21. Dla większego dobra

muzyka

Suzzy zamknęła oczy zastanawiając się, co może powiedzieć po tylu latach, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Cindy bezszelestnie pojawiła się stawiając na stole dwie herbaty, a potem pośpiesznie wyszła – zupełnie tak, jakby obawiała się zobaczenia przybyłego gościa.
Bo i owszem, ten widok mógł być lekko… przerażający.
Suzzy spanikowała, kiedy zobaczyła klamkę obracającą się w drzwiach, a to nie zdarzało się jej często. Obiecane pięć minut do spotkania Roberta minęło, a ona wciąż nie wiedziała, co ma powiedzieć; miała wrażenie że żadne ze słów, które cisnęły się jej na usta, nie były odpowiednie.
Drzwi uchyliły się i do pomieszczenia wszedł Robert – starszy, chudszy i bardziej zmęczony niż pamiętała, ale mimo to wciąż rozpoznawalny.
- Witaj, mamo.
Drgnęła, jakby jego głos wybudził ją z głębokiego snu.
- Robercie.
Zamilkli; dystans dzielący ich był zbyt duży, by przejść nad nim do porządku dziennego. Przez chwilę wpatrywali się w siebie uważnie, w milczeniu chłonąc widok przed ich oczami – każdą zmianę, nierówność skóry, zmarszczkę, która pojawiła się przez siedemnaście lat.
Czasami siedemnaście lat to wieczność.
Suzzy jakby się ocknęła.
- Napij się herbaty - zaproponowała.
- Nie, dziękuję.
- Jest z mlekiem i dwiema łyżeczkami cukru, tak jak…
- Nie, dziękuję – przerwał jej Robert, nie przestając się w nią wpatrywać. – Nie przyszedłem tu na herbatę.
Suzzy zaczęła stopniowo odzyskiwać pewność siebie.
- Oczywiście, że nie – prychnęła, gwałtownie gestykulując; ogień na nowo zapłonął w jej oczach. – A więc co sprawiło, że postanowiłeś się tu pojawić? Schować dumę i przyjść przeprosić po siedemnastu latach?
Głos mężczyzny stwardniał.
- Nie przyszedłem nikogo przepraszać.
Suzzy zamarła.
- Więc?
Robert poczuł wstyd, ale jego twarz pozostała bez wyrazu; już dawno temu podjął decyzję, kto jest dla niego najważniejszy, a minione lata tylko przekonały go o właściwości tego wyboru. Wiedział, że nie zachowuje się sprawiedliwie prosząc o przysługę po takim czasie bez kontaktu, ale to była jego ostatnia szansa uratowania Taylor i nie zamierzał z niej zrezygnować.
- Potrzebuję trochę pieniędzy.
Usłyszał huk uderzającej o ziemię porcelanowej filiżanki, która wypadła z rąk Suzzy, ale nie spuścił wzroku.
- Nie wierzę.
- Uwierz – powiedział spokojnie, ani na chwilę nie tracąc rezonu. – Potrzebuję trochę pieniędzy, bo inaczej Pixie…
- Nic mnie nie obchodzi ta twoja Pixie – warknęła Suzzy, przestępując nad rozbitą porcelaną. – Ta dziewczyna z Dystryktu powinna zginąć już na arenie, wtedy nie byłoby tylu problemów…
Roberta zamurowało.
- Skąd wiesz, że ona jest z Dystryktu?
Suzzy prychnęła.
- Od samego początku to wiem. Pamiętam doskonale, jak wlepiałeś oczy w telewizor oglądając ją na arenie, tę morderczynię, zdzirę…
Mimowolnie napiął wszystkie mięśnie.
- Nie nazywaj jej tak – warknął.
- Bo co? – spytała jadowitym tonem spokojnie cedząc każdą sylabę; wiedziała, które ze słów wypowiedzieć, aby dotknąć go do głębi. – A może to nieprawda? Z zimną krwią zamordowała kilkunastu trybutów, z tą dziewczyną Snowa na czele, a potem przespała się zapewne z połową Kapitolu…
- Bo Kapitol ją do tego zmusił – wycedził Robert, akcentując każdą sylabę. - To wy ją do tego zmusiliście.
Uśmiechnęła się złośliwie.
- My ją do tego zmusiliśmy, skarbie – upomniała go jadowitym tonem. – Ty też jesteś z Kapitolu. Jesteś jednym z nas.
- Nie jestem – zaprotestował. -  Nie jestem, nigdy nie byłem i wolałbym umrzeć niż stać się jednym z was.
- Och, jak mi przykro – zakpiła Suzzy, splatając dłonie na piersi. – Niestety jesteś Kapitolińczykiem dokładnie tak, jak był nim twój ojciec i jest twoja matka…
Twarz Roberta stężała.
- Ja nie mam matki.
I wyszedł, zostawiając na stole herbatę z mlekiem i dwiema łyżeczkami cukru.

***

- Brutusie?
Nie odwrócił się; uparcie wpatrywał się przez szklaną szybę w położony w dole kapitoliński świat. Chociaż miasto dosłownie tonęło w morzu sztucznych nosów, policzków, uśmiechów i kolorowych peruk, a jedynym, co nadawało mieszkańcom sens zdawał się być wszechogarniający hałas i wir wydarzeń, mężczyzna nie na to patrzył. Wpatrując się w położony w dole beztroski świat po raz kolejny zastanawiał się, jakim prawem to on ma decydować o czyimś życiu i śmierci.
Theory położyła mu rękę na ramieniu.
- Zdobyłam pieniądze.
Cisza.
Nacisk w jej głosie wzrósł.
- Zdobyłam pieniądze, teraz możesz…
- Nie.
Twardość jego głosu zaskoczyła go, zupełnie tak jak ta ukryta w jego spojrzeniu.
- Brutusie – zaczęła Theory, a z każdym kolejnym słowem jej głos stawał się coraz bardziej piskliwy – nie możesz się teraz wycofać. Poszłam do Seneki, przespałam się z nim, najwidoczniej nie rozumiesz, ile to dla mnie…
- Rozumiem – upomniał ją łagodnie, nareszcie podnosząc na nią wzrok. – Wszyscy przez to przechodziliśmy.
Westchnęła.
- Więc dlaczego…
Nie dokończyła; na chwilę zapanowała cisza.
- Pamiętasz Anę?
Drgnęła zaskoczona zmianą tematu.
- Anę? Oczywiście. Całe życie siedziałyśmy w jednej ławce.
- I razem przygotowywałyście się do Igrzysk, prawda?
Uniosła brwi.
- Po co pytasz? Przecież znasz tę historię.
Brutus się zamyślił.
- Tak, myślę, że tak. – Zamilkł. – To za nią zgłosiłaś się na igrzyska.
Nie było sensu zaprzeczać.
- Tak.
- Dlaczego?
- Dlaczego? – Z udawanym spokojem wzruszyła ramionami, ale nieświadomie ściszyła głos; koszmar Igrzysk wciąż wyraźnie rysował się w jej pamięci. – Trenowałyśmy razem. Byłam lepsza.
- Nie mogłaś pozwolić jej zginąć?
Udała, że nie rozumie jego rozumowania.
- Niby dlaczego?
- Sam się zastanawiam, dlaczego. Chyba po prostu taka już jesteś, że potrafisz poświęcić wszystko dla ludzi, których kochasz. I może właśnie dlatego oni robią dla ciebie to samo.
- Nie rozumiem.
- Czego tu nie rozumieć? Chociażby Robert. Albo ja. Miałem dziewiętnaście lat, jak zostałem mentorem, pamiętasz? Ty i Mitch byliście moimi przyjaciółmi. Mimo wszystko musiałem zdecydować, któremu z was pomagać.
- I wybrałeś mnie.
Pokiwał głową.
- Zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego?
Nie odpowiedziała, za to do tonu Brutusa wkradało się coraz więcej goryczy.
- Kiedy Mitch umierał, mogłem go uratować, wysyłając mu antybiotyk. Ale nie zrobiłem tego. Patrzyłem na śmierć najlepszego przyjaciela, dokładając pieniądze do puli na twoje shurikeny. I naprawdę nigdy nie zastanawiałaś się dlaczego?
Ból w jego głosie był tak autentyczny, że bała się odezwać.
- Kochałem cię, Theory, i nadal cię kocham, ale nade wszystko kochałem Anę. W momencie, kiedy zgłosiłaś się, zanim ona zdążyła to zrobić… Oboje wiemy, że nie wygrałaby tych Igrzysk, że na pewno straciłaby życie. I postanowiłem sobie zrobić wszystko, aby uratować twoje. Życie za życie, czy to nie tak działa?
- Ana zwariowała na punkcie Igrzysk, kiedy wygrałeś – wyszeptała cicho Theory, wpatrując się z uwagą w krwistoczerwony kolor swoich paznokci. – Miała nadzieję, że jak wygra, to nareszcie zwrócisz na nią uwagę.
- Ale nie wygrałaby.
- Nie. Myślisz… - zawahała się. – Myślisz, że ona mnie nienawidzi?
- Za to, że zniknęłaś? Nie, myślę, że nie. – Przygryzł wargę. – Myślę, że znienawidzi cię dopiero teraz.
- Teraz? – zdziwiła się Theory. – Dlaczego?
Westchnął, ale nie mógł dłużej czekać z przekazaniem jej tej informacji.
- Bo… - zawahał się. - Bo Nate to jej syn.
Theory z głośnym świstem wypuściła powietrze z płuc.
Ciążącą im coraz bardziej ciszę przerwał Brutus.
- To nie zmienia twojej decyzji, prawda? – spytał cicho. – Nadal chcesz uratować tę dziewczynę za wszelką cenę.
Nawet się nie zawahała.
- Tak. – Wpatrzyła się w bliżej nieokreślony punkt znajdujący się w dole. – Ale twoją zmienia, prawda?
- Tak – oświadczył, a potem dodał z wahaniem: - Powiesz mi, dlaczego ci na niej tak zależy?
Pokręciła głową.
- Przecież wiesz, że nie mogę.
Zamilkli.
- To chociaż co chcesz jej wysłać? Shurikeny?
Wzdrygnęła się.
- Nie ma mowy, nie. To byłoby jak zostawienie wizytówki.
- „To ja, Theory, przez dwadzieścia lat robiłam was w konia, że nie żyję?” – zaśmiał się.
Uśmiechnęła się lekko.
- Coś w tym stylu. – Spoważniała. – Powinnam już iść.
- Theory… Theory, zaczekaj! – zawołał za nią, kiedy szybkim krokiem ruszyła do drzwi. – Nie zobaczę cię już nigdy więcej?
Pokręciła głową, a skręcone w loki fioletowe włosy łagodnie opadły jej na twarz.
- Nie powinnam się tu pojawiać, więc nie.
- Dlaczego uzależniasz naszą przyjaźń od życia Taylor?
Spojrzała na niego smutno.
- Nasza przyjaźń od dawna nie istnieje, Brutusie. Oboje o tym wiemy.
- Bo nie chcę, żeby Nate zginął?
- Bo wyparłeś się mnie, jak zniknęłam. Powiedziałeś, że pomagałeś mi, bo z tobą sypiałam, a przecież to nieprawda. Nie tak postępują przyjaciele.
- Snow zabijał wszystkich, którzy cię kochali. Tego chciałaś? Żebym umarł?
Coś zabłysło w jej oczach.
- Nie musiałeś mnie oczerniać.
- Musiałem. Dla większego dobra.
- Dla większego dobra? – zaśmiała się ze złością. – Nate też musi umrzeć dla większego dobra.
- Zabawne – odpowiedział jej mężczyzna spokojnym tonem. – On użył dokładnie takich samych słów.
Zmarszczyła brwi.
- Nie rozumiem.
Westchnął.
- Powiedziałem ci, że nie podoba mi się ten pomysł i nie chcę ci pomagać.
Zdziwiła się; mężczyźni tacy jak Brutus rzadko robią cokolwiek sprzecznego ze swoimi przekonaniami.
- Ale?
- Ale zrobię to – dokończył.
- Dlaczego? – spytała podejrzliwie; w jego zachowaniu wyczuwała jakiś podstęp, którego nie mogła rozszyfrować.
Brutus wziął oddech.
- Bo Nate mnie o to poprosił.

***

Nate otworzył oczy, kiedy światło dnia wpadło do jaskini, i natychmiast jęknął. Wspomnienia ostatniej nocy wirowały mu w głowie i szumiały w uszach, a smak ust, zapach skóry i dotyk nagiego ciała były wciąż zbyt wyraźne. Odruchowo próbował się podnieść, ale nie mógł – głowa wciąż śpiącej Taylor przytrzymywała go przy ziemi. Wysunął się spod niej delikatnie, układając dziewczynę na skale, a potem wstał i szybko przestąpił nad jej nagim ciałem. Ubierając spodnie wyjrzał kontrolnie z groty, w której się chowali, ale teren był czysty – co, szczerze mówiąc, nieco go zaskoczyło. Gdyby nie poddał się emocjom i nie przespał z Taylor, niewątpliwie uparłby się, aby tej nocy trzymać wartę – był więcej niż pewien, że Natalie wróci ze wsparciem i zdziwiło go, iż jeszcze tego nie zrobiła.
Jeszcze to adekwatne słowo.
Przeciągnął się szybko i przetarł zaspane jeszcze oczy, a potem kucnął nad śpiącą Taylor. Zamarł z ręką nad jej ramieniem; wcale nie miał ochoty jej budzić, i nie miało to bynajmniej związku z czułością, na którą zdobył się ostatniej nocy – po prostu bał się pierwszej rozmowy po tak intensywnie spędzonym czasie.
Miał nadzieję, że przejdą nad tym do porządku dziennego – to znaczy, że Taylor nie będzie płakać, żałować, wspominać ani próbować tego raz jeszcze. Z drugiej strony gdy kładli się spać była tak różna od tej Taylor, którą znał, że prawdopodobnie w ogóle nie pamięta, iż to się naprawdę wydarzyło. Tak. Tak prawdopodobnie będzie.
Z tym mocnym przekonaniem zebrał się w sobie, powstrzymał naturalny instynkt każący mu uciekać, i delikatnie potrząsnął jej ramieniem.
- Taylor – mruknął, nie przestając potrząsać. – Taylor, wstawaj, musimy się wynosić.
Pokręciła sennie głową, a potem powoli otworzyła oczy. Poczuła gęsią skórkę na odsłoniętych ramionach, więc objęła się rękoma.
Nate się odwrócił.
- Ubieraj się – rzucił zza pleców, wkładając ogromne zainteresowanie w oglądanie sklepienia jaskini. – Nie będę patrzeć.
Uśmiechnęła się pod nosem.
- Nie udawaj niewiniątka – powiedziała ironicznie, wciągając przesiąkniętą wilgocią koszulkę. – Przecież widziałeś mnie wczoraj.
Nate mruknął coś pod nosem.
- Peszy cię to?
- Nie.
Taylor była coraz bardziej rozbawiona.
- Peszy cię! – krzyknęła tryumfalnie, wygładzając założone już ubranie. - No kto by pomyślał, że…
- Zamknij się – warknął, gwałtownie odwracając się w jej stronę. – A teraz – dodał spokojniej, choć wciąż był zirytowany – pozbieraj szybko wszystkie rzeczy, i…
Poczuł lekkie wyrzuty sumienia, kiedy zobaczył jej minę. Może trochę przesadził, w końcu ten kretyn Alec dopiero co złamał jej serce, nie powinien był tak na nią warczeć…
Prychnął w myślach, momentalnie ganiąc się za takie podejście do Taylor. Nie pozwól, żeby seks zmienił cokolwiek w waszych relacjach – poradził sam sobie i od razu poczuł się lepiej.
To jest arena, nie będzie się wkurzał przez jakąś idiotkę…
Mimo wszystko jego ton złagodniał.
- Chodź, Taylor – ponaglił ją delikatnie, wyciągając w jej stronę rękę. – Tu naprawdę nie jest bezpiecznie.
Cała radość, którą kilka sekund wcześniej miała w sobie, momentalnie wyparowała.
- A gdzie jest?
Wzruszył ramionami. Są pytania, na które nie ma dobrej odpowiedzi.
- Nie wiem. W każdym razie na pewno nie tutaj, Natalie i Alec wiedzą, gdzie nas…
Zamilkł, kiedy wróciły do niego wspomnienia ostatniego wieczora. To był ostatni moment, w którym życzyłby sobie roztrzęsienia Taylor…
Westchnął, a potem spojrzał jej w oczy.
- Wiem, że się boisz – szepnął. – Ja też.
A te ostatnie słowa rozsypały jej światopogląd w drobny mak.

Westchnęła, kiedy Nate nareszcie uznał, iż jedna z niezliczonej ilości jaskiń, które dziś zwiedzili była odpowiednia.
- Tutaj będzie w porządku – powiedział, zabierając się za rozpalenie prowizorycznego ogniska. Nad areną zawisła ciemna, gęsta mgła, więc dym pozostawał niewidoczny, a płomienie były jedynym sposobem wysuszenia ubrań i ogrzania zmarzniętych dłoni.
- Nareszcie – jęknęła Taylor, siadając na kamieniu przy wyjściu z groty. Wyciągnęła ręce do ciepłych płomieni. – Nie czuję własnych nóg…
Nate uśmiechnął się krzywo.
- Przynajmniej żyjesz.
- Piękne pocieszenie – zakpiła Taylor, obierając z piór upolowanego wcześniej ptaka i nadziewając go na prowizoryczny ruszt. – Nie mogłeś mi bardziej poprawić humoru…
- Zawsze mogłem jeszcze raz zaciągnąć cię do łóżka – rzucił, uśmiechając się kpiąco. – Uznałem jednak, że takie pocieszenie będzie bardziej adekwatne w obecnej…
Żartobliwie uderzyła go w ramię.
- Nie jestem taka łatwa.
Nate uśmiechnął się krzywo.
- Nie, oczywiście, że nie -  zironizował, nadziewając na patyk kolejnego ptaka. – Po prostu jestem chamem, który okropnie cię wykorzystał.
Uśmiechnęła się na widok jego kpiącej miny. Jeszcze kilka dni temu nie sądziła, że jej relacje z Zawodowcem będą tak… przyjacielskie.
Spoważniała.
- Chyba powinnam ci podziękować.
Uniósł brew.
- Za ostatnią noc, za towarzystwo czy…
- Za to, że uratowałeś mi życie – przerwała mu.
Odwrócił wzrok od ognia, dopiero teraz zauważając jej zmianę nastroju.
- Nie ma za co. To był mój obowiązek.
Przez chwilę siedzieli w ciszy.
- Obowiązek? – spytała cicho, starając się spojrzeć mu w oczy. Nie udało jej się; Nate uparcie wpatrywał się w ogień, jakby to tak próbował ukryć wszystkie swoje tajemnice. – Nie rozumiem.
Westchnął.
- Nie musisz.
Chwyciła go za rękę.
- Muszę. Chcę. Spójrz na mnie – powiedziała zirytowana, kiedy nie odrywał wzroku od płomieni, ale Nate zamknął się w sobie. Nie mógł jej powiedzieć, dlaczego ją chroni. Jeszcze nie teraz.
- Idź spać, Taylor – wyszeptał tylko, nawet nie odwracając się w jej stronę. – Idź, jutro będzie naprawdę długi dzień.
- Nie, ty idź – zaprotestowała, zakładając ręce na piersi. – Ty trzymałeś wartę ostatnio, a ja nawet nie jestem zmęczona…
Westchnął cicho; znał ją już na tyle, że wiedział, kiedy uparła się na dobre.
- W takim razie dobranoc. Obudź mnie za dwie godziny.
Odwrócił się w stronę jaskini.
- Nate? – zapytała, wstając z kamienia. – Dasz mi jakąś broń?
Pokręcił głową.
- Nie mamy broni, Taylor. Natalie zabrała ci ostatni nóż.
Mruknęła coś pod nosem, kiedy położył się spać. Nie mają broni, jak będą w stanie się obronić przed czyimkolwiek atakiem? Wpatrywała się w dogasające ognisko, kiedy usłyszała cichą melodię tuż nad swoim lewym uchem.
Spadochron.
Drżącymi rękami otworzyła małe, złote pudełeczko, które wylądowało jej na dłoni. Ze środka wypadła karteczka.
Używaj mądrze.
A potem prawie krzyknęła, kiedy sięgnęła do środka i jej dłoń zacisnęła się na znanym, okrągłym kształcie.
Shuriken, pomyślała, czując delikatny nacisk kolców na skórę dłoni. Jesteśmy uratowani.
Siedząc na arenie przed zimną jaskinią nie mogła usłyszeć krzyku Theory.

___

Jestem średnio zadowolona, ale to nic. Akcja rozkręca się coraz bardziej, a ośmielę się zaspojlerować że po następnym rozdziale zostanie o dwóch trybutów mniej… I mniej o jednego z głównych bohaterów.
Poczekajcie, zanim mnie znienawidzicie! :D

A z ogłoszeń powitalnych: Meg wróciła! Naprawdę bardzo miło Cię tu widzieć, kochana <3 Zasadniczo bardzo miło jest tu widzieć Was wszystkich, którzy cały czas jesteście ze mną… i z Taylor. Wiem, że się powtarzam, ale naprawdę nie potrafię wyrazić, ile to dla mnie znaczy. Szczególnie, jeśli regularnie pokazujecie, że jesteście, komentując i kopiąc mnie w tyłek do dalszej pracy (tak, xootix, o Tobie mówię! :*).

Pozdrawiam serdecznie :*