23. Kolejny huk armaty

Poczuła silny uścisk na ramionach.
- Taylor, obudź się! – usłyszała, jeszcze zanim otworzyła oczy. – Tay, wszystko w porządku?
Odruchowo poderwała się do biegu i wierzgnęła, nie mogąc się ruszyć.
- Taylor, uspokój się. Jestem przy tobie, nic się nie stało  – powiedział siedzący na niej okrakiem Nate. Ostatnio coraz częściej Taylor uciekała przy próbie wybudzenia, więc zaczął ją przytrzymywać. Spojrzał na nią uważnie, kiedy nareszcie otworzyła oczy. – Znów śnił ci się koszmar?
Pokiwała głową, a on ze zrezygnowaniem zmarszczył brwi. Wstał.
- Spróbuj się trochę jeszcze przespać, Tay. Jutro będzie długi dzień.
Próbowała zaprotestować.
- Ale Nate, przecież ja mogę…
- Zacząłem wartę jakieś dziesięć minut temu, dam radę. Powinnaś się wyspać.
Coś dziwnego kryło się w jego oczach.
- Co się stało, Nate? – zapytała, nie przestając mu się przypatrywać. – Dziwnie się zachowujesz.
Spuścił wzrok.
- Co ci się śniło, Taylor?
Na samo wspomnienie przeszedł ją zimny dreszcz.
- Dlaczego… - zawahała się. – Dlaczego chcesz wiedzieć?
W ciszy, która zawisła między nimi niemal słyszała jego bitwę z myślami.
Westchnął.
- Krzyczałaś moje imię – wyszeptał.
Tym razem to ona spuściła oczy.
- Śniło mi się, że nie żyjesz.

***

Oparła się o ścianę jaskini cały czas bojąc się zamknięcia oczu. Chciała wymazać z pamięci obrazy, które ją dręczyły, ale nie mogła – wizja śmierci Nate’a zapisała się w jej pamięci jakby niezmazywalnym tuszem.
Cały czas serce biło jej zdecydowanie za szybko.
Położyła się na twardej skale usiłując zasnąć, ale myśli nie dawały jej spokoju. Skupiła się na tym, żeby równomiernie oddychać, ale i to nie przynosiło jej ukojenia. Po raz pierwszy zdała sobie sprawę, że w żaden sposób… nie wyobraża sobie życia bez niego, nie tylko na arenie, ale i w ogóle, a ta myśl ją przytłoczyła. Nie tak to miało wyglądać.
Poczuła na swojej twarzy cień zasłaniający blask ogniska, więc otworzyła oczy. Ułamek sekundy – dokładnie tyle zajęło Nate’owi zmienienie wyrazu twarzy, ale Taylor z zaskoczeniem stwierdziła, że najpierw się… uśmiechał.
Uśmiechał się z czułością, pomyślała, a jej serce natychmiast przyspieszyło. A więc on też się o mnie martwi.
Ta świadomość zabrała jej resztki snu.
- Miałaś spać, Taylor – mruknął Nate, marszcząc brwi, po czym odwrócił się i wyszedł z jaskini. Nie usiadł jednak; stanął na skale obok ogniska, pozwalając jego blaskowi oświetlać swój profil.
- Tay? – odwrócił się w jej stronę, kiedy usłyszał za plecami ruch. – Taylor, miałaś… - zaczął, ale coś w jej twarzy kazało mu zamilknąć.
Złagodniał.
- Tay, co ty…
Nie dokończył; otworzył szeroko oczy, kiedy podeszła bardzo blisko. Poczuł, że jego ramiona obejmują jej plecy i zaciskają się, gdy stanęła na palcach, by go pocałować.
Zesztywniał. Przytulając się do niego, czuła, że jego serce bije jak szalone. Zamknął oczy.
- Nie powinnaś była tu przychodzić.
Jego ciało przeczyło jednak słowom: trzymał ją wciąż w uścisku, jakby nie chciał jej wypuścić. Przyjrzała się jego twarzy.
- Dlaczego?
- Nie przyszliśmy… - zawahał się. – Nie przyszliśmy tu, żeby się zakochać.
Prychnęła.
- A po co?
Wykrzywił usta w ironicznym uśmiechu.
- Żeby umrzeć.
- To jakaś różnica?
Poczuła, jak trzęsie się jego klatka piersiowa jeszcze zanim usłyszała śmiech.
- Zasadniczo tak.
- Nie obchodzi mnie, po co tu przyszliśmy – wyszeptała chyba bardziej w przestrzeń niż do niego. – Obchodzi mnie, po co przyszedłeś do mnie.
Zmarszczył brwi.
- Nie rozumiem.
Odsunęła się delikatnie żeby móc spojrzeć mu w oczy.
- Dlaczego do mnie przyszedłeś, Nate? Beze mnie byłoby ci łatwiej. Dlaczego ciągle ratujesz mi życie?
Uśmiechnął się, a wtedy poczuła jego ręce na swoich biodrach. Przyciągnął ją bliżej, a ona uznała, iż pytania mogą zaczekać. Wiedziała, że nie zaśnie tej nocy i że nie ma żadnych szans w finale. Na pewno nie z Natem, którego wciąż nie mogła rozpracować.
Ale to wszystko mogło zaczekać.
Uniosła dłoń do jego twarzy i przejechała końcem palca po jego wardze. Blask ognia padał miękko na ich profile kusząc ciepłem, i… zapomnieniem. Absolutnie zdawała sobie sprawę, że to nie jest rozsądne, ale wtedy Nate pochylił się, ich usta się spotkały, i nie było już żadnych więcej wątpliwości.

***

- Taylor, wstawaj – usłyszała, a potem poczuła delikatne potrząsanie ramieniem. Podniosła się.
- Dwoje nie żyje, sześcioro w grze – poinformował Nate, zanim zdążyła się odezwać. Spojrzał w niebo. – Idealny dzień na wielki finał, nieprawdaż?
Wzdrygnęła się.
- Wielki finał…?
Przerwał na chwilę pakowanie plecaka.
- Tak, Taylor. Nie oglądałaś poprzednich Igrzysk? Do wieczora będą chcieli nas wykończyć.
Przeszył ją zimny dreszcz.
- Czy to znaczy, że… że… - zawahała się – że jedno z nas…
- Nie dożyje wieczora?
Spojrzała na niego zaskoczona.
- Pogodziłem się z tym, Tay – powiedział cicho, widząc jej zdziwienie. Spuścił wzrok. – Ty też powinnaś.
Mimowolnie napłynęły jej do oczu łzy.
- Ale… Ja nie chcę cię już nigdy nie zobaczyć – wyszeptała czując, jak łamie się jej głos. – To jest niesprawiedliwe, tyle razem przeszliśmy…
Po raz kolejny zamknął ją w swoich ramionach.
- Życie nie jest sprawiedliwe, Tay – wyszeptał z twarzą schowaną w jej włosach. – Ale poradzisz sobie.
Odsunęła się delikatnie.
- A ty?
Spojrzał jej prosto w oczy.
- Ja sobie radzę od dawna.
I wtedy po raz ostatni pocałowała jego usta.

***

- Nate? – Przerwała ciszę wielogodzinnego marszu. – Mógłbyś mi odpowiedzieć na jedno pytanie?
Westchnął, nie przestając się przedzierać przez chaszcze.
- Nie wiem. To zależy od pytania.
Wzięła głęboki wdech, kiedy po raz kolejny tego dnia usłyszała wyrzuty głosu dochodzącego z tyłu głowy.
Jesteś na arenie pełnej ludzi marzących tylko o tym, żeby cię zabić, a boisz się zadać pytanie?
- Najwidoczniej – wyszeptała nieświadoma, iż po raz kolejny zaczyna rozmawiać sama ze sobą. – A nawet jeśli, to co?
To żałosne – wytknął jej głos. – Jak całe twoje zachowanie w ostatnich dniach.
- No przepraszam bardzo – powiedziała ze złością. – Gdybyś mógł mi łaskawie wytłumaczyć…
Ocknęła się z zamyślenia dopiero, kiedy uderzyła w plecy Nate’a. Odwrócił się.
- Wszystko w porządku, Tay? Co mam ci wytłumaczyć?
Podniosła na niego zdziwiony wzrok.
- Wytłumaczyć? Co?
Zmarszczył brwi.
- Znów mówiłaś sama do siebie, prawda? - spytał zatroskany. Przejechał dłonią po jej zaczerwienionym policzku, co sprawiło, że jeszcze bardziej spłonęła rumieńcem, a potem znów się odwrócił. – Musimy ruszać.
No i widzisz, co zrobiłaś? – Po raz kolejny zganił ją głos w głowie. – Nie trzeba było go całować.
Nie mogła nie przyznać mu racji.

***

Victor cmoknął z niecierpliwością.
- Już cztery razy bym to wziął!
Ale Maggie pokręciła głową.
- Nie, Victor, nie wziąłbyś. To jest arena, tutaj broń nie leży rzucona luzem przy Rogu Obfitości…
- Właśnie leży!
Wierzgnął się i wychylił lekko głowę zza drzewa, by po raz kolejny przypatrzeć się narzędziom. W nocy poduszkowiec upuścił je na samym środku polany, kusząc trybutów „łatwą” zdobyczą. Victor był naiwny myśląc, że za tym nie kryje się żadna pułapka, ale Maggie wiedziała swoje – taka uczta zorganizowana przez Kapitol zawsze zwiastowała śmierć.
A ona nie zamierzała pozwolić, aby to Victor umarł.
- Ale Maggie – rzekł błagalnym tonem, próbując przekonać starszą siostrę. – Tu nikogo nie ma, widzisz? Pobiegnę, wezmę harpuny, i raz-dwa jestem z powrotem.
Wywróciła oczami.
- Nie zgadzam się, rozumiesz? Obiecałam mamie, że będę o ciebie dbała. I będę.
- Ale…
- Cicho – syknęła, słysząc za plecami szmer, ale to tylko stado błękitnych ptaków poderwało się do lotu. – Na arenie jest sześć osób, wiesz, kto został?
Wzruszył ramionami.
- Nathan, Natalie, tych dwoje z Dziewiątki…
- Najgroźniejsi, Vic. Zostali sami najgroźniejsi. Naprawdę myślisz, że ktokolwiek z nich…
I wtedy kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie.
Na polanę wbiegła Natalie, chwyciła ze szczytu „uczty” dwa leżące koło siebie noże i natychmiast zaczęła uciekać. Nie zdążyła jednak zrobić nawet kroku w drugą stronę, kiedy koło jej ucha śmignął kolejny z noży – to Nate wybiegł z drugiej strony polany i zaczął ją gonić.
Zawodowcy, pomyślała z niechcianym podziwem Maggie, obserwując ich zwinne ruchy. Trzy sekundy – mniej więcej tyle zajęło chłopakowi dobiegnięcie do sterty broni, chwycenie kolejnych sztyletów, i zniknięcie w lesie zaraz za Natalie.
Maggie uświadomiła sobie, jak mocno zaciska pięści, kiedy poczuła krew na wewnętrznych stronach dłoni. Chociaż siedziała, można by rzec, w bezpiecznej odległości od Zawodowców, i tak serce biło jej jak szalone. Cieszyła się – nawet bardzo się cieszyła, iż Nate i Natalie prawdopodobnie walczą ze sobą. Od początku uważała ich za najgroźniejszych przeciwników.
Odwróciła się do brata chcąc mu uświadomić, iż miała rację, że niebezpieczeństwa kryją się we wszystkich krzakach, ale zauważyła tylko odciśnięte w błocie ślady butów.
Victora nie było.

***

To był ten moment, na który czekała Taylor Cassidy – opustoszała polana z bronią. Nate pognał za Natalie wpierw wymuszając na Tay obietnicę, iż dziewczyna nie ruszy się z miejsca. Mruknęła ze złością jakieś przekleństwo, że nie pozwala jej walczyć, ale w końcu… nie musiała go słuchać.
Serce zabiło jej mocniej, kiedy uświadomiła sobie, iż to prawda. Realnie Nate nie miał nad nią żadnej władzy, a więc mogła…
Nawet o tym nie myśl, idiotko – warknął wewnętrzny głos po raz kolejny sprowadzając ją na ziemię. – Nate chce twojego dobra, i powinnaś go słuchać.
Zagotowało się w niej.
- Tak naprawdę nie wiem, czego chce – mruknęła zirytowana. – Pomagał mi do teraz, ale co się stanie w finale? On to wygra, na pewno. Na arenie nie ma nikogo silniejszego.
Tym bardziej powinnaś go słuchać – upierał się głos. – Może wtedy będzie łaskawy…
- Łaskawy? – prychnęła Taylor. – I z tej łaski zabije mnie szybciej?
Głos nie odpowiedział.
Spróbowała uspokoić oddech.
Na arenie zostało sześć osób – pomyślała, próbując rozjaśnić sobie w głowie. – Natalie, Alec, Nate, Maggie, ten jej brat, i ja. Alec jest pewnie z Natalie, za nimi pobiegł Nate. Jak bardzo prawdopodobne jest, by Maggie i Victor na nią czekali?
Bardzo niskie.
Kiedy tylko ta jedna myśl zaświtała jej w głowie, Taylor puściła się biegiem. Nie zdążyła jednak nawet dobrze wybiec zza drzew, kiedy zauważyła zbliżającą się do sterty broni postać – to Victor, brat Natalie, najwidoczniej wpadł na taki sam pomysł.
Było za późno, żeby się zatrzymać – on zauważył ją w tej samej chwili.
Niewiele myśląc, wyszarpnęła zza pasa shuriken i cisnęła w chłopaka.
Broń chybiła celu.

***

Krzyk zamarł na jej ustach, kiedy zorientowała się, gdzie jest jej brat – zauważyła płową czuprynę stojącą tuż przy stercie z bronią. Przeklęła głośno – była pewna, iż nie wyemitowali tego w telewizji – po czym rzuciła się biegiem w jego stronę.
Czas zwolnił – zdawała się dostrzegać każdy kamyczek na drodze, każde źdźbło trawy… Delikatne wygięcie Victora, odchylenie do tyłu, odrzucenie głowy… Zalążek krzyku, który wydarł się z jego gardła, kiedy ona wciąż biegła… I wreszcie jego upadek w błoto zakończony wystrzałem z armaty.
Tym razem krzyknęła naprawdę – i z furią w oczach rzuciła się na stojącą nieopodal Taylor. Tamta nie zareagowała wciąż wpatrzona w odległy punkt kryjący się za horyzontem, ale Maggie to nie obchodziło. Złapała trybutkę, i, widząc, że tamta się nie broni, potrząsnęła nią. Normalnie by zabiła dziewczynę od razu, ale to nie było normalnie. Normalnie Victor by żył, a ona…
- Zabiłaś go – wrzasnęła z bólem Maggie, trzymając harpun przy gardle trybutki i nie przestając nią potrząsać. – Zabiłaś! – krzyknęła, ale Taylor wciąż wpatrywała się w punkt poza jej plecami.
- To ty – powiedziała spokojnym, sennym głosem do kogoś, kogo Maggie nie widziała. – To ty go…
I wtedy dwie rzeczy wydarzyły się jednocześnie.
Maggie puściła Taylor, i natychmiast obróciła się za siebie stając oko w oko z trzymającym w ręku nóż Alekiem.
Adrenalina zadziałała – dziewczyna wypuściła harpun z dłoni, trafiając chłopaka prosto w brzuch. W tej samej chwili rozmazał jej się obraz – zobaczyła najpierw dwóch, potem czterech, ośmiu upadających Aleców…
A potem zapanowała ciemność.

***

Nie zwróciła uwagi na huk armaty obwieszczający śmierć Maggie – nawet nie zauważyła jej spoczywającego w błocie ciała. Oczy Taylor skupione były w jednym punkcie – dokładnie pośrodku ciemnych tęczówek Aleca w tamtej chwili ciemniejszych niż kiedykolwiek wcześniej.
- Uratowałeś mnie – szepnęła bardziej do siebie, niż do niego, a potem podeszła bardzo blisko. Pokręciła głową, jakby nie przejmując się krwią wyciekającą z rany na jego brzuchu. – Nic nie rozumiem.
Wiele wysiłku sprawiło mu podniesienie końcówek ust.
- Obejrzyj… - przerwał, a potem zakaszlał krwią. To ją otrzeźwiło. – Obejrzyj…
Zaprotestowała.
- Nic nie mów – zawołała histerycznie, przytrzymując go, aby nie upadł. – Nic nie mów, wyleczę cię, wszystko będzie dobrze…
Z jego ust wydobył się charkot.
- Wygraj to – wyszeptał niemal niesłyszalnie. – Obejrzyj Igrzyska, wtedy zrozumiesz, dlaczego…
Zaczął się krztusić, więc położyła go delikatnie na ziemi.
- Nic nie mów – załkała, wciąż nie patrząc na ranę. – Nic nie mów, wszystko…
- Taylor – wyszeptał jeszcze Alec, ale nic więcej nie zdążył powiedzieć; jego ciało wstrząsnął dreszcz, a krew spływała po ciele i mieszała się z padającym wciąż deszczem.
- Pomogę ci – zaszlochała, nie wiedząc, co może jeszcze zrobić. – Wyjdziesz z tego, obiecuję…
Ale on tylko się uśmiechnął i zamknął oczy.
Panująca na błoniach cisza dawała jej nadzieję; i Taylor wiedziała, co ma zrobić. Widziała na poprzednich Igrzyskach, jak dziewczyna ratowała tak sojuszniczkę. Trzydzieści uciśnięć, dwa wdechy, trzydzieści uciśnięć, dwa…
I wtedy nastąpił huk.
Taylor podniosła się; ani przez sekundę nie wierzyła, iż Alec naprawdę nie żyje, że nic się już nie da zrobić…
Trzydzieści uciśnięć. Raz, dwa, trzy, cztery…
Otarła łzy, które zalały jej całą twarz.
Pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć…
Powietrze rozerwał huk kolejnej armaty
A więc Natalie, czy…?
To była kolejna rzecz,  której Taylor nie chciała myśleć.
Dwadzieścia siedem, dwadzieścia osiem, dwadzieścia dziewięć, trzydzieści…
Po raz ostatni dotknęła jego ust, chcąc zrobić wdech.
- A więc finał rozegra się między nami – usłyszała, a potem chwiejnie podniosła się z kolan.
Musiała wygrać.
Dla Aleca.

__

Ostatnio coraz większą nienawiścią zaczynam darzyć swoje rozdziały. Myślałam, że im dalej, tym łatwiej, ale tak nie jest. Zabijanie bohaterów, których kreowałam od podstaw i w których wkładałam serce sprawia mi niemal fizyczny ból.

No właśnie, coraz bliżej do końca – zostały nam jeszcze tylko trzy rozdziały i epilog. Jak myślicie, kto wygra? Nate, Natalie, a może… Taylor?

Serdecznie dziękuję za komentarze pod ostatnim postem. Dodajecie mi skrzydeł jak nic innego!

Ach, i korzystając jeszcze z okazji chciałabym życzyć Wam wszystkim ciepłych, spokojnych i rodzinnych świąt Bożego Narodzenia. Życzę Wam wielu pięknych emocji i spełnienia wszystkich marzeń, a także ogromnej, bezinteresownej miłości. I zapału do komentowania! :D

Jeszcze raz dziękuję.
PS. Rozdział bez korekty, bo bardzo chciałam zdążyć jeszcze przed kolacją wigilijną. Wybaczcie.