszcie podniosła głowę. Poczuła ciepły dreszcz na kręgosłupie, kiedy stres powoli zaczął opuszczać jej ciało. Nie miała się czym bronić; shurikeny wypadły jej z kieszeni, kiedy próbowała ratować Aleca, co wydawało się być nie minuty, ale lata wcześniej.
Nate wciąż był niewzruszony.
- Zabij mnie szybko, Nate – wyszeptała; poczuła, że zaschło jej w gardle. – Możesz chociaż tyle dla mnie zrobić?
Ale on był w swoim świecie; wyrwany z czasoprzestrzeni, z areny, zatracony w walce pomiędzy tym, co chciał, a tym, co powinien zrobić. Sumienie to najgorszy z doradców.
- Nie chciałem cię zabijać, Taylor – zaczął tak cicho, że niemal nie rozróżniała jego słów. – Od początku byłem tu, żeby cię chronić.
- Dlaczego, Nate? – zapytała, próbując spojrzeć mu w oczy, ale on uparcie unikał jej wzroku. Było zupełnie ciemno; światło płomieni ledwo oświetlało jego zmęczoną twarz, chowało tęczówki w cieniu nocy. Nie poznawała go; nie mogła rozpoznać tej dziwnej postawy, nienaturalnej sztywności w ułożeniu ramion. To nie był jej Nate, to nie był Nate, którego ona znała. Tamten chłopak zniknął, schował się zbyt głęboko w skorupie pękniętego serca. Tamten Nate odszedł już bezpowrotnie… A ona nie zrobiła nic, żeby go zatrzymać. – Dlaczego?
Ale on wydawał się jej nie słuchać.
- Od początku próbowałem cię znienawidzić. – Choć jego ton był martwy, wypowiadanie tych słów sprawiało mu widoczny ból. – Od początku planowałem to zupełnie inaczej.
- Ale?
W tej jednej chwili wydawał się tak bezbronny, że miała ochotę go przytulić.
Pokręcił głową, a potem pierwszy raz tego wieczoru spojrzał jej w oczy.
- Nie wiem, co mnie bardziej przeraża, Taylor – wyszeptał, a te słowa zawisły między nimi w powietrzu i zdawały się trwać tam w nieskończoność. – Zobaczyć cię ponownie, czy nie zobaczyć cię już nigdy.
Zamarła.
- Nate…
Ale on nie zwracał na nią uwagi; był wyraźnie zmęczony. Jego ton był łagodny, i, choć zdania, które wypowiadał, widocznie sprawiały mu ból, ona zakochiwała się w każdym pojedynczym słowie.
- Ja już odszedłem, Tay. Ta arena, to wszystko… Było o wiele trudniejsze niż myślałem. Nie przyszedłem tu… - zawahał się. – Nie przyszedłem tu, żeby wygrać.
Nie poruszyła się.
- Ale?
- Ale żeby mama i Rosie były bezpieczne. Tylko po to od początku tu jestem.
Przygryzła wargę; nagle nie potrafiła wydobyć z siebie dźwięku.
- A będą tylko wtedy, jeśli wygrasz, prawda?
Nie odpowiedział; stali i patrzyli na siebie z niepewnością, która odbierała im resztki zdecydowania i przyspieszała bicie serc.
- Przytul mnie, Nate – wyszeptała, a potem zrobiła niepewny krok w jego stronę. Nie poruszył się; wyglądał, jakby walczył sam ze sobą, kiedy objęła go ramionami. – Proszę.
Zrobił to; czując jej chłodny policzek na swoim bijącym sercu zauważył, że jej twarz idealnie pasuje do zagłębienia w jego piersi. Kochał ją; kochał ją z całych sił i z całego serca, kochał ją, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, iż ona nie czuje tego samego.
Ale dopóki trzymał ją w swoich ramionach, nic innego się nie liczyło.
- Zabij mnie, Nate – wyszeptała, a on, pogrążony w myślach, sądził, że się przesłyszał. – Zabij mnie, ja nie mam do kogo wracać.
Wiedział, że musi to zrobić, ale mimo wszystko czuł się w obowiązku zaprotestować.
- Ale Tay, ja…
- Dla Rosie, Nate. Zrób to dla Rosie.
Jego mała Rosie.
Próbowała się odsunąć, ale ostatni raz przycisnął ją do siebie. Miał ochotę jej tyle powiedzieć; wyznać prawdę o Igrzyskach, o nim, o Rosie i o prezydencie Snowie. Sprzeciwić się Kapitolowi; walczyć ramię w ramię z Taylor u boku, razem pokonywać wszystkie pułapki organizatorów. Mógłby żyć na tej arenie nawet i do końca świata… Gdyby tylko Taylor potrafiła go pokochać tak, jak pokochała Aleca.
Przytulił policzek do czubka jej głowy i westchnął. Po raz ostatni poczuł jej zapach – chociaż tak bardzo nie chciał go zapomnieć wiedział, że musi.
Zrobiła krok w tył; patrząc jej w oczy miał ochotę dotknąć jej policzka. Wyciągnął rękę, ale zatrzymał ją dosłownie parę milimetrów od jej skóry. Nie powinien tego robić.
- Odchodzę, Nate – wyszeptała, a potem znów cofnęła się o parę kroków. – Jeszcze może mnie zatrzymać ciepło twojej dłoni…
Nie poruszył się.
Spuściła wzrok, a potem wzięła ostatni oddech.
- Zrób to szybko – poprosiła, zanim zaczął jej się łamać głos. – Zrób to szybko, dla…
- Kocham cię, Taylor Cassidy – powiedział tak cicho, że zastanawiała się, czy naprawdę wypowiedział te słowa, czy to tylko jej wyobraźnia.
- Dla Rosie – dokończyła, a potem spróbowała się uśmiechnąć. – Będzie bolało?
I wtedy okłamał ją ostatni raz.
- Nic nie poczujesz, obiecuję. Po prostu zamknij oczy.
Huk armaty rozniósł się echem w tej samej chwili, w której zgasły płomienie. Taylor zawirowała w ciemności balansując pomiędzy niezgłębioną czernią a oślepiającym blaskiem. Słyszała głosy; dochodziły ze wszystkich stron gratulując jej, wyśmiewając, i krzycząc jej imię.
- Gratulujemy zwycięzcy Siedemdziesiątych Trzecich Głodowych Igrzysk!
I w tej chwili spadła w przepaść. Głosy nie przestawały jej otaczać, ale teraz wyraźnie słyszała już tylko jeden.
Po prostu zamknij oczy, Taylor. Po prostu zamknij oczy.

____

Wiem, że to beznadziejnie zabrzmi, ale… spodziewaliście się tego? Jesteście zadowoleni z wyniku?
Ja wciąż nie mogę się z nim pogodzić.

Dwa rozdziały, kochani. Tyle zostało nam jeszcze do końca. Trzymajcie kciuki, żebyśmy wszyscy do niego dotrwali.